29.

Vanuit Linde

Hij kijkt me aan en zegt dan blij “echt waar? Ik dacht serieus dat ik je kwijt was!”, dan krijg ik ook weer een glimlach op mijn gezicht, want ik wil hem gewoon niet kwijt! “ja echt waar Daan, ik kan toch gewoon niet zonder je!”. Daan drukt zijn lippen even op de mijne en dan vraag ik me toch af waar de jongens zijn gebleven… “waar heb je eigenlijk de rest gelaten?” vraag ik aan Daan, “uhh, weet ik eigenlijk niet haha” zegt Daan en ik moet ook lachen. “auww” zeg ik en Daan kijkt me meteen bezorgt aan “wat is er??” vraagt hij, “ooh, lachen doet gewoon een beetje pijn, is niets ergs” zeg ik en dan komt Rein binnen lopen “hey, is alles weer goed tussen jullie?” “jaa” zeg ik blij en glimlach naar Daan. “mooi zo!” zegt Rein en lacht ook weer. “waar heb je Owen en Nils gelaten?” vraagt Daan dan en ik kijk Rein ook vragend aan. “ooh, ja wij waren net buiten het ziekenhuis naar jou aan het zoeken” en hij kijkt naar Daan, “en toen kwamen we 2 meisjes tegen en daar stonden we even mee te praten, maar toen ben ik maar weer terug gelopen en heb ik die 2 daar gelaten!” zegt hij dan. “aha, een verliefde Owentje en Nilsje” zeg ik en begin te lachen. “TJE? Vind je ze klein?” zegt Rein dan “Ik vind ze helemaal niet klein!! Ik ben pas klein!” “haha, nee zo klonk het gewoon leuk haha” zeg ik en Daan en ik lachen helemaal om de reactie van Rein, “wat nou? Lachen jullie mij nu uit? Ik vind het eigenlijk helemaal niet grappig om klein te zijn hoor!” zegt Rein dan en kijkt ons boos aan. “sorry Rein, we maken maar een grapje hoor” zegt Daan dan en Rein kijkt ons aan, niet veel later kan hij zijn serieuze gezicht niet meer vol houden en begint ook te lachen. Owen en Nils komen binnenlopen en ik zeg met een hele serieuze blik “en waren het leuke meisjes?” “hoe, hoe, hoe?” zegt Nils “wat hoe?” zeg ik en ik begin te lachen, “hoe weet jij dat nou weer?” vult Owen dan aan. “geheime bronnen” zeg ik en ik doe een wenkbrauwwiebel. “Rein, heb jij het verteld?” vraagt Nils dan, “hoe weet jij dat nou weer?” vraagt Rein dan, “nou door de ‘geheime bronnen’ haha” zegt Nils lachend en dan liggen we allemaal in een deuk. Als we uit gelachen zijn zegt Owen “maar, ja het waren leuke meisjes!”, “we hebben hun nummers!” zegt Nils blij en dan beginnen we allemaal weer te lachen. Fleur, Roos en Lotte komen binnen lopen en kijken ons allemaal vreemd aan, maar dan zien ze mij wakker en komen alle 3 naar me toe rennen, Rein gaat voor me staan en zegt “STOP” en Roos en Lotte stoppen meteen alle 2 alleen Fleur rent door in Rein’s armen “heeiii schat” zegt Fleur en rein geeft haar een kus en zegt “hey”. Dan komen ze alle 3 naar mij toe lopen en geven ze een voor een me zachtjes een knuffel. “hoe is het met je?” vraagt Lotte, “het gaat op zich wel goed, ik mag straks het ziekenhuis uit!” zeg ik en Fleur zegt blij “jeeeeh, dan ben je weer gewoon bij ons!” “jaaa” zeg ik op de zelfde manier als Fleur en iedereen begint te lachen, “nou we leven allemaal wel een stuk langer” zegt Nils dan, iedereen kijkt hem vreemd aan, “hoezo dat nou weer?” vraag ik. “nou, als je veel lacht leef je langer! En lachen hebben we al wel gedaan!” zegt hij en we zeggen allemaal in koor “ooww” Daan komt naast me op bed zetten en de rest gaat ook allemaal ergens zitten. “en, vertel nou eens, hoe heten die meisjes?” vraag ik aan Nils en Owen. Fleur, Lotte en Roos kijken me vreemd aan en ik zeg “ja, die 2 hebben 2 meisjes ontmoet voor het ziekenhuis en toen ze wilde gaan vertellen kwamen jullie binnen!” “oow” zeggen ze dit keer met z’n 3en in koor en ik zeg dan weer “en, vertel!” tegen Nils en Owen, “nou ze heten Lene” zegt Owen “en Yasmine” vult Nils aan. “en zijn ze leuk? Haha” vraagt Daan en ik sla hem zachtjes “oow” zeg ik nepboos “sorry, ik ben gewoon benieuwd, ik zou jou toch altijd het leukst blijven vinden! Dat heb ik je nu toch wel vaak genoeg gezegd?” zegt hij en ik lach “dat weet ik toch ook wel, het was maar een grapje haha”. “maar geef eens antwoord op mijn vraag dan” zegt Daan tegen Nils en Owen, “ja, Lene is heel leuk” zegt Owen en Nils zegt “Yasmine is nog veel leuker”, “haha, oke stop maar jullie zijn duidelijk verliefd” zeg ik en de rest begint te lachen. Mijn ouders en de dokter komen binnen lopen en de dokter zegt, “zo Linde, je mag terug naar het hotel, ik haal even de rolstoel en dan moet iemand je maar naar de auto rijden!” “okee” zeg ik en de dokter gaat even de rolstoel halen. Als de dokter terug komt tilt Daan me in de rolstoel en rijd me richting de uitgang van het ziekenhuis, de rest loopt mee en als we bij de auto zijn komt Rein’s moeder ook al aan rijden met de auto want die neemt de Rein, Owen, Nils en Fleur mee, Daan, Roos en Lotte gaan met ons mee. Als we in de auto zitten zeg ik “zullen we vanavond met z’n alle in onze kamer slapen?” “is goed” zegt Daan, “ik vraag het zo wel even aan de jongens!” Niet veel later komen we bij het hotel en Daan tilt me weer in mijn rolstoel, over 2 uur mag ik op krukken gaan lopen heeft de dokter gezegd. Als we weer op onze hotelkamer zijn tweet Daan op het MainStreet account “@TweetMainStreet: Net terug uit het ziekenhuis, we zijn gelukkig allemaal weer terug!” “huh, hadden jullie de mainiacs over mijn ongeluk verteld?” vraag ik “jep, hier wil jij reageren op de reacties?” vraagt Daan dan aan mij, “uhh, ja is goed” zeg ik en ik pak zijn mobiel, “wooow, dat zijn veel tweets, hoe kan ik daar ooit allemaal op reageren?” vraag ik dan, “uhm, gewoon niet dus haha” zegt Owen, “kunnen wij toch ook niet!” zegt Nils, “nu snap je dus hoe wij ons voelen als mensen denken dat we ze negeren, dat doen we niet we zien gewoon niet alles!” zegt Rein en ik tweet “@TweetMainStreet: heeii Mainiacs, ik tweet nu x Linde” ik kijk naar alle reacties en begin te reageren, na ongeveer een half uurtje stoppen we met reageren op iedereen en zeg ik “maar jongens, komen jullie vanavond bij ons slapen op de kamer?” “uhh, ja is goed wel gezellig!” zegt Owen en ze staan met z’n 4en op en lopen de kamer uit om hun spullen te gaan halen.