~006~

“Mam? Pa? Ik ga nog even weg met Thomas! roep ik door de gang. Ik wil juist terug naar buiten stappen als mijn moeder de gang komt ingelopen. “Zie dat je het niet te laat maakt.” zeg ze. “Ja, geen probleem.” antwoord ik en stap naar buiten.

Ik had verwacht dat Thomas ging stoppen bij een bar maar dat deed hij niet. “Wat doen wij hier?” zeg ik wanneer ik uitstap en zie dat we ergens aan een bos zijn. “Oh ik vond dit beter dan een drukke bar” antwoord hij met een knipoog en pakt een tas mee. Het was akelig stil en donker in het bos. Dat ik een beetje schrik had, was waarschijnlijk van mijn gezicht af te lezen. Ineens schrikte ik van een geluid en sprong bijna in Thomas zijn armen. “Oeps, sorry” verontschuldig ik mij. Thomas moest lachen. Niet veel later zette we ons neer op een bankje. “Je moest is weten hoeveel keer ik hier kom” zuchtte Thomas direct. “Voor wat kom je hier dan?” “Nadenken, de stilte… Het is niet makkelijk als je ouders constant van huis weg zijn.” Ik wist niet goed wat te zeggen en er viel een stilte.

Thomas was naar de sterren aan het staren, die toevallig deze avond talrijk aanwezig waren. Het maanlicht tekende mooi zijn gezicht af tot aan zijn kijklijn. “Ugh, waarom ben jij zo mooi?” zuchtte ik en staarde nog een beetje naar Thomas. Ineens hoor ik vingergeknip en gelach. “Ben jij aan het dromen?” lacht Thomas. “Oeps” “Haha, is niks. Kom je mee? Ik ga je iets tonen” Thomas pakt mijn hand vast en trekt me van de bank. Op een open plek gaat hij op het gras liggen. Ik vermoed dat ik dat ook moet doen dus leg ik me naast hem. “Dit doe ik soms ook, ik kan er zo van genieten” zucht Thomas gelukzalig en legt zijn handen onder zijn hoofd. Ik heb de neiging om weer zo te staren maar dat zou te verdacht zijn dus geniet ik ook maar van de sterrenhemel.

We liggen daar lang. Ik weet niet juist hoelang maar het waren toch een tiental minuten. “Wat ik mij afvraag: is dit een date of…” floep ik er ineens uit. Ik verschoot van mijzelf, normaal gezien blijf ik zwijgen. “En waarom zou je denken dat dit een date is?” Terwijl hij dat zegt, zet hij zich op zijn zij en begint hij te leunen op zijn arm. Er zat niets anders op dan antwoorden aangezien ik begonnen was. “Euhm omdat het alleen jij en ik zijn…” zeg ik en doe hem na. Er verschijnt een goddelijke lach op zijn gezicht. “Je weet toch dat wij eigenlijk al aan het daten zijn?” “Ja, natuurlijk maar dat is niet echt. Ik vraag me gewoon af of dit echt is of dat het gewoon vriendschappelijk is.” “Hangt er vanaf hoe jij dat wilt...” Zijn prachtige blauwe kijkers keken recht in mijn ogen. Ik wist niet wat te zeggen… Zou ik het hem zeggen dat ik echt voor hem iets voel of zwijg ik beter?