Het slofmonster en de Ruzzleverslaafde

Slof slof, sloffer de slof slof. Daar komt het slofmonster weer aan. Dat levert hem een zucht en een rol met de ogen van mij op. Misschien raad je het wel, maar inderdaad, ik heb het hier over mijn vader. Het grootste slofmonster dat er is.
Vraag je hem om te stoppen met sloffen en gewoon zijn voeten op te tillen tijdens het lopen, dan krijg je een instemmend geluid te horen terwijl hij vervolgens gewoon weer verder sloft. Hoe logisch is dat? Niet dus. Helemaal niet logisch. Ik vraag me ook gewoon af wáárom hij überhaupt sloft, het lijkt me dat het alleen maar irritant klinkt en het zou geen goed teken zijn als ik me aan mezelf zou gaan irriteren.
Als ik het aan mijn slofmonster vraag: “Waarom slof je eigenlijk?” krijg ik als antwoord: “Omdat het lekker loopt.” Of “Omdat het mijn eigen huis is waar ik mag doen wat ik wil.”
Ten eerste loop je niet eens. Ik zweer het je. Het is een feit dat je niet loopt. Hetgeen dat hij doet heeft zelfs een werkwoord gekregen. Het werkwoord sloffen. Want sloffen is wat hij doet. Hij sloft alsof hij probeert te schaatsen op de schaatsbaan die er niet is. Alsof hij probeert te schaatsen zonder schaatsen aan, maar met zijn lange, zwarte sokken aan, die aan het eind van de avond altijd ergens op een traptrede eindigen. Geen idee waarom.
Ten tweede zou je toch ook moeten denken aan je medemens? In dit geval je dochter die vraagt of je ALSJEBLIEFT wilt stoppen met het eeuwige geslof.
Soms zit ik ook gewoon met mijn handen in het haar van de irritatie die het bij mij oproept.
En dat is niet het enige in mijn familie waar ik me zo erg aan irriteer. Naast het slofmonster als vader heb ik ook de Ruzzleverslaafde als mijn moeder. Oh en de defecte computer. Weet je wel? Dat is een computer die zo ineens uitvalt en als je er maar hard genoeg op slaat of hem aan en uit zet, gaat hij weer aan en werkt hij weer goed- voor even. Jammer genoeg heb ik het hier niet echt over een computer, maar over mijn Ruzzleverslaafde defecte computer moeder.
“Eh ja, dat is omdat eh…” mijn moeder is uitgevallen. Alwéér. Met uitgevallen bedoel ik dat ze zoals gewoonlijk haar zin niet meer afmaakt.
“Ma? Wat gaan we eten vanavond?” wordt er gevraagd.
“We gaan eh…” en ze is weer uitgevallen. Zo verdiept is ze in het spelletje Ruzzle waar ze woordslangen moet maken en zoveel mogelijk punten moet behalen. Hiermee probeert ze haar Ruzzlevrienden te verslaan en hoger te scoren dan haar zogenaamde vrienden. Het ergste is, is dat ík haar verslaafd heb gemaakt aan Ruzzle. Als het zou kunnen, had ik de tijd teruggespoeld en had ik tegen mezelf gezegd dat ik haar nóóit, maar dan ook nóóit het spelletje Ruzzle moet laten zien. Het enige waar ze nu nog aan kan denken als er een geluidje vanaf mijn vaders mobiel komt, is aan Ruzzle.
Ja, mijn vaders mobiel. Hij is degene met de smartphone en mijn moeder degene met zo’n ouderwetse, onverwoestbare Nokia, al is het wel een wat nieuwere versie waarvan ik me afvraag of die wel zo onverwoestbaar is. Eigenlijk is het best raar dat je als bedrijf van een onverwoestbaar mobieltje naar een kwetsbaar dingetje gaat, je gaat gewoon achteruit in je techniek. Slecht toch?
Meteen grijpt ze ernaar alsof ze bezeten is van de duivel (oké, nu overdrijf ik wel een beetje, maar ja, het leven kan niet zonder overdrijven.) en ze kijkt of er een melding is van Ruzzle. Als je naar haar gezicht kijkt, zie je haar mondhoeken in een hoog tempo naar beneden glijden en dan kan je wel raden dat ze teleurgesteld is als het een WhatsApp berichtje is van mijn zus die elk woord in een apart berichtje stuurt.
Maar dan terugkomend op de defecte computer. “Ma, wat gaan we nou eten?” is meestal de volgende vraag die gesteld wordt terwijl we toekijken hoe ze meegezogen wordt in het licht van de smartphone. Je ziet als het ware haar gezicht oplichten zodra het spelletje Ruzzle begint en er klinkt een mislukt magisch computergeluidje als teken dat het spel begint.
“Oh ja, ik was wat aan het zeggen, even dit rondje afmaken hoor!” is het antwoord dat je krijgt.
Tien Ruzzle rondes later en ze besluit eindelijk even tijd te nemen voor het beantwoorden van de vraag.
Nou, dat duurde lang. Zo bij elkaar duurde het welgeteld een half uur. Het is alsof ze het doet om me gek te maken.
Geweldige familie toch? Een Ruzzleverslaafde, defecte computer als moeder en een slofmonster als vader. Wie wilt dat nou niet?!