009 - Harry Edward Styles

ik was aan het praten met een of ander meisje dat blijkbaar, vroeger bij mij in de klas gezeten had.
ze vertelde van alles, maar ik had mijn gedachten er niet bij. ik staarde naar hoe Mia aan het dansen was met Matt. ze had duidelijk té veel op.
ik herinnerde de woorden die Lola tegen me zei: 'ze gooit zichzelf vol omdat ze probeert te vergeten dat jij hier bent Harry! Je had beter niet kunnen komen'
ik zuchtte en vertelde het meisje dat ik even weg moest. ik liep naar de achtertuin, waar slechts een paar mensen waren, en ging op de rand van het zwembad zitten. waarom deed Mia me dit aan? waarom deed ze zichzelf dit aan? elke keer als ze me aankeek, zag ik de pijn in haar ogen. ze deed zich altijd boos voor tegen me, maar ik wist wel beter. ze was gekwetst. en ik kon er niet tegen dat ik diegene was die haar blijkbaar zo gekwetst had.
'hey' hoorde ik achter me. die stem herkende ik wel, ook al was hij nu wat zwakker dan normaal. ik stond op en ging tegenover haar staan. 'Mia..je hebt teveel op. je m-' ze kapte me af door me een klap op mijn wang te geven. 'auw?' zei ik terwijl ik mijn hand op mijn wang legde. waar de fuck was dat goed voor? 'dat heb ik al die 2 jaar al willen doen!' zei ze en grinnikte. ik kon zien dat de alcohol langzaam een beetje aan het uitwerken was, omdat ze weer aardig normaal praatte. het was inmiddels ook al 2 uur geleden dat ze die hele fles achterover gooide. iets waar ik oprecht van schrok. 'waar was dat goed voor?' vroeg ik verontwaardig. 'omdat je me pijn deed Harry!' riep ze behoorlijk luid. 'omdat ik weg ging?' 'nee, omdat...omdat je een klootzak bent!' zei ze en gooide haar handen hopeloos in de lucht. door dat, verloor ze haar evenwicht en viel achterover, recht in het zwembad.
ik sloeg mijn hand voor mijn mond, maar kon het niet laten om in lachen uit te barsten. proestend kwam ze boven water en keek me boos aan.
'verdomme! dit is niet grappig!' 'oh geloof me, dat is het wel!' zei ik nog steeds lachend. ze probeerde het zwembad uit te klimmen, maar het lukte haar niet. 'ik help je wel' zei ik en pakte haar arm. 'dit is jouw schuld!' zei ze toen ze eenmaal op de grond stond. ze zuchtte en liep weg, een stuk rechter dan een uur geleden, waarschijnlijk om nieuwe kleren aan te doen.