#10 - Shopping Disaster

Eon trok me mee aan mijn pols, in een drukke winkel die kleiner aan de buitenkant eruit zag, als dat het binnen was. Ik wilde mijn hand uit zijn greep trekken want ik wilde zijn gedachten niet horen maar dat liet hij niet toe. Zelf zijn gedachten waren eigenlijk niet bedreigen, ze klonken eerlijk. 'Ik heb nog nooit een make-over bij iemand gedaan. Dat gaat zo leuk worden!' Zijn overdreven "gayness" was iets wat ik nog nooit eerder had ontmoet maar het was leuk en zorgde voor een goede stemming. Even dacht ik aan alle mensen die homo's haatten maar kon niet begrijpen waarom. Ze waren toch ook mensen zoals alle anderen? Wie of waar je van houdt, maakt je niet tot een goede of slechte persoon. Behalve als je houd van moorden natuurlijk.

'Dit ook nog, Eon!' riep Johnny tegen zijn broer. Het stoorde ze niet dat ze in een drukke winkel waren en iedereen ze kon horen roepen. Het leek alsof ze geen schaamte bezaten, wat ze wel cool maakten. Johnny was evenals Eon tussen allerlei kleren aan het rommelen en af en toe nam hij enkele kledingstukken eruit en gooide ze over zijn arm of op Eon's hoofd. Ik stond er maar een beetje toe te kijken, ik wist niet wat ik moest doen of wat zij aan het doen waren. Ik dacht dat kleurshampoo in een winkeltje voor verzorgingsproducten te vinden was maar ik kende er natuurlijk niets van. Eon's gedachten, elke keer dat ik hem aanraakte, waren vrolijk en eerlijk. Johnny's gedachten kon ik nog steeds niet horen, wat me frustreerde maar ook geruststelde. Er botsten een paar mensen tegen me op. Het was alsof ik me verbrand had toen ik hoorde dat ze vonden dat ik in de weg stond en hier helemaal niet hoorde. Hoewel ze pardon zeiden en glimlachten, waren hij gedachten het tegenovergestelde. Het maakte me ziek. Ik tikte Johnny aan, die nog steeds aan het zoeken was naar iets waar ik geen verstand van had, en zei dat ik eventjes buiten ging staan. 'Waarom? Voel je je niet goed?' vroeg hij met een bezorgde toon in zijn stem. 'Eh, ik heb soort van een kleine vorm van claustrofobie,' loog ik. 'Oh, had dat eerder gezegd, dan had ik je niet mee naar binnen genomen. Sorry' Zijn eerlijke verontschuldiging maakte mijn schuldgevoelens niet beter.

Nadat ik me tussen alle mensen had gewrongen en me duizelig begon te voelen door al hun verschillende negatieve gedachten, ging ik tegen de muur zitten en nam mijn hoofd in mijn handen vast. Een diepe zucht verliet mijn longen. Nu pas merkte ik dat mijn lichaam trilde en mijn handen het ergste. Ik hield echt niet van mensen. Ik voelde tranen achter mijn ogen prikken maar ik weigerde mijn emoties toe te laten. Het was zielig om over zoiets stom te huilen. Dagelijks stootten er mensen tegen anderen aan en die hadden ook geen overdreven reacties zoals mij. 'Gaat het wel?' Ik keek geschrokken op en zag dat Eon voor mij was en een beetje door zijn knieën gezakt was. Een bezorgde blik stoorde de anders zo vrolijke gezichtsuitdrukking. 'Ja, eh, ik voelde me, eh, enkel niet zo goed,' stotterde ik. Ik wist niet wat er met me aan de hand was. Elke keer als ik tegen hem sprak, was het alsof hij mijn woorden aan het weg blazen was. 'Je ziet er niet zo goed uit. Wil je iets drinken? Suiker is het beste als je je niet goed voelt,' zei hij. Het ontroerde me dat hij zo lief deed en ook toen hij zijn hand voorzichtig op mijn schouder legde en glimlachte, spraken zijn gedachten van dezelfde bezorgdheid. Het was dus waar, hij loog echt niet. 'Ik haal even een cola voor je.'

Na een half uur kwam Johnny uit de winkel met drie grote zakken vol kleding. Hij keek ons aan en keek nep gekwetst. 'Daar zijn jullie! Mij helemaal alleen achterlaten in de winkel, dat is echt niet lief. Ik voelde me zo verloren!' Eon rolde met zijn ogen, wat me deed lachen. Ik was dus niet de enige die dat deed. Plots keken de broers me raar aan. 'Wat?' vroeg ik. 'Dat is de eerste keer dat ik je heb zien lachen,' grinnikte Eon. Beschaamd keek ik naar de grond. Ik wist niet goed hoe ik met vriendelijkheid moest omgaan. Ik had ook nog nooit vrienden gehad door mijn krachten. Kon ik Johnny en Eon vrienden noemen? Ik wist namelijk niet juist wat dat betekende.

Ik had me mee laten trekken door Eon en toen we bij hun thuis kwamen, gooide Johnny alle zakken op de grond. Ik begreep nog steeds niet waarom hij juist nu nieuwe kleren wilde hebben want ze hadden beloofd om me te helpen met mijn haar te veranderen van kleur. Gelukkig had Eon de kleurshampoo zelf gaan halen want ik wilde echt niet nog eens in een winkel gaan. 'Kom mee, we kunnen het best in de badkamer doen. Als we dan vlekken maken, kunnen we die nog schoon maken met een bleekmiddel,' zei Johnny. 'En Eon?' vroeg ik. 'Die kan echt niet met haar omgaan. Tenzij je eruit wil zien alsof je in een mixer hebt gezeten,' lachte hij. 'Hey, dat heb ik gehoord!' zei de jongste. 'Goed, dat was de bedoeling!' lachte de oudste terug. Ik volgde daarna Johnny naar de badkamer, die duidelijk al meerdere keren voor deze bedoeling was gebruikt, aangezien er een aantal lichtbruine vlekken op de witte grond te zien waren. Het leek Johnny echter niet storen. 'Zo! We zullen van jou eens een mooi meisje maken!' zei hij met een brede glimlach. 'Wat? Nee, dank je! Ik wil wel een jongen blijven,' zei ik geschrokken. 'Grapjas. Dat was maar een grapje,' lachte hij. Ik werd rood van schaamte. Ik zag steeds meer hoe anders ik was van andere mensen. Ik was soms echt hopeloos om ze te begrijpen.