Hoofdstuk 25

Yuna

Je hebt het me belooft’ piep ik zachtjes met tranen in mijn ogen.
‘Ik kan je niet naar huis brengen! Ik had mezelf beloofd je niets te doen maar dat is me niet gelukt. Ik kan het gewoon niet’ als hij dit gezegd draait hij zich weer om en laat me staan.
Ik loop op een snel tempo met hem mee.
‘Ik weet de weg niet. Je kan me hier niet laten!’ zeg ik nogmaals hopeloos.
‘En waarom niet? Bij mij loop je net zoveel gevaar al dat je zonder mij naar huis gaat’ zegt hij terwijl hij stil gaat staan en me aankijkt. Ik kijk hem aan en weet niet wat ik moet zeggen.
‘Kunnen we het niet uitpraten?’ vraag ik om zijn vraag te ontwijken.
Aiden kijkt me vragend aan. ‘Wat wil je uitpraten dan?’
‘Je snapt best wat ik bedoel’ zeg ik met een volgens mij rood hoofd.
Aiden zucht een keer. ‘Ik weet niet of ik dat wel wil’ zeg hij dan. Voordat hij een stap kan zetten pak ik hem bij zijn arm.
‘Alsjeblieft? Geef me een kans’ fluister ik bijna.
Aiden zet een stap opzij en kijkt me twijfelend aan. ‘Oké, maar ik beloof niks’ gromt hij bijna.

We lopen met bijna drie meter lucht tussen ons in richting het zogenaamde kamp.
Ik pak een deken en ga tegen een boom aan zitten. En Aiden tegen een boom die aan de andere kant staat. En dan is het akelig stil.
‘Moet ik sorry zeggen voor die kus op je wang?’ vraag ik na een tijdje terwijl ik naar de grond kijk. Na een paar lange minuten krijg ik een antwoord.
‘Nee maar ik…’ begint hij. Maar dan slaat hij dicht.
‘Maar?’ vraag ik voorzichtig om een uitbarsting te voorkomen.
Aiden zucht een keer ‘Ik weet het niet’ zegt hij na een tijdje.
‘Hoe bedoel je?’ ‘Nou elke keer als je in de buurt komt ruik ik die heerlijke geur en kan ik me niet inhouden’ zegt hij terwijl hij geïrriteerd word.
Ik zucht een keer ‘Maar je gevoel?’
‘Mijn gevoel?’ herhaald hij me. ‘Mijn gevoel weet het nog niet, ik kan er nog niet zo goed mee omgaan. Aan de ene kant ja en aan de andere kant nee.’

Ik knik een keer. Ik heb geen idee wat ik moet zeggen. Aan de ene kant ben ik bij dat er een ja is maar als hij zich niet kan inhouden… word dat een probleem.
‘Misschien moeten we die kus vergeten’ zeg ik na een tijdje. ‘Maar laat me hier niet alleen!’
‘Ik ga mijn best doen’ zegt hij vastberaden.
Ik heb het gevoel dat hij niet met zijn gevoelens kan omgaan. Hij wordt er alleen maar boos van.
‘Dus je blijft?’ vraag ik voor de zekerheid.
Aiden knikt een keer. ‘Als je morgenvroeg wakker word zit ik gewoon tegen deze boom aan’ verzekerd hij me.
‘Ga maar slapen. Je zal wel moe zijn.’ Nadat hij dit zegt klimt hij de boom in en kijkt hij voor zich uit over het vlakke landschap.

Xena komt naar me toe en komt bij me liggen. Ik schuif iets op zodat ik met mijn hoofd tegen haar aanlig. Ze kijkt me een keer aan met haar grote paarse ogen en ik zie dat ze met me te doen heeft op de en of andere manier.
Ik heb een rot gevoel en kom met veel moeite in slaap. Deze is van korte duur wat ik ben denk ik om de paar uur wakker. Moe ben ik eigenlijk ook niet.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet doen nu. Mijn gevoel opzij zetten gaat volgens mij nogal moeilijk worden.