08

Jacob wist zich geen raad toen hij Bella niet op haar mobiele telefoon kon bereiken. Een poging naar haar huis telefoon was ook geen succes want Charlie nam op en nam aan dat ze gewoon onderweg was. Zuchtend liet hij zich vallen op de bank. Zo graag wilde hij het nieuws aan Bella vertellen, dat hij eindelijk die verrekte motor af had, de laatste waar hij mee bezig was geweest. Maar dit was alleen maar teleurstellend en zeker niet iets voor Bella.
Jacob besloot op zijn oude vertrouwde motor te springen en de weg af te rijden die Bella altijd nam als ze naar huis ging. Hij was al een tijdje onderweg toen hij merkte dat iets op het pad voor hem anders was. Rem sporen, vers. Dat was zeker raar want deze weg werd nauwelijks bereden, vooral niet in het voorafgaande weer waar alleen de laatste druppels van over waren. Hij stapte van zijn motor af en zakte door zijn knieën. In eerst opzicht merkte Jacob op dat de auto ruw tot stand was gekomen, alsof iemand geschrokken was of haast had de auto uit te komen. Zijn angst speelde pas echt op toen hij die ene vreselijke geur herkende. Een tintelige schrok ging door Jacob's lichaam. Hij moest het spoor volgen, hij moest weten waar ze waren, om Bella te redden. Ze was ook altijd in gevaar, dit maal dan niet door haarzelf.
Jacob sprong zijn motor op en racete de weg af, laag bij de grond om het spoor te kunnen volgen. Zijn neus was in het voordeel, daar was hij wel blij mee. Zo was het makkelijker voor hem en hoefde hij niet een heel team in te schakelen. Na enige tijd van rijden en bomen ontwijken kwam hij aan bij een open veld middenin het bos. Er stond een oud vervallen huis, zo eentje waar je rillingen van krijgt en liever niet naar binnen gaat. Jacob moest wel, zijn gevoel zei hem dat ze daar op hem wachtte. Hij stapte van zijn motor af en draaide deze voor de zekerheid toch maar op slot. De geur was overduidelijk, het stonk in zijn neus.

'Wat een leuke verassing.' Edward draaide zich om naar Jacob die zojuist de zware deuren opzij had geduwd en woest in zijn ogen keek. Ik stond achter Edward, een poging tot ontsnappen was onmogelijk geweest, tot nu toe hoopte ik.
'Wat ben je aan het doen Edward? Kan je het niet hebben dat ze voor mij gekozen heeft?' Er zat een lage grom in zijn stem, een soort kwaadaardige intonatie dat Jacob had.
'Wat wil je daarmee zeggen Jacob? Ze koos mij voordat ze jou koos, ze zette mij boven jou.' Met een grijns voelde hij zich zelfvoldaan. Inspelen op Jacob maakte hem minder alert, maar ik deed niks.
'Ze zeggen dat de tweede keuze beter is, anders had je die nooit gemaakt en bij de eerste gebleven.' Ook op Jacob's gezicht was een grijns te zien, maar niet voldaan, eerder krampachtig. Hij probeerde zich groot te houden net als Edward, alleen bij deze woorden greep hij Jacob toch echt bij de keel.
'Jij vuile klootzak!' Schreeuwde Edward die nu op Jacob afrende, klaar voor de aanval.
'Nee!' Gilde ik, 'doe hem geen pijn!' Zo stom als dat ik was sprong ik tussenbeide waardoor ik de klap van Edward opving. Een harde dreun tegen mijn hoofd aan waardoor ik op de grond neerzakte en alleen nog maar wazig zag.
'Bella!' Hoorde ik beide roepen. Een enorme hoofdpijn had me te pakken en niet snel daarna voelde ik hem naar achter dreunen. Mijn zicht was wel verbeterd, niet meer wazig althans. Ik werd opgetild, door wie wist ik niet. Een zachte ondergrond voelde ik, mijn rug lag nu eindelijk in een goede positie.
'Waarom Edward? Waarom help je me?' Op de een of andere manier had Edward medeleven getoond, al was het omdat het om Bella ging.
'Ik help Bella, niet jou.'
'Waarom nu wel? Waarom is ze zo belangrijk voor je?'
'Omdat..' een zinnig antwoord kwam er niet bij hem uit. Jacob schudde zijn hoofd en duwde hem aan de kant.
'Je bent ook echt een eikel ook.'