#11 - Total Make-Over

'Ladies and gentlemen, mag ik u presenteren, Dylan De Hartenbreker!' riep Johnny overdreven luid en speels. Hij duwde me de deur van de badkamer uit, zodat de ladies and gentlemen, Eon dus, me kon zien. Johnny had meer als twee uur met mijn haar bezig geweest. Hij had het niet enkel gekleurd maar ook geknipt en hij wilde me nog geen spiegel geven. 'Oh My Gaylord, is dat dezelfde Dylan die ik ken? Holy ****, ik herken je bijna niet weer!' zei Eon met een opgevallen mond. Voordat ik kon denken dat het er waarschijnlijk slecht uit zag, vertelde Eon hoe mooi het was en hoe goed het bij me stond. 'En nu de kleren! Dat is mijn taak!' riep Eon vrolijk. 'Kleren? Welke kleren?' vroeg ik verward. 'Die we net gekocht hebben, natuurlijk. Ik ga je niet mijn geliefde roze t-shirt geven, hoor,' grinnikte hij sarcastisch. Ik had geen kans om te protesteren, want hij gooide met de kleding om zich heen en als hij iets vond dat hij wilde gebruiken, gooide hij het in mijn gezicht. 'Zo, en nu terug naar de badkamer. Trek dit aan en kom dan terug,' zei hij. 'Hoe weet je of ze wel passen?' vroeg ik. 'Ik heb gegokt, daar ben ik goed in. Ga nu maar,' glimlachte hij.

De broek was zwart. Op de bovenbenen was een groot afgewassen deel en ook op mijn kont. De zwarte stof leek in het midden ook donkerrood te hebben, wat het tot een unieke kleurencombinatie maakte. Bovendien was ze skinny en even had was bang dat het niet zou passen maar het lukte toch. Het was enkel wennen, aangezien ik liever bredere broeken met gaten aandeed. De sokken waren zwart/wit gestreept maar het zag er niet zo kinderachtig uit als dat ik verwacht had. Zelf schoenen hadden de broers voor me gekocht, terwijl ik waarschijnlijk buiten was. Het ware geen All Stars maar ze hadden wel dezelfde witte punt. Ze waren zwart en er stonden witte sterretjes op. Het t-shirt was iets dat ik zelf nooit zou gekocht hebben. Het was twee maten kleiner dan wat in mijn kast hing, het was felblauw en had een print van een ding erop. Het ding kwam me vaag bekend voor, misschien was het wel het Cookie monster of zoiets. Gelukkig paste het, ook al was het een beetje smal voor me. Er lag een riem die zwart/grijs gekleurde blokjes had, dus deed ik die in mijn broek. Ook lag er een polsbandje van Green Day, wat toevallig een goede band was, dus trok ik het over mijn rechtse pols. Er lagen nog meer accessoires, waaronder een zwart bandje van leer, en een aantal fel gekleurde dunne bandjes die waarschijnlijk zelfgemaakt waren. Er lag ook een ketting, waar ik direct verliefd op werd. Ze was zilver, halflang en er hing een verkleinde Brass Knuckle aan.

Toen ik uit de badkamer kwam en terug ging naar waar de twee broers zaten, viel hun mond voor een tweede keer open. Ik wist nu dat die uitdrukking iets positief betekende maar ik was het niet gewend dat iemand me op die manier bekeek. Ik was altijd normaal en werd nooit door anderen opgemerkt. 'Je lijkt helemaal niet meer op jezelf. Echt mooi! Ik wist wel dat die look bij je zou passen!' zei Eon vrolijk. Johnny keek nog meer verrast als zijn jongere broer, hij kon niets zeggen voor enkele seconden. 'Je had gelijk, Eon, hij is een schat,' grinnikte hij. 'Hey, hey! Ik ben niet homo, dus zo'n commentaar wil ik niet!' zei ik verlegen. 'Maak dat de kat wijs, Dylando,' lachte Eon. 'Dylando?' vroeg ik. 'Ja. Dylan en Orlando Bloom, dus Dylando,' zei hij. Johnny rolde met zijn ogen. 'Orlando Bloom is zijn idool. Hij heeft wel 50 posters van hem op zijn kamer hangen,' lachte hij. 'Wat? Lijk ik dan op Orlando Bloom?' vroeg ik. 'Nee maak je ziet er nog hotter uit,' zei Eon vol overtuiging. De cijfer in zijn ogen vertelde me dat hij nog steeds niet gelogen had.

'Kom vrijdag avond mee met ons naar een feestje! Een vriend van ons is jarig en hoe meer mensen er komen, hoe leuker het kan worden!' zei Johnny. 'Ja, dan kunnen we je koppelen met hem!' zei Eon. 'Ik ben geen homo!' Die reactie maakte ze enkel aan het lachen. 'Goed, wat jij wil. Dan koppelen we jou aan een vriendin,' zei Eon. De manier waarop hij het zei, vertelde me dat hij iets van plan was. Nog steeds had hij niet gelogen, dus kon het niet betekenen dat hij niet van plan was om me te koppelen met een vriendin. Wat een verwarrende wereld. 'Alsjeblieft?' smeekte Eon. Ze hadden me geholpen met mijn haar, hadden kleding voor me gekocht en hadden de hele namiddag met me op stap geweest. Het leek alsof ze echt mijn vrienden waren, dus kon ik niet nee zeggen tegen de uitnodiging. Hoewel ik niet blij was met de gedachte, want een feestje betekende mensen, en mensen betekenden leugens en hatelijke gedachten. 'Ok,' antwoordde ik. 'Hoera! Het gaat leuk worden, beloofd!' riep Eon kinderachtig. Johnny rolde met zijn ogen en keek me hoofdschuddend aan, terwijl hij naar zijn jongere broer wees, dus nu in rondjes aan het springen was. Ik kon mijn lach niet tegenhouden en al snel deden de broers mee. Ik had nooit verwacht dat het zo leuk kon zijn om vrienden te hebben.