Chapter 35 ~ Sarah Johnson

Ken je dat gevoel? Het gevoel dat je gewoon van de aardbodem wil verdwijnen? Ik ken het jammer genoeg veel te goed. Ik had gehoopt dat ik het gevoel nooit meer hoefde te ervaren, maar hij besloot er anders over. Hij heeft van het ene op het andere moment mijn leven weer overhoop gehaald.
Weet je, het zou alles veel makkelijker maken als ik verdween. Niemand zou last van me hebben en ik zou me geen zorgen hoeven te maken over mijn vader, die niet eens zo genoemd hoort te worden. Hij verdient de benaming 'vader' niet.

Gestommel in de gang, liet me opschrikken. Snel sloeg ik mijn dagboek dicht, gooide het in de lade van mijn nachtkastje en net wanneer de deur van de slaapkamer opende, viel de lade dicht. 'Wat doe je?' 'Nadenken.' mompelde ik. Hij knikte zacht en liet zich neerzakken op zijn kant van het bed. 'Eleanor wil iets met je gaan doen vandaag.' Fronsend keek ik hem aan en vroeg me af of ik daar wel zin had. 'Je kan het gebruiken, Sarah.' zei hij alsof hij mijn gedachte kon lezen. Ik knikte vermits ik wist dat hij niet zou opgeven en ergens wist ik ook dat hij gelijk had. Even mijn gedachten verzetten, kon geen kwaad.

'We moeten vaker een meidendag inlassen.' zuchtte Eleanor tevreden terwijl we een terrasje opliepen en onze tassen met een opgeluchte zucht op de stoelen lieten vallen. 'Moeten we inderdaad doen.' Ik nam plaats en niet veel later stond er al een ober langs ons om onze bestelling op te nemen. 'Voor mij Bailey's, alsjeblieft.' Ik kijk haar lachend aan aangezien het veel te vroeg is voor drank, maar ik haalde mijn schouders op en bestelde hetzelfde als haar.

'Sarah?' Ik verwijderde het glas van mijn lippen, zette het op de tafel en draaide me langzaam om. Mijn ogen sperde open bij het zien van mijn moeder. 'Mam?' vroeg ik verward. Ze was amper te herkennen. Haar eens zo volle haren hingen nu vettig langs haar magere gezicht. De mooie jurkjes die ze altijd droeg, waren vervangen door een slobberige trui en een oude jeans. Ik stond recht, maar bleef op een afstand van haar staan. 'Wat is er met jou gebeurd?' Ongelovig bekeek ik haar van top tot teen. 'Je vader.' mompelde ze.