Hoofdstuk 42

Aiden
‘Kijk kijk. Wie hebben we daar?’ klinkt het en ik open mijn ogen.
‘Als dat Aiden niet is!’ word er gegromd.
Ik wil recht op gaan zitten maar nog geen seconde later voel ik een zwaard op mijn keel.
‘Wat moet dit?!’ sis ik kwaad.
‘Haha, alsof jij dat niet weet!’ roept de man spottend.
‘Je bent een verrader!’ gromt een andere man.
Waar heb je het over?!’ lieg ik. Niet wetend waar het precies over gaat.
‘Wat je gedaan hebt bij de jagers! Alsof je dat niet weet. Het is terecht dat je er uit bent gezet. Je hebt je dorp ten schande gemaakt!’ roept de man en drukt het zwaard harder op mijn keel.
‘O kom op! alsof jullie dat niet snappen!’ grom ik en probeer onder het zwaard uit te komen.
‘Zo iets doe je niet!’ brult de man weer en dan voel ik een vreselijke pijn in mijn nek.
Nog geen minuut later ruik ik de geur van bloed en word ik uit bed gesleurd. Mijn handen worden op mijn rug gedraaid en vastgebonden. Ik word de kamer uit gesleurd en de gang door. Er gaat een deur open en met drie man word ik naar buiten gebracht. Ondanks dat het donker is buiten kan ik toch goed zien waar ze me heen brengen. Er gaat weer een deur open en ik word naar binnen gegooid. Zo te voelen is het een stal wand ik land nog aardig zacht in het stro.
‘Ow Aiden, maak je maar geen zorgen om dat meisje. Je zult er niets aan hebben. Ze is al dood’ zegt hij en ze beginnen te lachen.

Een van de mannen sluit de deur en ik hoor ze weg lopen. Ik zucht en leun tegen de muur aan. Wat zou hij bedoelen met: geen zorgen om dat meisje? Ik sluit mijn ogen en probeer even na te denken over wat er net is gebeurd. Ik voel hoe het bloed over mijn nek naar beneden kruipt en een brandend gevoel achter laat. Helaas zitten mijn handen op mijn rug vastgebonden dus ik kan het bloeden niet stoppen.

Ik kijk de stal rond en zie dan in een hoekje iets liggen. Met veel moeite weet ik te gaan staan en loop er naar toe. Het is donker in de stal en ik kan het niet zo goed zien.
Ik sta nog geen meter van het ding af en ruik dan een bekende geur. YUNA!!
Snel laat ik me op de grond bij haar neer vallen en de tranen springen al in mijn ogen. Zou ze echt dood zijn? Wat hebben die mannen met haar gedaan?! Ik begin al weer bijna te koken van binnen en weet me los te rukken. Ik heb nu mijn handen weer vrij en draai Yuna zo snel ik kan om zodat ze op haar rug komt te liggen. Dan zie ik twee gaatjes in haar nek en word ik razend. Binnen twee seconde sta ik aan de andere kant van de stal en ram op de deur. Helaas gaat deze niet kapot. Nog niet een barst er in. Kwaad ga ik weer terug naar Yuna en laat me weer op mijn knieën bij haar neer vallen. Ik voel aan haar pols maar die is bijna niet te voelen. De tranen stromen weer over mijn wangen en de pijn in mijn nek word erger. Ik voel mijn hoektanden aan de binnenkant van mijn mond en ook het gif al. Snel smeer ik een beetje over de wond in mijn nek. De pijn word weer ondragelijk maar ik moet doorzetten.
Het enige wat ik aan Yuna kan doen is de gaatjes in haar nek dicht maken en hopen dat dat genoeg is. Maar als het aan die mannen ligt ben ik haar kwijt.
Snel laat ik wat gif op de gaatjes druppen en nu is het afwachten.
Ik laat me met een zucht tegen een van de muren vallen en kijk de stal weer rond. Helaas ben ik mijn wapen kwijt en zo te zien Yuna ook. Het enige wat ik nu kan doen is even gaan slapen en morgen weer verder kijken wat ik dan kan doen.
Wat heb ik een spijt dat ik Yuna heb laten gaan. Ik had meteen achter haar aan moeten gaan toen ik de kans nog had. Ik had niet naar die stad moeten gaan. Mensen zijn onvoorspelbaar en slecht. Ze zijn hebberig en gewelddadig.
Ik sluit mijn ogen en probeer toch te gaan slapen.