~004~

Met een glimlach en Thomas in mijn gedachten draai ik de sleutel in het slot van de voordeur. Ik ren direct naar boven en leg alles op mijn bed om daarna weer naar beneden te gaan om te eten.

“Dat was nipt, Hanne” zegt mijn vader met een dreigende ondertoon
“Sorry, tijd uit het oog verloren”
“Waar zat je eigenlijk? Ik heb gebelt naar Eline’s moeder en die wist van niks.” vraagt mijn moeder ongerust.
“Ik, Eline en Kato hebben een beetje in stad rondgehangen. Ik dacht eerlijk gezegd dat we bij Eline thuis gingen gaan maar ze hadden andere plannen. Sorry, ik had je moeten verwittigen.” lieg ik.
“Ah, je weet het. Ik was doodongerust.”

Na het eten liep ik terug naar mijn kamer en startte mijn laptop op. Eline was een beetje boos dat ik haar als alibi had gebruikt. Op de cam moest ik dan eindelijk is uitleggen hoe het nu tussen mij en Thomas zat en hoe dat zo gekomen was. Nog al een geluk dat we dat deze namiddag hadden besproken. Voor het grootste deel loog ik natuurlijk maar er was ook een klein beetje echt gevoel bij.

De volgende dag stond de zwarte Ford Fiesta al op de afgesproken plaats als ik aankwam gelopen. “Goeiemorgen” lacht Thomas als ik binnenstap. Na een kus op mijn wang start hij de motor. “Klaar voor vandaag?” “Moet wel eh” “ooohohoh, enthousiaster mag ook” zegt hij wanneer hij juist stopt voor een rood licht. Opeens begint Thomas mee te zingen met de radio en op zijn stuur te kloppen. Ik wil iets zeggen maar laat hem doen. Er komt ineens getoeter van achter ons. Hij was zo druk bezig dat hij niet eens doorhad dat het licht op groen was gesprongen. Ik lachte hem gewoon uit voor de rest van de rit.

Eens aangekomen op school was het weer tijd om in ons rollenspel te kruipen en het verliefde koppeltje te spelen. We liepen zoals afgesproken hand in hand de school binnen richting Thomas zijn kluisje, waar zijn vrienden stonden te wachten. Ik keek even naar Eline en Kato, die aan de overkant stonden te wachten. “Je mag gaan hoor” fluistert Thomas in mijn oren. Hij kust me nog even passioneel voor zijn vrienden en laat me dan gaan. Als ik aan de overkant ben, kijk ik over mijn schouder en juist dan keek Thomas ook. Hij knipoogt en ik krijg kriebels in mijn buik. “Hoe heb ik dat voor elkaar gekregen? Juist dit is niet echt…” zucht ik.

Het plan leek te lukken de volgende weken. Volgens de peilingen was de kans groot dat Thomas ‘Prom King’ ging worden en iedereen kende mij. Ik werd ook veel meer aangesproken op de gang. Dus met andere woorden alles verliep hoe we het wouden. Alleen hadden we 1 ding uit het oog verloren en dat waren de ouders…