#7 - The Tattoo

Soms vroeg ik me af waar de goede mensen zich verstopt hielden want waar ik ook keek, al wat ik zag was duisternis diep verborgen in de harten van de levenloze wezens die om me heen liepen. Niemand was puur of onschuldig, niemand was wat hij of zij uiterlijk toonde. Zelf de mensen waar ik het meest van hield, bleken me te haten of weg te wensen. Het was zo eenzaam om als enige te zien wat de waarheid was. Het maakte me apart, ik kon van niemand een deel zijn. En alles wat ik echt wilde, was precies dat.

Lachend liepen Blondie, die eigenlijk Glen heette, Theo en David weg. Ze hadden nog geen schuldgevoelens genoeg, anders zouden ze me hier niet hebben laten liggen. Hoestend steunde ik tegen de muur en haalde diep adem. Ik probeerde niet over te geven, wat niet gemakkelijk was als je een paar vuisten in je maag had gekregen. Al die andere leerlingen die aanwezig waren, deden alsof ze niets gezien hadden, ook al zouden ze daarvoor blind moeten geweest zijn. Hun ignorante gedrag maakte me nog woedender als de pestkoppen. Ze waren zielig, allemaal! Zij waren de soort mensen die voorbij een honden zouden lopen die mishandeld werd op straat. Zo'n mensen waren hypocrieten!

'Eh, gaat het een beetje?' vroeg een onzekere stem. Kreunend keek ik op en zag dat het Johnny was, de enige van het groepje die niets had gedaan en enkel stond toe te kijken. Wat wilde hij nu nog? Ik schonk hem de giftigste blik die ik bezat en negeerde hem toen ik moeizaam buiten het school wandelde. Ik kon onmogelijk naar de klas gaan zonder vragen te moeten beantwoorden en dat was wel het laatste dat ik wilde. Plots pakte Johnny mijn arm vast en trok die rond zijn schouder, zodat het meeste gewicht op hem steunde. Ik schreeuwde kort van een scheurende pijn en trok me snel van hem weg. Het verbaasde me ook dat ik niets had gehoord. Ik had geen gedachten kunnen opvangen, wat eigenlijk onmogelijk was, aangezien mensen altijd aan iets dachten. 'Sorry! Kom, ik help je. Ik kan naar je arm kijken want misschien is die wel gebroken,' zei hij met een verrassend groot zelfvertrouwen. Voelde hij zich dan niet een klein beetje schuldig? Voordat ik iets terug kon zeggen, had hij zijn linkse arm om mijn heup geslagen en pakte nog een keer mijn arm vast, maar deze keer voorzichtig. Ik wilde hem van me weg duwen maar dat deed ik niet omdat ik teveel pijn had en omdat het me nog steeds verbaasde dat ik geen enkele gedachte kon horen. Was zijn hoofd leeg of wat?

Enkele mensen keken ons raar aan. Wat wil je, ik had een bloedneus en waarschijnlijk was mijn gezicht ook niet meer de originele kleur. Johnny liet het zich echter niet storen en begeleide me naar, ja, naar waar eigenlijk? We kwamen aan bij een vrij klein huisje. Het stond tussen twee grote huizen in, wat het belachelijk maakte. Het zag er echter wel gezellig uit. Johhny opende de deur die niet op slot was en wandelde me naar binnen. 'Ga op de bank zitten.' Hij liet me alleen achter, waarschijnlijk om een paar dingen te pakken. Ik keek om me heen. Wat me opviel, was dat er geen foto's van familieleden aan de muur hingen en ook zag het er heel onpersoonlijk uit. Er stond een bank, een kleine tv en een glazen tafel met veel krassen. Geen decoratie of dergelijke dingen. Er stond een glas half gevuld met cola op de tafel en een lege zak waar ooit eens Haribo snoepjes in zaten, lag op de grond.

Johnny kwam naast me zitten en legde een EHBO kistje op tafel. 'Doe je t-shirt uit, ik ga je wonden verzorgen,' zei hij met een kalme stem. 'Waarom help je me?' vroeg ik verward. 'Ik weet niet. Het was gewoon niet juist wat Glen deed. Ik haatte zijn gedrag al lange tijd maar deze keer ging hij echt te ver,' zei hij als antwoord. Hoewel het nog steeds niet echt verklaarde waarom hij niet had ingegrepen toen de jongens me hadden geslagen, hield ik mijn mond en trok mijn t-shirt uit. Plots schaamde ik me. Het was de eerste keer dat iemand mijn bloot bovenlichaam zag want ik ging nooit zwemmen en ik kleedde me altijd om in mijn eigen kamer met een gesloten deur. Ik wilde niet weten wat mensen dachten als zijn mijn magere lichaam zagen. Dan hoorde ik liever leugens, in plaats van eerlijke gedachten. Maar ook al raakte deze jongen me aan terwijl hij mijn wonden verzorgde, kon ik niets horen. Het frustreerde me. 'Je arm ziet er niet gebroken uit maar is waarschijnlijk wel verstuikt. Hou hem zoveel mogelijk stil, dan zou het over vier weken beter moeten gaan. De rest van je wonden zijn niet zo erg, behalve je ribben. Die zien een beetje blauw maar ook dat zal wel snel genezen,' zei hij. Ik keek hem verward aan. Hij had bruine ogen met binnenin een beetje oker. Er was een klein litteken juist onder zijn rechtse oog maar het maakte hem niet lelijk. Zijn zwarte haar was iets kort als dat van mij maar het was wild, alsof hij in een hevige wind had gestaan. Zijn kledingstijl kon je Grunge noemen, dacht ik. Zijn broek was oud, vuil en vol met gaten en toch zag het er cool uit. Zijn t-shirt was zwart/groen gestreept en ook daar zat een groot gat in. Onder het gat kon ik duidelijk zwarte lijnen zien, die van een tattoo waren. 'Cool, ik heb ook een tattoo,' zei ik zonder erbij na te denken. Het verbaasde me dat ik plots vrolijk was, ook al was hij niet beter als Blondie en zijn groep.

'Ik weet dat je ook een tattoo hebt. Je zit hier nog zonder t-shirt, als je het al vergeten zou zijn,' lachte hij. Zijn lach liet hem plots minder depressief eruit zien, wat als een schok kwam. 'Coole tattoo. Heeft die Liars&Sinners een speciale betekenis?' vroeg hij. Over de hele lengte van mijn rechtse onderarm was een rode Fender Stratocaster getatoeëerd. Onderaan waren een paar rozen en rond de hals van de gitaar was een slang gekruld, waarin de tekst Liars&Sinners stond geschreven. Het persoonlijke kunstwerk had me toen bijna 450 euro gekost maar het was elke cent waard. "Liars" verwees natuurlijk naar alle leugens die ik al had zien optellen. De "Sinners" stond voor de mensen die deze leugens hadden verteld. De tekst was een herinnering voor elke keer dat ik terug een beetje vertrouwen in iemand begon te krijgen. Dan dacht ik er terug aan en hield weer afstand. 'Eh, je zou het niet begrijpen. Iets persoonlijk,' lachte ik vaag. Gelukkig zei hij er niets meer over maar zijn gezichtsuitdrukking zei me dat hij wist dat het niets positief betekende.