Hoofdstuk 22

Aiden
‘Denk je niet dat er nog meer vampiers komen?’ vraagt ze terwijl ze voor zich uit kijkt.
‘Volgens mij hebben we ze van dit stadje allemaal vermoord’ zeg ik en ze knikt een keer.
‘Ik hoop het wel. Over een paar dagen kunnen we toch wel verder of eigenlijk gezegd terug?’
Ze kijkt me hoopvol aan en ik kan alleen maar knikken. Ik zucht en ga weer tegen een boom aan zitten. Ik had niet gedacht dat ze mij ooit zou mogen. Ik dacht dat ze wel weer zou gaan gillen en weg zou willen rennen maar het is alles behalve dat.
‘Het spijt me dat het zo is gegaan’ zeg ik zachtjes en kijk weg van haar.
‘Je kan er ook niets aan doen’ zegt Yuna en gaat weer op de grond liggen. ‘Weet je… ergens had ik gehoopt dat je me zou komen helpen’ en ze krijgt een kleur.
Verbaast kijk ik haar aan. Zei ze dat nou echt? Ik bedoel, het enige wat ze kan is schreeuwen tegen mij en ik schreeuw alleen maar tegen haar!

De rest van de dag zijn we stil tegen elkaar en slaapt Yuna veel. Ik ben weer in een boom gaan zitten zodat ik een goed overzicht heb.
Het stadje dat een eindje verderop ligt lijkt nog steeds uitgestorven te zijn. Naur had ze goed laten schrikken daar. Bij de gedachten alleen al moet ik weer lachen. Mijn lach verdwijnt al snel wanneer ik vanuit de boom op Yuna neer kijk. Wat heb ik haar aangedaan? Ze moet doodsbang zijn geweest toen ik haar niet kwam helpen. Hoe heb ik me dit in mijn hoofd kunnen halen!
Ik zucht en ga anders zitten. Geef ik dan echt zo veel om haar? Ik bedoel, ze had wel gehoopt dat ik haar kwam helpen.

Het is al laat in de avond en Yuna en ik zitten samen onder een boom. Naur en Xena zitten samen gezellig bij elkaar. Het is een mooi gezicht om twee draken zo te zien.
‘Heb je honger?’ vraag ik zachtjes aan Yuna.
Ze knikt en slaat een deken om haar heen. ‘Ja eigenlijk wel’ zegt ze dan.
‘Zal ik weer wat voor je vangen?’ vraag ik voorzichtig.
‘Als je dat wil doen.’
‘Ik weet dat je het liever niet eet maar je moet echt aansterken als je naar huis wilt.’
Ze knikt en ik pak mijn boog en bundel met pijlen. Ik hang ze op mijn rug en kijk even rond.
‘Naur, ik wil dat je Yuna, Xena en Midnight beschermt. Ik weet dat je het niet altijd kunt en dat is niet erg. Ik vertrouw je en ben zo snel mogelijk terug.’

Yuna glimlacht een keer naar me en dan vertrek ik. Ik verplaats me razendsnel tussen de bomen door in het donker. Ik snuif een keer diep en ruik dan mensen. Snel ga ik de bomen in en spring van top naar top om dichter bij de mensen te komen.
Het is een herder met zijn schapen. Dit gaat nog moeilijker worden dan ik had gedacht. Als ik eerst de herder dood rennen de schapen weg. Maar als ik eerst een schaap dood gaat de herder er vandoor.
Ik zucht en besluit om dan toch maar eerst voor de herder te gaan. Ik laat me uit de boom vallen en zet mijn tanden in zijn nek. Het is al een oude man en dat is ook te proeven. Zijn schapen rennen van schrik alle kanten uit maar daar vang ik er straks wel een van.
Ik laat de man op de grond vallen en ga dan op zoek naar een schaap.

Wanneer ik terug kom ligt Yuna al te slapen tegen Xena aan. Nog voor dat ik het in de gaten heb staat er al een glimlach op mijn gezicht en leg ik het schaap ergens anders neer. Ik leg mijn pijlen en boog weer weg en pak een van de dekens. Zo stil als ik kan loop ik naar Yuna toe en stop haar onder. Ze lacht tevreden en het is een mooi gezicht.
Zelf pak ik een andere deken en kruip bij Naur op zijn rug. Even kijkt hij op maar gaat dan weer liggen.
‘Slaap lekker’ fluister ik en Naur gromt zachtjes terug.