#9 - Home Of The Heartless

'Waar ben je geweest? Weet je niet hoe laat het is! We waren zo ongerust! We wilden juist de politie bellen!' riep Denise. Ik schrok me rot door haar plotse woede, die een vage ondertoon van bezorgdheid bevatte. Het cijfer in haar ogen telde twee keer op, waardoor ik moest zuchten. Deze ochtend vond ze me toch nog schattig en lief? Wat was er veranderd in deze paar uren? Mensen waren zo verwarrend en vermoeiend. Het was nooit goed, het maakte niet eens uit wat ik deed. 'Ik geef je een week vrij en de eerste dag dat het school is, kom je pas om 11 uur thuis! Wat dacht je wel niet? Het gaat niet allemaal om jou! Geef ons eens wat rust! Je maakt het ons echt niet gemakkelijker!' riep pap, die de huilende Denise in zijn armen nam. Ik kon enkel nog een keer zuchten want het was onmogelijk om met ze te discussiëren. Ik was maar een 17 jarige jongen, nog een baby, en ik kon daarom nog niet depressief zijn of problemen hebben. Ze namen me niet ernstig.

Ik negeerde de twee mensen die zo goed als vreemden voor me waren en ging de trap op. Toen ik mijn deur achter me dicht gooide, liep ik als een bezetene naar mijn stereo en zette het volume hoog genoeg om te laten horen dat ik kwaad was en dat niemand hard genoeg kon schreeuwen om me te laten horen dat ik het stiller moest zetten. De stem van Jacoby Shaddix van Papa Roach klonk luid door de kleine ruimte en trok me mee in een droomwereld die ik jammer genoeg niet kon vast houden. Ik voelde me zo woedend en verloren tegelijk, ik kon wel gaten in de muur slaan.

Een uur ging voorbij en dan pas klonk de harde stem van mijn vader aan de andere kant van de deur. Hij sloeg mijn zijn vuisten op het hout maar ik deed alsof ik hem niet hoorde. Waarschijnlijk gingen ze nu slapen maar daar konden ze enkel maar van dromen. Zij moesten ook maar eens voelen wat het was als niemand naar je luisterde. Ik wist dat ik me nu kinderachtig gedroeg maar ik wist niet wat ik anders moest doen om ze duidelijk te maken dat ik ook een bestaan had. Ik wilde enkel ergens thuis horen, was dat zoveel gevraagd? 'Dylan! Zet die shit nu uit of ik ram je stereo in elkaar!' schreeuwde hij dreigend. Plots kwam hij binnen, iets wat hij nog nooit had gedaan, en greep me bij mijn kraag vast. Even dacht ik dat hij me ging slaan maar hij keek in mijn ogen en gooide me dan terug op de grond. Het was echter lang genoeg om zijn gedachten te horen en weer wenste ik dat ik die gave niet had. 'Aargh, kon ik hem maar eens goed pijn doen en zijn mond sluiten. Het maakt me ziek om hem in huis te hebben. Andy en Ben zijn veel beter en luisteren altijd wat ik zeg. Hmpp, kon ik hem maar gewoon buiten gooien.' De manier waarop hij de eerst zin dacht, maakte het duidelijk hoe gewelddadig hij zich tegenover mij voelde. Hij kon zijn wens enkel niet waar maken omdat hij anders problemen kon krijgen met weet-ik-viel-wie en daarom hield hij zichzelf tegen. Het brak mijn gebroken hart nog eens, alsof het al niet kapot genoeg was door de duizenden leugens dat het gevoed werd.

Hij gooide mijn stereo op de grond en trapte er een aantal keren hard met zijn voet in. Ongewild begon ik te huilen want mijn muziek was alles wat ik had en dat loog nooit tegen me. Het was iets dat ik vertrouwde en ik kon mezelf erin terug vinden. Het was alsof pap mijn ziel uit mijn keel had getrokken. 'Pap...' huilde ik droevig. 'Hmpp,' zei hij kort. Hij gooide de deur achter zich weer dicht en daarna werd ik gevuld door een verstikkende leegte.

Ik had de hele nacht wakker gelegen en elk half uur had ik naar de klok gekeken. De tranen waren blijven lopen en mijn innerlijke hoop in de mensheid druppelde uit mijn lichaam, zoals een kraan die niet goed was dicht gedraaid. Hoewel ik me langzaam aan gevoelloos voelde worden, moest ik toch de kracht vinden om op te staan en me klaar te maken voor school. Ik zag daar niet eens het nut van want als de volwassenen wereld hetzelfde ging zijn als nu, dan wilde ik hier niet blijven leven. Ik had al wel vaker aan zelfmoord gedacht maar toen dacht ik nog dat pap van me hield, dus had ik het uit mijn hoofd gezegd. Wie had me nu nog nodig? Het kon niemand schelen of dat ik nu bleef of geluidloos de wereld verliet. Ik wreef een keertje in mijn gezwollen ogen en stapte uit bed. Zoals gewoonlijk deed ik mijn ochtendritueel en trok willekeurige kleren aan. Ik keek niet na of dat ik al mijn spullen voor school had, ik pakte enkel mijn rugzak en ging naar beneden. Iedereen zat aan tafel en ze keken op toen ik voorbij liep, maar niemand zei iets. Ik zuchtte droevig en sloot de deur achter me. Misschien was het wel de laatste keer dat ik thuis was geweest.

'Dylan!' riep iemand. Ik schrok en zag dat Eon op me af liep, gevolgd door zijn oudere broer die blijkbaar ook niet veel had geslapen. Ik deed kort een halve glimlach en staarde dan naar de grond, ik was bang dat ze zouden merken dat er iets niet juist was. Ik wist niet eens waren ze nog tegen me spraken. 'Is er iets?' vroeg Eon. Hij draaide zijn hoofd een beetje en keek me aan met grote puppy ogen. Ik zou gesmolten zijn als ik nog emoties in me had. 'Je ziet er niet goed uit...' zei Johnny ook. '...niks,' mompelde ik. 'Wat?' vroeg Eon. 'Er is niks,' herhaalde ik stil. 'Wij mogen dan wel blond zijn, maar dom zijn we niet,' lachte Johnny. 'Eh? Blond? Jij hebt duidelijk zwart haar en Eon bruin/rood achtig,' zei ik verward. 'Kleurshampoo, dude,' lachte Johnny.
Ik had plots een idee in mijn hoofd. Misschien was het, het gebrek aan slaap dat me op zo'n vreemd idee bracht maar het klonk verleidelijk. Als pap me niet meer nodig had, dan had ik geen familie meer. Ik kon thuis weg gaan en alleen leven, zoals Johnny en Eon deden. Ik kon iemand anders zijn, iemand die niemand anders kende. Dan kon ik me ook anders voordoen als ik was, net zoals alle andere mensen doen. Ik kon een meeloper worden, misschien kon ik dan ergens in passen. 'Kan ik ook kleurshampoo gebruiken? Hoe doe je dat?' vroeg ik. Eon en Johnny keken elkaar raar aan, dan naar me en toen begonnen ze breed te glimlachen. 'Wij helpen je wel, man!'