#12 - With Scissors Through Hair And Soul

Mijn haar zag ik voor de eerste keer toen Johnny eindelijk een spiegel was gaan halen. Het was veel korter geknipt. Het kwam nu ongeveer tot aan het einde van mijn nek en het was in laagjes geknipt, zodat het een fijn maar toch vol effect gaf. Het was zwart gekleurd maar onderaan waren de puntjes gebleekt en dan rood geverfd. Ik moest eerlijk toegeven dat ik het mooi vond.

'Tot morgen op school!' zei Eon vrolijk. Hij knuffelde me plots, waardoor ik geschrokken stil stond. Zijn gedachten waren echter nog steeds niet bedreigend, dus was het niet zo erg. Johnny deed hetzelfde maar hij dacht helemaal niets. Hij was op dit moment mijn favoriete persoon om die reden. 'Eh, tot morgen en, eh, bedankt om me te helpen met mijn haar. En, eh, bedankt dat jullie, eh, die kleren voor me gekocht hebben. Ik betaal jullie wel terug,' stotterde ik verlegen. Johnny sloeg hard op mijn rug en glimlachte breed. 'Moet niet, kiddo. We helpen je graag!' Vriendelijkheid was iets waarmee ik niet wist wat te doen en ook geschenken vond ik niet leuk. Dan voelde ik me altijd schuldig en wilde het terug betalen maar bij deze gekke broers had ik dat gevoel veel minder. Waarom dat zo was, wist ik niet.

Deze woensdagnamiddag was zo leuk en gevuld met gekke dingen, dat ik een somber gevoel had terwijl ik naar huis wandelde. Mijn twee oh zo leuke stiefbroers waren waarschijnlijk weer ruzie aan het maken en pap en Denise waren waarschijnlijk ziek door hun eigen hormonen. Het was allemaal zo belachelijk en ziekelijk. Ik paste er helemaal niet meer bij. 17 jaar lang heb ik mijn vader gekend maar nu is hij een vreemde geworden. Hij kende me niet meer en ik hem niet. Hij wilde me niet eens meer in huis hebben, dus vroeg ik me af waarom ik eigenlijk nog thuis moest komen voor het avondeten.

'Wat in godsnaam heb jij met je haar gedaan!' schreeuwde pap toen ik binnen kwam. Ik rolde met mijn ogen en hing mijn vest weg. Kon hij niet eerst goedendag zeggen en me knuffelen zoals hij vroeger altijd deed? 'Niks,' zei ik schouderophalend. 'Dit is niet niks, jongeman!' zei hij, terwijl hij een deel van mijn haar met zijn vuist vast nam. 'Auw, laat me los, je doet me pijn!' Hij keek me kwaad aan en trok me mee naar de keuken. 'Auw, pap! Hou op!' schreeuwde ik. Andy, Ben en Denise zaten al aan tafel te eten, toen pap me binnen trok met mijn haar. 'Wow, shit, wat heb jij met je haar gedaan? Ga je nu de emo uithangen?' grinnikte Ben. Denise keek me geschokt aan maar zei niets, wat goed was want ze had er geen recht op. Pap pakte een schaar van tafel en toen ik wist wat hij wilde doen, probeerde ik hem weg te duwen maar daardoor deed ik mezelf enkel meer pijn. Plots zag ik een plukje haar op de grond vallen. Op dat moment viel het laatste beetje van mijn vertrouwen mee op de grond. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik schopte hard tegen pap's been en rende naar boven. Ik was bang toen ik hem mee de trap hoorde oplopen want ik dacht even dat hij me ging slaan. En ja, dat deed hij ook. Een harde hand kwam in contact met mijn rechtse wang en oog. Ik keek hem geschrokken aan, mijn ogen groot van de plotse angst die ik nooit eerder voor hem gevoeld had. 'Ik ben homo!' riep ik. Het was nu of nooit, erger kon het toch niet worden. Ik wist al dat hij me niet meer in huis wilde hebben, dat hoorde ik in zijn gedachten, toen hij me geslagen had. 'Wat?' Hij stond plots stil en keek me aan alsof ik een tweede hoofd had gekregen. 'Doe niet alsof je het nooit gemerkt hebt! Ik heb verdomme posters van halfnaakte zangers boven mijn bed hangen!' riep ik kwaad. 'Maar... Dat zijn zangers van je favoriete bands. Dat betekend niks,' zei hij stotterend. 'En die gay porno film die je een tijdje geleden in mijn rugzak had gevonden?!' riep ik. 'Ik dacht dat je vrienden een grapje hadden uitgehaald...' Ik rolde met mijn ogen en zuchtte diep. 'Pap, je bent echt ignorant. Je wil alleen zien wat je wil zien. Je ziet mij niet eens meer, je ziet enkel een obstakel in je nieuw huwelijk met een vrouw die je dochter kan zijn,' zei ik droevig. 'Dylan... Dat is niet waar,' antwoordde hij. Hij wilde me omarmen maar ik duwde hem weg. 'Nee, pap, je liegt. Je liegt heel de tijd. Alles wat je zegt is een leugen en ik kan het niet meer horen!' Hij keek me aan alsof ik zijn hart gebroken had, wat me even een groot schuldgevoel gaf, maar ik had mijn beslissing genomen. 'Pap, vanaf nu ben ik niet meer Dylan...'

Nog diezelfde avond had ik het huis definitief verlaten. Ik had mijn grote rugzak over mijn schouder gegooid. Het bevatte een aantal spullen die ik niet kon missen, zoals geld, mijn Iphone 3 die al oud was, een knuffel die ik ooit van mam had gekregen, haar foto met onze hond, en een oude cd met de handtekening van een onbekende zanger erop. Die zanger had ik ooit eens op straat ontmoet. Hij speelde gitaar en zong een droevig liedje dat mijn hart had geraakt. Dus ik had zijn cd gekocht, die hij naast zich in een mandje had gelegd, en ik kreeg er ook een handtekening bij.

Ik had niet veel spullen of geld en ik wist niet waar ik naartoe moest gaan. Het geld moest ik slim gebruiken zodat ik niet terug naar huis moest gaan om meer te gaan vragen. Ik kon het niet eens mijn thuis meer noemen. Misschien kon ik wel bij Johhny en Eon overnachten en daarna kon ik verder op zoek gaan naar iets goedkoop om te huren, ook al was ik realistisch genoeg om te weten dat 30 euro niet genoeg was.