Hoofdstuk 30

Aiden
Na een half uur komt Yuna weer naar beneden gelopen met een aantal rollen papier in haar armen. Ze loopt naar het kleine aanrecht toe en legt ze er op. Nieuwsgierig en met veel moeite ga ik naast haar staan en hou een kaars er boven voor wat licht. Ik zie dat ze in haar ooghoeken naar me kijkt maar gaat dan toch verder. Ze pakt een van de rollen en rolt die open zodat we hem kunnen bekijken. Het is een oude en stoffige kaart en zo te zien klopt die net meer met de werkelijkheid. Ik pak een andere kaart en rol die ook open. Deze is iets beter maar ook hier kunnen we niets mee.
‘Hier hebben we dus ook niets aan!’ roept Yuna en veegt de kaarten van het aanrecht af.
‘Heey, even rustig ja! Misschien zit er wel wat tussen’ en ik rol er nog twee open.
‘Kijk hier eens’ zeg ik tegen Yuna en voel dat ze voorzichtig over mijn schouder heen kijkt.
Uit alle macht probeer ik me te concentreren op de kaarten en niet op Yuna en met veel moeite lukt het. Haar vinger glijd over het papier heen en deze lijken erg bij de tijd te zijn.
‘Het enige nadeel is dat ze heel verschillend van elkaar zijn’ zegt Yuna.
‘Het spijt me, ik kan niet zien welke van deze kaarten de goede is’ en ik rol ze weer op.
Yuna pakt de kaarten weer op en brengt ze terug naar boven.

Ondertussen raap ik het hout bij elkaar van de tafel en leg het op het vuur. De vlammen van het vuur verlichten het hele hutje en wanner Yuna terug naar beneden komt is het lekker warm geworden. Met een rode kleur in haar gezicht kijkt ze me een beetje ongemakkelijk aan.
‘Ik ga nog wel even bij onze draken kijken’ zegt ze snel en loopt dan de stromende regen weer in.
Met een glimlach op mijn gezicht zet ik twee stoelen bij het vuur neer. Ze zitten niet echt heel fijn maar iets anders staat er niet en dus zet ik die er maar bij. Ik ga weer zitten en staar een beetje voor me uit. Als ik heel goed luister kan ik Yuna aan de andere kant in de stal horen praten tegen Xena. Ik zucht en ga een beetje onderuit gezakt op de stoel zitten.
Het is ook gewoon niet eerlijk hoe ik tegen haar doe. Ik zie haar bange gezicht nog steeds voor me. Haar ijsblauwe ogen die me bang aankijken. Ik moet echt eens wat aardiger tegen haar zijn. Hou ik dan misschien toch een beetje van haar en wil ik dat gewoon niet toe geven? Ik weet het niet. Het zijn nou niet bepaald dingen waar ik goed mee om kan gaan.

‘Zo die liggen al lekker te slapen in de stal’ zegt ze na een paar minuten en schud de regen van zich af.
Meteen krijgt ze weer een kleur en gaat aarzelend naast me zitten op de andere stoel.
‘Luister Yuna, ik ben niet echt aardig tegen je geweest. Zeg maar gerust absoluut niet. En ik heb er spijt van. Maar weet je, dit is heel moeilijk voor mij. Jij doet zo je best om aardig tegen me te zijn en dan ben ik zo bod en boos tegen je. Ik probeer echt mijn best te doen maar het lukt gewoon niet. Ik vind je leuk, echt waar. Maar ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan. Voor jou is dat wat makkelijker maar als ik me niet kan beheersen verlies ik je misschien en dat wil ik niet’ wanhopig kijk ik naar Yuna die me met open mond aan zit te kijken.
Stil kijk ik haar aan en ze weet niet wat ze moet zeggen. Heb ik dit dan verkeerd aangepakt? denk ik bij mezelf.
‘Het geeft niet’ zegt ze dan na een lange tijd.
Opgelucht haal ik adem en gooi nog wat hout op het vuur zodat het niet uit gaat.
Dan is het weer een hele tijd stil en weet ik niet wat ik moet zeggen. In ieder geval moet het wel wat aardigs zijn als ik iets wil zeggen tegen haar. Maar wat dan? Iets over haar draak? Nee dat lijkt me niet zo’n heel slim idee aangezien ze die kwijt was geraakt. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen.
‘Het spijt me echt dat ik je niet naar huis kan brengen’ floept er dan ineens uit.
‘Het is niet erg. Zo erg vind ik het nou ook weer niet om bij je te zijn’ bekent ze dan.
‘Ik word gewoon erg kwaad als ik lang niets drink en dan weet ik gewoon niet meer wat ik doe. En echt, ik wil je geen pijn doen’ en ik kijk haar verdrietig aan.
‘Het komt wel goed, dat beloof ik je. Als je het niet erg vind ga ik nu slapen. Ik ben erg moe.’