Grote dromen

“I just want you to know, there are worlds out there, safe in the sky because of her.”
      Donna Noble was een heel gewone vrouw die nooit iets bijzonders had gedaan, maar ze had grote dromen. Vreemde dromen. Ze was nooit ver gereisd, want daar had ze tijd noch geld voor, maar ‘s nachts, als ze haar ogen had gesloten, kwam ze op plaatsen die ze waarschijnlijk hoe dan ook nergens op aarde zou vinden. Ze wist dat ze gewoon een te grote fantasie had, maar ze kon het niet helpen. Ze stelde zich de meest prachtige en angstaanjagende dingen voor, en de plekken waar ze terecht kwam liepen enorm uiteen, maar er waren bepaalde dingen die steeds terugkwamen. Er was een berg die vuur uitspuwde over een stad die er bijna Romeins uitzag; een geweldig detectiveverhaal dat zich een eeuw geleden afspeelde en waar op een of andere manier een enorme wesp in voorkwam; kleine, roze beestjes die heel schattig leken tot ze opeens de hele straat vulden en door een typisch ruimteschip werden opgezogen.
      Als ze ‘s ochtends wakker werd uit zo’n droom was ze meestal alweer vergeten waar het om ging, maar toch voelde het altijd net alsof ze zich bijna iets herinnerde. Het duurde maar enkele tellen, soms maar zo kort dat het al voorbij was als ze een keer knipperde. Maar het was er wel. Het was daar, aan het randje van haar gedachten, en ze kon er net niet bij. Het was een vage schim van iets kleins - nee, iets groots - iets dat groter was dan het leek - iets blauws? En er was een man, er was altijd die man. Een man die voortdurend in beweging was en die nooit stil kon blijven staan. Een wijze man, een oude man, een jonge man, een man in pak, een man met een schroevendraaier. Het sloeg helemaal nergens op.
      Voordat ze er echt over na kon denken wat dit te betekenen kon hebben, was het altijd alweer weg. Iedere keer glipte het door haar vingers, vlak voordat ze houvast kon vinden. Een paar seconden nadat ze wakker was geworden herinnerde ze zich niets meer, behalve dat er een gat in haar geheugen leek te zitten en dat er iets was dat ze moest onthouden, al kon ze met geen mogelijkheden meer bedenken wat dat kon zijn. Het was een erg frustrerend gevoel.
      Ze had echter geleerd om het van zich af te zetten en gewoon uit bed te komen, hoe moeilijk dat ook mocht zijn. Want Donna was een heel gewone vrouw die nooit iets bijzonders had gedaan, al had ze grote dromen.
      “I just want you to know, there are worlds out there, safe in the sky because of her. That there are people living in the light, and singing songs of Donna Noble, a thousand, million light years away. They will never forget her, while she can never remember.”