De robot met een hart

De robot met een hart

De ijzeren hand op mijn schouder deed me op schrikken. De hand voelde koel aan, wat ik al wist, maar toch had ik verwacht dat hij gloeiend heet zou zijn. Ik draaide me langzaam om, Scots robotvorm was minder angstaanjagend dan dat ik me herinnerde. Ik streek voorzichtig met mijn hand over zijn ijzeren wang.
'Kan je dat voelen?' Vroeg ik fluisterend. Hij knikte. Ik ging op mijn tenen staan en drukte voorzichtig mijn lippen op zijn wang. Als hij had kunnen glimlachen had hij het gedaan denk ik.
'Ben je niet bang?' Vroeg hij zachtjes.
'Niet voor jou,' fluisterde ik. De opluchting en dankbaarheid die hij uit straalde deed me glimlachen. Hij was nog altijd mijn Scot en dat zou hij altijd blijven.

Voorzichtig drukte ik mijn lippen op zijn lip loze mond. Hij zuchtte zachtjes tegen mijn kus aan.
'Wat is er?' Vroeg ik terwijl ik met tegen zin mijn lippen van zijn ijzeren huid haalde.
'Ik wil je geen pijn doen Iza,' fluisterde hij.
'Je zult me geen pijn doen,'zei ik vast besloten.
'Iza je bent zo breekbaar,' Fluisterde hij zachtjes in mijn oor en zijn stem gaf me rillingen. 'Wat als ik je breek?' Ik nam zijn gezicht in mijn handen en keek hem serieus aan.
'Je hebt helemaal gelijk, ik kan waarschijnlijk beter teug gaan naar Frankrijk en je nooit meer zien.' Scot verstijfde en trok zich toen los. 'Niet kijken,' fluisterde hij. Ik wende mijn hoofd deze keer niet af. Zijn ijzeren huid werd vloeibaar en golfde over zijn lichaam heen alsof het een heel eigen leven leed. Het vloeibare ijzer op zijn lichaam verdampte en de menselijke gedaante van Scot kwam te voorschijn. Hij draaide me om en zag mijn staan. Zijn ogen stonden vol pijn en ik besefte dat hij de neiging had om me nu naar een vliegveld te brengen en me op een vliegtuig te zetten naar Frankrijk.
'Scot, ik wil niet weg,' fluisterde ik zachtjes. 'Ik zei dat allen om...'
'Iza ik wil niet dat je weg gaat,' fluisterde Scot. We stonden zwijgend en ongemakkelijk voor elkaar. 'Ik hou van je Iza,' fluisterde hij zachtjes. Hij overbrugde de afstand tussen ons en drukte voorzichtig zijn lippen op de mijne.
'Ik ben bang, Scot,' fluisterde ik zachtjes. 'Ik ben doodsbang, maar niet voor jou.' De trieste glimlach die op zijn gezicht verscheen gaf me hoop, hoop dat hij me niet weg zou sturen.
'Ik ben wel bang voor mij,' fluisterde Scot zachtjes. 'Ik vertrouw mijzelf niet rond jou.'
'Dan moet je mij vertrouwen,' zei ik. 'Vertrouw mij.' Scot drukte zijn lippen weer op de mijnen. Hij tilde me op en droeg me de trap op naar zijn slaapkamer.
'Ik vertrouw je, Iza,' fluisterde hij zachtjes tegen mijn lippen terwijl hij me op zijn bed neer legde. 'Ik hou van je, Iza.' zijn stem was een hese fluistering, ik voelde zijn hete adem over mijn gezicht heen strijken en zijn ogen schitterde in het donker. Hij plaatste zijn lippen in mijn nek.
'En ik van jou,' wist ik te fluisteren voordat ik me over gaf aan het heerlijke gevoel.