Hoofdstuk 33

Yuna

Ik wil me los trekken en naar Aiden toe maar Iwan pakt mijn arm alleen maar strakker vast en duwt me voor zich uit.
‘Je kunt hem daar niet laten!’ roep ik met tranen in mijn ogen naar Iwan die wat mompelt.
‘Je doet me zeer’ roep ik en al snel voel ik de hand om mijn arm minder strak worden.

Dan zie ik Giliat, Iwan’ s draak in de verte staan en Iwan gaat nog sneller lopen waardoor ik bijna over mijn eigen benen struikel. ‘Doe niet zo moeilijk’ gromt hij.
‘Ik moeilijk doen? Moet jij nodig zeggen alles was goed tot jij kwam!’ gooi ik eruit.
Ondertussen zijn we bij Giliat aangekomen. Tot mijn verbazing zie ik dat Xena erbij staat en verwart om zich heen kijkt.
‘Hoe komt Xena hier?’ vraag ik boos.
‘Die vloog voor jullie uit en Giliat heeft haar meegenomen’ zegt hij terwijl hij me zonder veel moeite op het zadel van zijn draak zet. Voordat ik er ook maar weer af kan komen zit Iwan al achter me. ‘En mijn paard dan?!’ vraag ik in paniek. ‘Die komt zelf wel thuis’ zegt hij alsof het niks is.
‘Nee, dat kan die niet’ zeg ik eigenwijs. ‘Dan heeft ie pech.’
Voor ik het weet zitten we in de lucht en wordt er niks meer tegen elkaar gezegd.
Ik kan alleen maar aan Aiden denken die nu gewond is en er is niks dat ik kan doen. Ik hoop dat Midnight en Naur hem op de een of andere manier kunnen helpen.

Na een halve dag wordt het donker zoals altijd. Giliat gaat steeds lager vliegen tot dat hij kan landen.
‘Hier blijven we vannacht’ zegt hij kort af terwijl hij een deken naar me gooit en ik tegen een boom ga zitten en voor me uitstaar.
‘We moeten terug’ blijf ik volhouden terwijl ik de deken naast me leg.
‘Wat heeft die bloedzuiger met je gedaan?’ vraagt hij.
‘Niks’ mompel ik.
‘Ow nee natuurlijk niet. En dat ‘Ik hou van je’ dan?’ vraagt hij met een vies gezicht.
‘Wat valt daar niet aan te snappen?’ schreeuw ik naar Iwan terwijl hij hout rondom ons aan het zoeken is.
‘Wij zijn elven. En dat is niet echt ons soort als je snapt wat ik bedoel. Die monsters horen wij te haten’ zegt hij terwijl hij naar de kant wijst waar we net vandaan kwamen.
‘Dat monster heeft mijn leven gered, meerdere keren zelfs. Zonder hem had ik hier niet gezeten, en Xena had ik zonder hem ook niet gevonden’ fluister ik terwijl ik zachtjes begin te snikken.
‘Het is nog erger dan ik dacht’ mompelt Iwan terwijl hij wat eten pakt en bij het vuur gaat zitten dat hij net heeft aangemaakt.
‘Hier’ zegt hij na een tijdje. Als ik naar hem kijk zie ik dat hij een bord heeft met wat eten erop. Ik schud mijn hoofd. ‘Ik hoef niet’ zeg ik net voor ik mijn rug naar hem toe draai en mijn ogen sluit. ‘Je moet toch wat eten’ roept hij.
‘Ik zeg toch dat ik niet hoef, ik ben moe en voel me niet lekker oké ?!’
‘Dan moet je het zelf weten’ hoor ik hem zeggen en laat zich tegen dezelfde boom aanzakken waar ik ook zit. Met een zucht sta ik op en ga aan de andere kant van het vuur tegen een boom liggen. Xena komt bij me liggen waardoor ik mijn hoofd tegen haar kan aanleggen. Ik hoor dat Iwan aan het mopperen is maar trekt zich er niks van aan. Ik sluit mijn ogen maar in slaap kom ik niet. Ik blijf maar nadenken. Ook over wat Aiden had geroepen, als ik daar aan denk krijg ik een warm gevoel van binnen. Maar dan moet ik er weer aan denken dat als het heel slecht gaat hij misschien nu in het donker ligt dood te gaan en dat niemand hem kan of wil helpen.

‘Wacht maar tot we weer thuis zijn. Dan is alles weer zoals het was’ zegt Iwan wat harder zodat ik het hoor. Ik besluit er niet op in te gaan en sluit mijn ogen weer.