Bevrijding - 222

“Uit de weg”, Keylina duwde me opzij en doofde het. Ik keek haar geschrokken aan. Ze schudde langzaam haar hoofd. “Het geeft niets, je moet terug oefenen.”
“Concentratie”, mompelde ik. “Ik moest me concentreren en dat deed ik niet.”
“Het geeft niet, je leert het wel weer”, stelde ze me gerust. “Je bent nog steeds beter dan de meeste anderen.” Ik knikte aarzelend.
“Maar ik moet terug veel oefenen.”
“Ik ken wel een goede leraar, ik zal hem vragen je te helpen”, suste ze. “Eerst de basis terug, eens je dat hebt komt de rest wel goed.”
“Maar hoe weet ik of ik op tijd de waterlelie kan?”
“We kijken een paar dagen hoe je vordert, anders zoeken we iemand die het kan leren, of misschien al kan. Je bent vast niet de enige met dat boek. Trouwens, ik ben van plan dat boek verplicht te maken voor iedereen.”
“Nee, dat lijkt me geen goed idee. Ze moeten zelf kunnen kiezen, zelf oordelen. Iets opdringen werkt niet.” Keylina beet aarzelend op haar lip.
“Goed dan, ik schaf eerst het verbod af, ik zal aanmoedigen om te lezen, maar niet verplichten. Behalve op de scholen, daar wordt het verplicht bestudeerd.” Ik knikte goedkeurend.

Keylina keek op haar klok.
“Verdorie, het is al zes uur! Ik heb om acht uur die vergadering, en ik moet nog heel wat regelen eerst.”
“Kan ik helpen?”
“Jij gaat mee, ja. Maar eerst eten.” Samen liepen we naar een grote eetzaal. Tot mijn verbazing zaten mam en pap er ook al.
“Jursena kon niet komen, ze heeft rust nodig”, zei mam tegen Keylina. Daarna keek ze me aan.
“Lizzie, ik ben zo trots op je.”
“Wij zijn trots op je”, verbeterde pap haar. Ik glimlachte.
“Bedankt.” Niet dat ze het hoefden vertellen, ik wist het zo ook wel, maar een complimentje deed best deugd.
“Je ziet er trouwens prachtig uit”, merkte mam op.
“Ja, blijkbaar hoort dat zo bij een prinses”, ik glimlachte naar Keylina.