Quidditch match||Perciver||Part 3

'Misschien moet jij ons toch maar eens iets uit gaan leggen Percy.' Arthur Weasley stond met een onbeschrijfelijke blik naar zijn zoon te kijken. Percy stond op en probeerde vergeefs de sneeuw van zijn kleding af te vegen. 'Nou, ik heb een soort van een relatie met Oliver.' 'Ja ja dat mag ik wel hopen als jullie zo gaan doen.' Meneer Weasley schudde nogal dramatisch zijn hoofd. 'Hoelang al?' Percy keek Oliver kort aan en keek daarna weer naar zijn vader. Meer de grond waarop zijn vader stond eigenlijk. 'Bijna een jaar.' Arthur lachte en knikte. 'Succes met het vertellen aan je moeder.' Percy leek ook al niet al te veel toe te leven naar het moment dat hij dat gesprek moest houden. Vrij logisch aangezien hij het vaker heeft meegemaakt dat Molly uit haar slof schoot door iemands verhalen. Wat eigenlijk nooit echt zijn verhalen waren geweest, meer die van Fred en George. 'Pfoeh, succes Perce.' Bill klopte op zijn schouder en liep toen weer terug naar de tent. Waarschijnlijk om tegen Fleur te zeggen wat er zonet allemaal gebeurd was. 'We praten erover zodra iedereen weg is, denk maar alvast na over hoe je het haar wilt gaan vertellen.' Oliver leek het alleen maar leuk te vinden, het aankomende gesprek.
'Moet je je voorstellen, dan kan ik je de hele dag knuffelen zonder dat mensen er iets vreemds bij gaan denken.' 'Alleen knuffelen?' George liep net voorbij om ook weer terug te gaan, hij was waarschijnlijk sneller terug als hij had gedacht aangezien Oliver de halve weg achter hem aan had gezeten.
'Is iedereen uit deze familie van plan samen te gaan met een Quidditch-ster?' 'Fleur is geen Quidditch-ster. En jijzelf lijkt de traditie ook niet te volgen.' Hermione was weer eens slim bezig. Niet dat de meeste veel anders van haar gewend waren. 'Het heeft lang geduurd voor dat bekend werd.' Ginny en Harry stonden voor Oliver en Percy. 'Gefeliciteerd hé, als mam straks flipt moet je maar gewoon zo snel mogelijk wegwezen en morgen terugkomen.' Ginny vloog haar broer om de hals en daarna ook Oliver. 'Ja, euhm gefeliciteerd denk ik.' Harry werd meegetrokken door Ginny. De enigen die er nu nog stonden waren Ron, Hermione, Oliver en Percy. De rest zat ondertussen waarschijnlijk al lang en breed binnen op te warmen met een kop warme chocomel.
'Wij gaan ook maar eens dan, misschien kunnen jullie beter ook snel komen Meneer Weasley leek al niet al te vrolijk.' Hermione en Ron liepen ook richting de tent. Zodra ze min of meer uit het zicht waren verdwenen begon Percy te flippen. 'Ik ga dood, mam gaat me zo vermoorden.' 'Perce rustig, je vader heeft je toch ook niet vermoord? En waarom zou ze je willen vermoorden? Alleen omdat ik je vriendje ben?' Percy schudde dramatisch zijn hoofd. 'Omdat ik haar niks verteld heb. Je hebt haar nog nooit boos horen worden.' 'Nou ik heb de Howler gehoord die Ron heeft gekregen.' 'Dat kwam niet eens in de buurt van hoe het echt is. Je had haar soms eens tegen Fred en George moeten horen. Het hele huis schudde ervan. Dat doet hij normaal ook wel als er iemand de trap op of af gaat maar dan is het nog erger.' 'Ik bescherm je wel tegen een schuddend huis, als het te erg word kunnen we inderdaad gewoon doen wat Ginny zei en weggaan. Ik weet hoe het is mijn moeder was er ook niet al te blij me toen ik haar vertelde over jou.' 'En je bent daarna nog steeds niet terug gegaan om te kijken of alles alweer goed was. Dus ik weet niet of dit moet helpen als een peptalk maar als dat zo is helpt het niet echt Oliver.' 'Dat zeiden ze voor de Quidditch wedstrijden ook al altijd. Misschien kunnen we dat beter aan jou over laten voorlopig.' 'Ja inderdaad ja, zelfs Ron zou nog een betere peptalk kunnen geven. En als dat zo is moet je toch wel heel ernstig zijn even om dat duidelijk te maken.' 'Ik hou mijn mond al.' Oliver deed alsof hij zijn mond op slot draaide en gooide de denkbeeldige sleutel weg. 'Soms ben je ook zo'n klein kind.' Oliver mompelde iets onverstaanbaars. Waarschijnlijk om in zijn rol te blijven. 'Kom, we gaan terug.' Percy sloot zijn hand om die van zijn vriendje. Hand in hand liepen ze weer terug naar de tent. het lawaai dat alle mensen binnen maakten was duidelijk te horen, en dat terwijl ze nog meters weg stonden. Tussen hun twee bleef wel alles stil. Maar dat was omdat Percy aan het nadenken was en de mond van Oliver zat nou eenmaal op slot. Iets voordat ze de tent binnenliepen lieten ze elkaars handen los. Alle mensen waren ondertussen al gaan zitten en zaten te genieten van een of andere taart. Het was al iets over elf dus het was onwaarschijnlijk dat het een toetje of zoiets dergelijks kon zijn. Percy en Oliver liepen naar de tafel in het midden waar nog een paar stukken van de taart stonden te wachten om opgegeten te worden. Met een stuk van de taart in hun handen liepen ze naar een van de tafeltjes toe waar nog plek was. Wonderbaarlijk genoeg was het de tafel waar de Lovegoods zaten samen met Neville. 'Oliver, Percy. Leuk dat jullie komen.' Luna keek ze glimlachend aan en stak een stukje taart in haar mond, en poging tot tenminste want hij kwam uiteindelijk iets te laag te zitten waardoor er nu een grote kwak taart aan haar kin hing. Ze leek het zelf niet eens te merken. 'Er hangt iets aan je kin Luna.' in een poging om niet in lachen uit te barsten nam Percy een hap van zijn taart. Het was werkelijk verrukkelijke taart. Chocolade met slagroom en aardbeien. 'Ik dacht al dat ik iets vergeten was, bedankt Percy.' ze likte met haar tong alles van haar kin af. En toen was er niks meer wat de twee jongens kon houden. Zodra ze elkaar aankeken barsten ze in lachen uit.