Destiny 1

'Myaaaaaa we gaan je zo missen!'. Van een afstandje zag ik de tweeling al aankomen. Leah en Noah kende ik nu al zo'n 4 jaar, en intussen kon ik ze al moeiteloos uit elkaar houden. Mensen die ze voor het eerst zagen, of ze niet zo goed kenden vonden het maar lastig. Ze stonden in het dorp dan ook bekend als de tweeling. Maar ik kende het verschil. Niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua karakter. Ik ging ze wel echt missen.. 'Myaaaaa', hoorde ik voor de tweede keer en werd zo uit mijn gedachten gehaald. Dit keer was het Lotte die aankwam stormen. Met een groot spandoek waarop stond hoe erg ze me wel niet ging missen. Wat een schatjes waren het toch ook..
Mijn vlucht werd omgeroepen en het moment van afscheid nemen was daar dan toch echt aangekomen. Ik voelde hoe de tranen al kwamen toen we met zijn drieën in een dikke knuffel belandden. 'Ah liefjes, ik ga jullie echt missen. Maar over drie weken hebben jullie vakantie, heb ik alles op orde en komen jullie gewoon langs'. 'Ja dat doen we echt, maar nu moet je echt gaan My, anders mis je je vliegtuig. En hoe graag we ook willen dat je blijft, lijkt het me toch niet zo'n sterk plan'.

En nu zit ik hier in het vliegtuig, duizenden knuffels, kussen en toch ook een paar traantjes verder. Naast me kwam een oud vrouwtje zitten, keek me even vrolijk aan en begon meteen in haar boek te lezen. Dat had ik dus ook moeten doen, een boek moeten meenemen. Ik heb nog nooit gevlogen en om heel eerlijk te zijn, de zenuwen voelde ik aardig. 'Gaat het wel meisje, je ziet een beetje pips', hoorde ik naast me. 'Nou ziet u, dit is mijn eerste vlucht ooit en ik vind het toch een beetje spannend.' 'Ach, zo erg is het niet hoor. Ik vlieg al mijn hele leven en er is nog nooit iets met me gebeurd. Geloof maar dat ik geluk ben'. 'Nou, dat is fijn om te horen mevrouw.' 'Als ik je nog een tip mag geven meisje,' 'Ik heet Mya', 'Mya, ga slapen. Dan gaat het allemaal iets sneller en merk je niet veel van mogelijke turbelentie'. 'Oke danku. Welterusten dan maar, en maak me maar wakker als ik praat in mijn slaap ofzoiets!' 'Welterusten Mya'.

'Mya, wakker worden! We zijn in Londen, je moet nu echt uitstappen. We zijn de laatste.' Huh, waren we er nu al? De mevrouw had dus echt gelijk gehad, de vlucht was voorbij gevlogen. 'Bedankt, maar zou u me misschien kunnen vertellen waar ik de taxi's zo kan vinden?' 'Ah, ik kan je ook wel even afzetten. Mijn kleinzoon komt me halen en die vind het vast niet erg om me even af te zetten. Gewoon in Londen toch?' 'Ja dat klopt, als dat echt niet te veel moeite is, zou dat echt super zijn!' Dat spaarde me al weer een taxi rit, en al het geld kan ik hier goed gebruiken. Ik wist niet hoe mijn huisje er aan toe was. De oude bewoners hadden hun meubels laten staan, dus eigenlijk hoopte ik dat deze nog wel bruikbaar waren. 'Kom, deze kant. We moeten eerst de koffers op halen', werd ik uit mijn gedachte gehaald door de mevrouw. Ik wist eigenlijk nog steeds niet hoe ze heette. 'Mevrouw, ik wil niet nog onbeleefder worden, maar wat is uw naam?' 'Oh, ik heb mezelf nog helemaal niet voorgesteld! Wat onbeleefd van mezelf, ik ben Clara. Ah daar is mijn koffer.' Mijn koffer had ik al en dus volgde ik Clara naar buiten toe. Door naar de parkeerplaats waar haar kleinzoon op haar stond te wachten.


----
Wie o wie zou die kleinzoon zijn????