Hoofdstuk 28

Aiden
Kwaad loopt Yuna het kleine huisje uit de regen in. Ik grom een keer en sla dan op het kleine houten tafeltje die doormidden breekt en op de grond valt. Ik zak weer op de grond tegen de muur aan en trek mijn benen op. Met mijn handen voor mijn gezicht blijf ik zo een tijdje zitten.

Ik had haar gewoon meteen moeten vertellen dat ik de weg niet meer terug kon vinden dan was het nooit zo ver gekomen. Ik heb haar teleurgesteld en kan haar niet naar huis brengen. Wat zullen haar ouders wel niet denken? Ze zullen wel heel ongerust zijn.
Kwaad sla ik tegen de muur aan waar een scheur in komt.
Ik had nooit zo boos tegen haar moeten doen. Dat was niet eerlijk. En nu? Waar is ze nu heen?
Hulpeloos kijk ik het kleine huisje rond. Het is al lang geleden dat hier nog iemand heeft gewoond. En nu ligt er een gebroken tafeltje in het midden van het huisje. Daar omheen staan nog vier houten stoeltjes die er wel nog goed uit zien. Verder staat er een kast en is er een klein aanrecht. In de hoek van het huisje staat een emmer met vies water wat al heel oud is zo te ruiken. Tegenover mij zit een raam in de muur en je kunt het buiten zien bliksemen.

Ik besluit om het huisje maar eens te doorzoeken op iets eetbaars voor Yuna. Iets wat onmogelijk lijkt aangezien er al zo lang niemand meer woont.
Ik trek een lade open van de kast en het stof vliegt in het rond. Hoestend duw ik de la weer dicht en maak een andere open. Tot mijn schrik ligt daar een klein dood dier in en snel duw ik ook die weer dicht. Met een zucht kijk ik weer rond. In het midden van het huisje hangt een kleine olielamp en ik probeer die aan te maken. Helaas doet die het niet meer en ik moet het maar doen met het licht dat van het vuur af komt.
Ik ga weer tegen de muur aan zitten en leg mijn hoofd op mijn knieën neer.

Ineens klinkt er een luid gegil en van schrik ga ik overeind zitten. Met een wazige blik kijk ik naar een gestalte dat in de deuropening staat. Door een lichtflits van buiten kan ik zien dat het Yuna is die in de deuropening staat. Het vuur is ondertussen weer uit gegaan en het is weer donker in het huisje.
‘O gelukkig je leeft nog’ zegt ze geschrokken.
‘Ja hoe zo?’ kreun ik met veel moeite.
‘Ik dacht… nou je…’ en verder komt ze niet.
‘Ik wat?’ vraag ik verward.
‘Ik dacht dat je dood was ja!’ roept ze nu.
Verward kijk ik haar aan en ga met moeite wat rechter zitten. Ze heeft iets in haar hand en bijt er een keer aan.
‘Wat heb je daar?’ vraag ik dan.
‘Ik vond wat te eten in de stal hier achter’ en ze wijst naar een van de muren.
‘Sorry er is alleen niets te eten voor jou’ zegt ze zachtjes en komt naar me toe gelopen.
Snel ga ik staan en loop naar de andere kant van het huisje.
‘Je kunt beter bij me uit de buurt blijven. Je hebt gelijk, ik heb al meer dan een week niets gehad en anders doe ik je nog wat’ grom ik en steek mijn handen uit.
‘Neem dan wat van mij’ zegt ze dood leuk en stopt nog wat in haar mond.
‘Nee! Dat kan ik niet doen!’ grom ik kwaad en zet nog een stap naar achter.
‘Maar dadelijk is het wel te laat! Ik wil niet dat je dood gaat!’ roept ze in paniek.
‘Nee blijf uit mijn buurt. Het is voor je eigen bestwil!’ en ik kijk haar waarschuwend aan.
‘Ik kan je dit niet laten doen! Toe alsjeblieft doe het gewoon!’ en ze loopt naar me toe.
Ik sta nu in de hoek van het huisje en kan geen kant meer op. Haar geur is zo sterk dat ik er weer helemaal gek van word. Ze lijkt het niet erg te vinden en komt nog een stukje dichterbij. Mijn vlijmscherpe tanden zijn weer voelbaar en mijn mond word weer gevuld met mijn gif. Ik sluit mijn ogen en in gedachten vervloek ik haar zo veel als ik kan.
‘Nee ik doe het niet!’ brul ik door het huisje heen maar Yuna blijft staan waar ze staat.
‘Je moet het doen. Je bent alleen maar kwaad op me omdat je zo’n dorst hebt!’ zegt ze.