Hoofdstuk 37

Yuna

We zijn een paar dagen verder en ik lig op bed. Beneden hoor ik mijn ouders praten over hoe het verder moet.
Ik ben een paar dagen eigenlijk alleen maar boven geweest of in de stallen. Nadat ik alles aan mijn ouders had vertel is alles alleen maar erger geworden.
Soms hebben we ruzie om niks. Mijn moeder vindt het heel erg en kan soms in tranen schieten als ik binnen kom lopen. Mijn vader daar in tegen schud dan met zijn hoofd. Waardoor moeder ruzie begint te maken met vader en zo kom ik dus ook in die ruzies terecht. Zo krijg ik vaak naar mijn hoofd geslingerd dat ik me heb laten gebruiken door een vampier. 'Wie laat zich nou bijten?’ roept vader dan. Ik heb alles moeten vertellen en Iwan heeft dat natuurlijk even duidelijk uitgelegd iets waar ik hem heel erg dankbaar voor ben. Maar niet heus.

Ik sta langzaam op en kijk uit het raam. De zon staat al hoog. Ik weet niet hoelang ik precies voor het raam sta en denk na over van alles. Ik heb thuis op het moment niks te zoeken, alles wat eerst vertrouwd was is weg.
Opeens schiet er door mijn hoofd dat ik net zo goed weg kan gaan. Dan kan ik Aiden zoeken! Maar hoe kom ik hier weg?
Ik loop weg van het raam en sluip Iwan’ s kamer op. Zo stil als ik kan pak ik uit een lade een stapel landkaarten. Ik zoek snel welke ik moet hebben en de rest stop ik terug. Het komt niet op een dag aan wanneer ik ga en enige is dat ik alles goed moet voorbereiden en dat niemand iets in de gaten krijgt.
Ik loop terug naar mijn kamer en ga aan het tafeltje zitten. Ik bekijk ze stuk voor stuk om iets bekends te vinden, ineens hoor ik voetstappen mijn kant op komen. Snel stop ik de kaarten onder het matras van mijn bed en probeer zo normaal mogelijk te lijken. De deur van mijn kamer gaat open en Iwan staat om zich heen te kijken.
‘Zoek je iets?’ vraag ik langzaam terwijl ik met hem mee kijk.
‘Ik moest vragen of je ook nog wat komt eten’ mompelt hij.
‘Ik kom zo!’ roep ik terwijl de deur weer dicht gaat. Snel pak ik de kaarten, de vloer heeft een aantal lossen planken. Snel zoek ik de planken en leg de kaarten eronder. Dan kleed ik me snel om en pak een tas.
Daarna loop ik naar beneden, iedereen zit en kijkt me aan zoals gewoonlijk. Snel ga ik zitten en eet wat. Gelukkig zegt verder ook niemand iets. Dan ruim ik mijn spullen op en loop naar buiten.
‘Waar ga je heen?’ vraagt moeder die in de deur opening staat.
‘Ik ga even wat voer halen voor de paarden!’ lieg ik. Mijn wapens ben ik kwijt, nou ja, ik weet waar ze zijn maar als ik die pak zou het nogal opvallen. Dus ik moet proberen wapens te kopen maar de verkopers mogen niet weten dat ik het ben.
Langzaam kom ik in de buurt van een grote wapensmid, een van de beste en al snel loop ik met drie zwaarden weer naar buiten. Gelukkig herkende hij me niet althans dat hoop ik maar.
Eenmaal thuis verstop ik de zwaarden in de stallen boven op de zolder.
De rest van de dag verzin ik van alles. Hoe ik het beste kan gaan, met welk paard en wat ik allemaal moet meenemen. En natuurlijk hoe krijg ik Xena ongezien mee. Of moet ik haar thuis laten?
Tegen de avond eet ik mee als iedereen klaar is stel ik voor om de tafel af te ruimen en alles schoon te maken. Zo kan ik namelijk ook al wat eten en water meenemen naar boven zodat ik het in een grote tas kan doen. Gelukkig hebben ze er niks van gemerkt. De rest van de avond ben ik weer op mijn kamer en kijk weer op de kaarten. Er is een kaart die erg op de kaart lijkt die Aiden en ik vonden in het huisje. Ik probeer de stip te vinden van de stad waar we naartoe wilde. Als ik die eindelijk gevonden heb zoek ik op waar ik nu ben en stippel ik een route uit. Nu weet ik tenminste waar ik heen moet.
Als alles goed gaat kan ik morgen avond vertrekken.