||001.

"Lea, schiet nou eens op meisje, anders komen we nog te laat!"
"Ja, ja, ik kom al"
Met een grote snelheid rende Lea Hofganger de trap af, struikelde over haar eigen benen en belande languit op de grond. De inhoud van haar veel te volle hutkoffer lag naast haar. Haar moeder, Yolanda Hofganger zuchtte, zwiepte met haar toverstok en Lea's koffer was weer netjes ingepakt.
"Wat ben je soms toch een kluns" zei ze, terwijl ze Lea's zwarte haar glas probeerde te strijken. Er kwam nog iemand de trap aflopen.
"He he, daar ben je eindelijk, David" Yolanda pakte de koffer van David Hoffganger, Lea's broer, aan. "Nou, ga snel in de auto zitten, anders komen we nog te laat"
David liep naar de deur pakte zijn jas en ging naar buiten. Lea pakte haar eigen hutkoffer en zeulde hem achter de rest aan naar buiten.
Het was een zonnige dag voor september. Nadat Lea haar hutkoffer in de achterbak van de auto had gelegd ging ze naast David zitten, die een beetje doelloos met een papiertje van een Chocokikker zat te spelen.
"Het zal nu wel rustig worden thuis" zei Yolanda terwijl ze de auto startte. Lea en David keken elkaar zuchtend aan. Hun moeder was echt heel slecht in afscheid nemen.
"Maar papa is toch ook nog thuis" zie Lea in de hoop de aankomende preek te stoppen. "Waarom is hij eigenlijk niet mee?"
"Je weet hoe druk hij het heeft op het Ministerie" antwoordde Yolanda ontwijkend. Peter Hofganger werkte op het Ministerie van Toverkunst. Lea wist niet wat hij daar deed, maar hij was bijna altijd weg.

De auto stopte voor het station van Londen.
"Kom op jongens, snel uitstappen, over 5 minuten vertrekt de trein" Snel pakte Yolande een bagage karretje en zette de koffers van Lea en David erop. Lea had echt zin in haar eerste jaar op Zweinstein.
"Ik neem de bagage wel mee" David pakte het karretje en liep op het grijze dranghek af. Twee tellen later was hij verdwenen. Lea liep, nee rende, hem achterna.
Het was echt onmogelijk druk op Peron 9¾. Overal stonden mensen en de stoom van de grote locomotief deed het alleen maar voller lijken. David duwde Lea's koffer in haar handen. "Hier, die mag je zelf dragen" zei hij met een grijns. Tussen alle geluiden van het Peron schelde het fluitje dat vertelde dat de trein zou vertrekken. Lea kreeg nog snel een knuffel van Yolanda en net op tijd stapte ze de trein in.