× 04

Nicole zat uitgebreid in het winkelwagentje. Ze wees aan wat we allemaal moesten halen. Ik gooide wat pakken thee tegen d’r hoofd aan, koekjes, chips, allemaal lekkernijen. “We moeten trouwens ook veel wortels meenemen. Heel veel”, legde Nicole uit. Ik keek haar onbegrijpelijk aan. “Vertel me niet dat die gasten tien konijnen hebben en ik het hok schoon moet maken”. Nicole schudde lachend haar hoofd. “Nee, een van die gasten heeft er een fetisj voor ofzo. Ik weet niet waarom, maar hij eet alleen maar wortels”. Legde ze uit. Ik knikte begrijpend. “Weetje, je kan ze wel allemaal vergelijken met een dier.. Louis is net een konijn, Harry doet me soms denken aan een hamster, Liam doet me denken aan een naakte molrat aangezien hij niet zo veel haar op zijn hoofd heeft en Zayn is een stokstaartje. Gewoon omdat het kan. Mis ik er eentje?” Terwijl ik langs de schappen liep gooide ze af en toe wat voedsel naast zich. “Wat dacht je van de gorilla?” Opperde ik. Ze maakte een instemmend geluidje. “Ja.. Die is gewoon een kruising tussen een baby ijsbeer en een gorilla. Als die honger heeft.. Dat wil je niet meemaken. Dan is hij net King Kong. Maar voor de rest is het wel oké”. Ik moest lachen om haar woordkeuze. Ik zou het persoonlijk geen ‘het’ noemen. En trouwens, Nicole is diegene die het meeste eet van wie dan ook. “Oeh, chips. Daarheen kindje!” Ik parkeerde Nicole expres twee meter van de chips en liep erheen. “Nou, welke wil je?” Ze wees ongeveer tien verschillende soorten dingen aan. Ik vroeg me af voor hoeveel dagen we boodschappen deden. Ik hoopte maar op een week. Al zat Nicole ook nog in het karretje dus het was minder dan het leek.

Toen we eenmaal de boodschappen hadden opgeruimd en de gorilla hadden gevoerd op een hele bijzondere manier. Als je nu denkt: bijzonder? Ja, bijzonder. Sinds wanneer wilt een jongen van ongeveer negentien gevoerd worden en draagt hij een slabbetje? Ik wist al die gasten hun leeftijd nog niet eens om eerlijk te zijn, maar dat interesseerde me ook niet. Op het moment zaten we te ganzenborden. Het bleek dat Nicole het leuk vond om verschrikkelijke oudhollandse spellen te spelen met die gasten. Verbazingwekkend wisten ze al wat alle vakjes betekenden. “Nicole. Hoe vaak hebben jullie dit al gespeeld?” Als het goed was kon je de sarcasme in mijn stem wel horen. Maar Nicole wist niet altijd wanneer het allemaal sarcastisch was. En dat terwijl als ze iets zei.. Het altijd sarcasme was. Of op zijn minst negen van de tien keer. “We spelen het ongeveer twee keer per dag,” gaf Gorilla antwoord voor haar aangezien ze druk bezig was met dobbelen. Vervolgens kwam ze in de put terecht daar niet van maar laten we dat achterwegen laten. Vervolgens propte Gorilla weer een handvol chips in zijn mond.
We werden verstoord door een bijna kale gast en nog een mannetje. Beiden een droevig gezicht. Ik keek ze enkel met een opgetrokken wenkbrauw aan. Ik wilde niet eens weten wat er is gebeurd. Nicole daarin tegen sprong van d’r stoel af. “Dus jongens. Hebben jullie gedaan wat ze wilden dat jullie deden?” Ik snapte er niks van. Wijs hield ik mijn mond dicht. Beiden knikten ze weer met nog steeds dezelfde gezichtsuitdrukking. “Ah, ik heb met jullie te doen. Willen jullie een knuffel, thee, ganzenborden?” Nicole bood het aan met een lieve glimlach op haar gezicht. Een soort glimlach ik niet gewend was van haar. “Jullie mogen ook chips”, mompelde Gorilla alweer met volle mond. De twee die net binnengekomen waren negeerden mij totaal, al kruisten af en toe onze blikken elkaar. Ik vond het beter zo, ik wilde er niet veel mee te maken hebben. Ik wist niet eens waar het over ging. Nadat de jongens hun hoofden hadden geschud op het aanbod van Gorilla gingen ze naar een andere kamer, waar stokstaartje en hamster ook waren. Hoe was het mogelijk dat ik alleen de dierennamen kon onthouden bij die gasten.
Nicole kwam weer aan tafel zitten. Aan mijn blik te zien wist ze dat ik nieuwsgierig was. Die blik had ze vaak genoeg meegemaakt. Gorilla hield wijs zijn mond, terwijl hij naar het speelbord staarde nam hij ondertussen nog steeds happen van zijn chips. Nicole zuchtte. “Ze moesten het uitmaken met hun vriendinnetjes van die baasjes. Sneu, die meiden waren echt geweldig. Je kan geweldig twister met hen spelen. Maar het bleek uit testresultaten dat ze liever elk bandlid als vrijgezel willen hebben voorlopig. Al is het voor een tijdje. Je kan later wel kennismaken met die twee”, alles legde ze uit in het Nederlands. Ik knikte vervolgens. “Maar oké, laten we het spel afmaken. Kunnen we daarna iets te eten halen bij nando’s”. Ze zei het volledig in het Engels, zodat Gorilla het ook kon verstaan. Hij sprong op en gooide zijn chips zak in een hoekje. “Wat is nando’s?” Ergens schaamde ik me voor die vraag. Ik wist niet eens wat nando’s was. Ik woonde mijn hele leven al in Rotterdam. En nog nooit had ik gehoord van zo iets. Gorilla keek me met grote ogen aan. “Hoe kan je dat niet weten? Nando’s is het beste restaurant ooit! Het is de hemel. Beter dan de hemel!” Ik keek hem wat droogjes aan. “Oké, ik ben benieuwd. Laten we het maar snel afmaken dan”, ik mompelde het een beetje. Ergens maakte ik me zorgen om Cavia en Konijn.. Nee, wacht. Wat waren hun namen ook al weer? Ach, laat ook maar. Kom ik later wel weer achter.