Chapter 005

Paul Lahote.

De hele roedel had het geaccepteerd. Nou, echt accepteren was het niet, maar ze deden niet moeilijk. Leah daarentegen was al de hele avond weg. Alleen omdat haar liefde verpest was, hoefde dat toch niet bij mij te gebeuren? Of zoals ze bij Jacob had geprobeerd? Zo over Leah denken voelde niet goed, ze bleef lid van de roedel, een soort bondgenoot maar dan anders.

Gapend plofte ik neer op mijn eenpersoonbed, te lui om de dekens over me heen te trekken. Ik zou het toch niet koud krijgen. Ik gniffelde en staarde naar het plafond. Wat zou Savera nu aan het doen zijn? Waarover zou ze aan het denken zijn? De Volturi? Mij? Ik wou dat ik bij haar kon zijn. Terwijl ik na bleef denken over haar, sloot ik mijn ogen en viel ik in een diepe slaap...

'Wakker worden, luie!' brulde een stem in mijn oor. Kreunend kwam ik overeind en opende ik mijn ogen.
Twee paar ogen keken me aan. Wacht - was dit een droom? Ik keek recht in de rode ogen van Savera.
'Je kan hier niet zijn,' begon ik verward.
'Iedereen is net weg en tja, kom mee.'
Ik rolde met mijn ogen. Het zou niet lang duren voordat de anderen erachter kwamen dat Savera hier was. Dit was gevaarlijk.
'Oké.' En ik deed wat ze me had verteld. Ik volgde haar.
We waren inmiddels aan de andere kant, het veilige stuk, en ik keek nieuwsgierig naar Savera.
'Waar gaan we heen?' vroeg ik.
Savera grijnsde speels. 'Nou...'
Afwachtend keek ik haar aan. Ik was altijd al het type geweest dat niet tegen spanningen kon en verschrikkelijk nieuwsgierig was. Toch noemde ik het meer 'geïnteresseerd'.
'Oké, ik voelde me gespannen door het gedoe met de Volturi. Alice heeft gezien dat ze over een week hierheen komen, waarna Edward me een plek vertelde die je tot rust laat komen. Dus wat denk je ervan? Ga je mee, of...?'
Natuurlijk greep ik deze kans. Sam zou me vermoorden als hij wist dat Savera op ons land was gekomen. Ik moest mijn gedachten maar diep inhouden. Ik knikte toen en keek toe hoe Savera op mensensnelheid begon te rennen. Na een paar seconden van staren, besloot ik om haar achterna te rennen.
'Je bent erg sloom als mens,' lachte ik toen ik haar inhaalde.
Een zacht gesis kwam uit haar mond en ze begon sneller te rennen. Ook ik zette het op een sprintje.
'Kom op, slome!' riep Savera grijnzend nadat ze een paar meter voor me uit was gerend.
'Ik wed dat als ik in wolfvorm ben, je niets meer durft te zeggen.'
'Ja ja, voordat jij in een wolf bent veranderd, ben ik al op de Noordpool.'
Ik grinnikte en rende naast haar naar de plek.