Hoofdstuk 36

Aiden
Naur gaat weer lager vliegen en ik kijk om me heen. Weer een ander dorpje. Fijn! Ik grom een keer maar Naur doet toch een poging om te gaan landen. Van alle kanten komen er mensen aan gerend en al snel zie ik dat het vampiers zijn. Ik laat me van Naur zijn rug af glijden en een jongen van ongeveer mijn leeftijd komt naar me toe en houd me overeind. Trillend van de pijn probeer ik om te blijven staan maar het lukt niet. Ik schreeuw het weer uit en er komt nog een man aanlopen die me samen naar een huisje brengen. Binnen word ik op een bed gelegd en er komt een meisje naar me toe. Ze prutst wat met mijn broek en haalt dan het verband van mijn been af. Haar rode ogen kijken geschokt naar de wond op mijn been en dan hou ik het niet meer uit. Ik klem mijn kaken op elkaar en tranen vullen mijn ogen. Alles word wazig en dan hoor ik zelfs niet meer wat ze zegt.

‘Hoe voel je je?’ vraagt het meisje en kijkt me bezorgd aan.
‘Het gaat wel weer met de pijn. Wat heb je gedaan?’ vraag ik nieuwsgierig.
‘Ik heb de pijn weg gehaald met mijn gave. Ik kan alleen de wond niet genezen.’
Ik knik een keer en sluit dan mijn ogen weer. Mijn mond is helemaal uitgedroogd en ik wil zo graag wat drinken.
‘Ik heb een schoon verband er omheen gedaan’ zegt ze dan.
‘Oké fijn’ zeg ik zonder te kijken.
Ze zucht en loopt dan weer de kamer uit. Even een beetje rust kan geen kwaad.
Na een paar minuten komt ze weer terug. Zodra ze de deur open maakt vult de kamer zich met de geur van bloed en ik lijk wel gek te worden. Ze loopt naar me toe en gaat dan bij me zitten. Ze heeft een beker vast en het ruikt zo heerlijk. Ze lacht een keer en rijkt me dan de beker toe.
‘Ik zag dat je wel wat wilde hebben’ ze kijkt me aan en ik pak de beker van haar aan.
‘Ja ik heb al een hele tijd niets meer gehad’ zeg ik en zet gulzig de beker aan mijn mond.

Het is al laat in de avond en het begint steeds donkerder te worden buiten. Het meisje is al de hele avond in de weer voor mij en ik weet niet hoe ik haar daar voor moet bedanken.
Ze komt de kamer weer in gelopen en komt weer bij me zitten.
‘Waar zijn je wapens eigenlijk? Een reizende vampier zonder wapens zie je nooit.’
‘Die ben ik kwijt’ zeg ik een beetje kortaf tegen haar.
‘Je bent bij mensen geweest of niet soms?’ zegt ze en kijkt me doordringend aan.
‘Ja hoe weet je dat?’ zeg ik een beetje aarzelend.
‘Ik ruik het aan je. Je zit vol met verschillende geuren en ik weet dat mensen wapens stelen van iedereen die ze tegen komen’ zegt ze een beetje boos.
‘Ja ik ben daar geweest en daarna was ik mijn wapens kwijt.’
‘Waarom ben je van huis weg?’ vraagt ze dan.
‘Ik ben naar iemand op zoek’ zeg ik zachtjes en verdrietig.
‘Zal ik je helpen zoeken?’ vraagt ze voorzichtig.
‘Ik denk niet dat dat een goed idee zal zijn’ zeg ik en kijk van haar weg.
‘Oké dan ga ik niet meer. Maar alsjeblieft beloof me dat je pas gaat als je been beter is.’
‘Ik kan het je niet beloven. Ik wil zo snel mogelijk weer weg.’
‘Hoe ben je eigenlijk zo lelijk gewond geraakt?’ vraagt ze dan voorzichtig.
‘Uhm dat kan ik eigenlijk niet zeggen’ en ik staar voor me uit.
‘Het was een elf nietwaar?’ zegt ze en kijkt me weer doordringend aan.
Het geeft me de kriebels en ik probeer van haar weg te kijken.
‘Je hoeft het niet te vertellen. Ik weet toch wel dat het een elf was’ ze staat op en gaat bij het raam staan. Ze kijkt naar buiten en schuift dan de gordijnen dicht.
‘Ik ga weer. Het is al laat en je hebt rust nodig. Ik kom morgen vroeg wel weer kijken hoe het met je gaat’ ze stopt me nog wat beter onder en verlaat dan de kamer.

Ik zucht en sluit mijn ogen. Het is stil in het huis en ik hoor buiten nog wel wat stemmen. Ik besluit er verder geen aandacht aan te geven. Ik hoop maar dat het met Yuna beter gaat dan met mij. Ik kijk morgen zelf nog wel even naar de wond op mijn been.