~005~

We waren al een aantal weken een fake koppel als mijn ouders het te weten kwamen. Ze stonden mij op te wachten als ik voor de zoveelste keer iets was gaan doen met Thomas en zijn vrienden en juist te laat toekwam.

“Waar heb jij gezeten?” klonk het boos.
“Ik heb het je toch gezegt, ik was bij Eline voor een groepswerk.”
“Ja, dat zal wel. Ga is aan tafel zitten, we moeten met je spreken.”
Ze spraken me zo serieus aan dat ik dacht dat er iets erg was gebeurt.
“Moet je ons niet iets vertellen? Iets dat wij moeten weten…”
“Uhm misschien, hangt er vanaf…”
“Komaan Hanne, we gaan je er heus niet voor afschieten zolang hij maar goed is voor jou.”
“Huh? Wat? Hoe weten jullie dat?”

“Meid, wat denk je? Dat niemand van de familie dat opmerkt op facebook met die foto’s?” zegt mijn moeder. “En dat het niet verdacht is dat je niet meer met de fiets naar school vertrekt?” vult mijn vader aan. Ik durf ze niet echt aan te kijken en heb het gevoel dat ik rode wangen krijg. Zelfs als ik toegeef dat ik een vriendje heb, ben ik aan het liegen. Misschien is het beter dat ik niets zeg. “Weet je wat? Wij zouden hem graag is zien, het is jouw keuze wanneer en waar.” zegt mijn moeder alsof ze weet dat ik niets ga zeggen. Ik lach is en loop weg van tafel. Wat nu?

Eens op mijn kamer zoek ik naar Thomas zijn nummer en druk het groene hoorntje in.
“Hye Hanne, what’s up?” klinkt het vrolijk.
“Euhm Thomas… Mijn ouders weten het…” zeg ik en er valt een grote stilte.
“Tjah, daar had ik eerlijk gezegd niet op gerekend… Wat zeiden ze erop?” zegt hij na een paar minuten.
“Niet veel, alleen dat ze je graag is wouden zien. Voor de rest waren ze niet boos… Alhoewel het in begin wel zo leek.”
“Oke, dan gaan we zien niet laten wachten zeker? Wat denk je van morgen na school? Het is vrijdag en ik heb niets te doen.”
“Mij goed.”
“Allé ik ben er vandoor, tot morgen eh” weerklinkt het nog en dan legt hij af.
“Morgen? Oh help! Waar ben ik nu in terecht gekomen?” denk ik direct.

De volgende dag ,na school, beginnen de zenuwen toe te slaan. Thomas had zich voor een keer een wat chiquer gekleed en was zichtbaar rustiger dan ik was. Vanaf dat we de oprit opreden had ik het gevoel dat we bekeken werden. “Komt wel goed.” fluistert Thomas in mijn oren als hij ziet dat ik zenuwachtig ben. Ik denk dat ik zijn hand bijna kapot genepen had toen. Gelukkig was het inderdaad goed verlopen. Thomas en mijn vader konden het zeer goed vinden en mijn moeder stak zelf haar duim op voor ik met Thomas naar buiten liep. Ik was zo opgelucht. “Uhm heb je zin om nog iets te doen?” vraagt Thomas me wanneer we eigenlijk afscheid aan het nemen waren. “Wat wil je doen?” “Oh gewoon, iets gaan drinken ofzo” “Ah oke, is goed. Ik ga eerst even mijn ouders waarschuwen en mijn jas halen.” lach ik en ga terug naar binnen. Zou dit een date zijn?