Quidditch match||Perciver||Part 4

Veel te snel naar Percys mening ging iedereen alweer naar huis. Het werd akelig stil toen alleen zijn gezin met aanhang nog in de tent stonden.
'We ruimen de rest morgen wel op, dan gaan we nu naar binnen.' met zen allen propten ze zich in hun huiskamer. Het was niet dat het zo'n kleine kamer was maar met de hoeveelheid mensen die er waren koste het toch aardig wat moeite om iedereen binnen te krijgen. In totaal waren er nu nog dertien mensen. Nadat iedereen nog voorzien was van wat te drinken viel de stilte weer. Alle aanwezigen met uitzondering van mevrouw Weasley wisten al wat eraan zou komen. En niemand leek er nu nog zin in te hebben. 'Mam ik moet je iets vertellen.' Oliver kneep onder de tafel even kort in Percy's hand, nu ze allemaal zo opgepropt op elkaar zaten leek hij zich toch ook iets ongemakkelijker te voelen als dat hij net had voorgekomen. 'Wat is er Percy?' hij nam diep adem en ergens achter in zijn hoofd zag hij zijn hele leven aan zich voorbij vliegen. De keer dat hij de ontzettend schattige teddybeer had gekregen voor kerst, zijn eerste keer naar Hogwarts, de eerste keer dat hij en Oliver kusten. Werkelijk alles leek voorbij te komen. Oké misschien niet elk klein detail in zijn leven dan zouden ze nog jaren bezig zijn maar je snapt wat ik bedoel. 'Ik heb een relatie.' alles rolde er zo snel uit dat zelfs Percy zichzelf niet kon verstaan, en hij wist al wat hij zei. 'Sorry wat zei je?' ze keek op van de trui waaraan ze net was begonnen. 'Ik heb een relatie.' het leek even alsof ze het nog steeds niet verstaan had maar toen bleek het toch anders. Ze stond op en boog zich over de tafel heen om hem twee natte zoenen op zijn wang te geven. Vol afschuw veegde hij er met het uiteinde van zijn mouw over. 'En wie is de gelukkige dame?' en daar liep het al mis, waarom zou iedereen toch altijd met een dame aan moeten komen zetten. Oké voor de meeste jongens was het normaal om dat te doen maar alleen dat woordje liet Percy nog meer twijfelen over de keuze om het echt aan zijn moeder te gaan vertellen. Hij had makkelijk nog een jaar kunnen wachten, of vijf. 'Het is niet echt bepaald een dame.' zijn gezicht vertrok in een nogal vreemde uitdrukking. Als je je wilt voorstellen hoe het eruit zag, een beetje als een varken die met zijn hoofd tussen een schuifdeur vastzat terwijl er een olifant bovenop hem zat. Niet dat dat mogelijk was natuurlijk aangezien hij dan niet met zijn hoofd vast kon zitten want een olifant was veel groter maar het gaat om het idee.
'Oh Percy hoe vaak heb ik je nou al gezegd dat mensen uit boeken niet meetellen in relaties?' Percy werd zo mogelijk nog roder als dat hij vandaag al geworden was. Vrijwel zeker dat hij dat record al verbroken had. 'Het is ook niet iemand uit een boek.' 'Oh...' niet bepaald de reactie als hij verwacht had eigenlijk, hij had het dan immers ook nog niet echt gezegd maar naar zijn idee was hij al ver gekomen.
'Zou ik dan mogen vragen wie of wat het dan is?' 'Een homo sapiens, aliens zijn al lang verleden tijd. En hij heet Oliver.' de blik op haar gezicht was werkelijk onbetaalbaar. 'Wat maar... Ah ja ik denk... huh?' denken ging haar blijkbaar even te moeilijk af. Percy stak heel droog zijn hand uit naar Oliver en keek naar zijn moeder. 'Nou mam, dit is Oliver.' 'Ah nou euhm, gefeliciteerd dan maar denk ik.' 'Beter als je verwacht had niet?' Oliver fluisterde in Percy's oor. 'Wisten jullie hier allemaal al van?' ze keek vragend naar iedereen om zich heen. Bijna iedereen knikte als antwoord. 'Ik ook.' Oliver stak nogal enthousiast zijn hand op. 'Ja, ja ik hoop van wel ja dat je dat wist.' ze leek het er niet echt mee eens te zijn dat iedereen het al voor haar wist. Niet dat er veel aan te doen was behalve iedereen de laatste avond te laten vergeten en het dan iedereen opnieuw vertellen. Dat zou wel betekenen nog een keer alle reacties van de mensen. 'Hoe lang al?' 'Zo'n jaar.' ze legde haar hoofd in haar handen en schudde hem op en neer. Haar rode haar met ondertussen al behoorlijk veel grijs ertussen schudde vrolijk mee. 'Een jaar en ik heb helemaal niets gemerkt. En hoe durf je het ook nu pas te vertellen. Zelfs je broers weten het al eerder als mij dat is gewoon schandalig.' 'Als je mee had gedaan met Quidditch had je het ook al geweten.' Ron probeerde het misschien minder erg te maken maar het was al lang en breed bekend dat hij daar nooit geweldig in was geweest. 'Wat is er gebeurd?'
Ron gaf een korte samenvatting van alles wat er gebeurd was, met soms wat hulp van zijn broers. 'Dus als ik het goed begrijp, jullie waren bezig met een potje Quidditch. Het andere team won Oliver viel van zijn bezem en zodra je op de grond stond lagen die twee op elkaar?' 'Ja, het leek wel alsof ze elkaar op gingen eten.' 'Je zou jezelf eens moeten zien Ron. Oliver en Percy waren nog beleefd.' Ron keek Charlie hatelijk aan.
'En wanneer was je het van plan me over dit te gaan vertellen als dat niet gebeurd was.' volkomen logische zin. 'Binnenkort, misschien zelfs deze maand nog wel.' 'PERCY IGNATIUS WEASLEY!' ze stond woedend op en het leek alsof ze elk moment over de tafel heen zou springen om Percy aan te vallen.
'Hoe durf je het zo lang voor me geheim te houden? En ik maar denken dat ik op zen minst een kind had die slim genoeg was en zichzelf ook nog een beetje kon gedragen.' ze zette zich weer neer op de stoel. 'Een jaar, je hebt ons er gewoon een jaar niks over verteld en niemand heeft het gemerkt?' 'Nou, aan het begin van het jaar heb ik jullie niet echt gezien en de laatste paar maanden zag ik niet bepaald als een geweldig moment om met zulk nieuws op te komen.'