~007~

Alsof de weergoden er zich mee moeide begon het juist te gieten wanneer ik mijn mond opendeed. Thomas vloekte, trekte mij recht en leidde mij naar de dichtbijzijnste boom. Niet dat het veel hielp want we waren alles was al nat. Niet geheel toevallig had Thomas een hemdje dat losgeknoopt was en een witte T-shirt aan. Je weet waarschijnlijk al wat er gebeurt als er een witte t-shirt nat wordt…

“Wou jij eigenlijk nog iets zeggen?” “Euhm nee…” “Oke, dan denk ik dat het het beste is om er vandoor te gaan. RENNEN!” Thomas trok aan mijn arm en ik kon niet anders dan volgen. De hele tijd liet hij mij hand niet los, wat niet zo leuk was aangezien hij een beter conditie had dan mij. “STOP!” riep ik ineens buiten adem. Het was nog zo ver en ik kon echt niet meer. Tegelijkertijd dacht ik nog aan de woorden die ik 5min geleden bijna had gezegd, voordat het begon te regenen.“Moet ik je dragen?” vraagt Thomas als hij ziet dat ik niet meer verder kan. “Ja… Nee… Dat is het eigenlijk niet” Het kon mij niet meer schelen dat het pijpenstelen regende, ik was toch al kleddernat. “Wat is er dan?” vroeg Thomas. Zijn krullen lagen plat op zijn hoofd en je kon zijn beginnende sixpack door zijn t-shirt zien. Ik durfde het niet goed te zeggen en keek naar de grond. Ineens verschenen zijn schoenen in mijn gezichtsveld waarop ik terug naar boven keek. Thomas zijn hoofd was maar een paar millimeter van het mijne verwijderd. Hij pakte mijn hoofd vast en zette zijn lippen op de mijne. Deze kus voelde zo anders aan als alle andere. Ik kreeg een tintelend gevoel in mijn buik en wou het direct niet meer kwijt. Daarna pakte hij terug mijn hand vast en spurtte samen met mij naar de uitgang, waar de auto geparkeerd stond. De rit naar huis was ik nog in de war en zei ik er niets over. Was dit echt of weer een van de vele fake?

De volgende dag was ik vastberaden om het hem te vragen. Toen ik juist buitenstond, kreeg ik een berichtje van hem. Ik hoopte niet dat ik moest op mijn fiets springen voor naar school gaan omdat hij me niet durfde onder ogen te komen. “Verschiet niet als je in mijn auto stapt straks, ik heb een pakketje mee ” stond er in het berichtje. Wat zou hij daarmee in godsnaam bedoelen? Niet veel later draaide zijn zwarte Ford Fiesta de oprit op. Nu dat mijn ouders van ons wisten, was er geen reden meer om ergens anders af te spreken. Ik stapte in de auto en werd begroet door een breed glimlachende Thomas. “Hanne, dit is mijn zusje Fien. Fien, dit is nu het meisje waarover ik je verteld heb” zegt hij en stelt mij voor aan een schattig meisje met licht krullend haar. Ik lach naar haar en wuif terug. “Sorry, ik denk eerlijk gezegd dat mijn ouders ook iets doorhebben… Degene die haar normaal moet wegdoen is op zakenreis en mijn vader heeft totaal geen tijd. Normaal vragen ze dat aan familie.” legt Thomas aan. “Geeft niet” lach ik. Shit, nu kan ik het hem niet vragen.