#6 - How To Beat The Bullies

Een nieuwe leerling zijn die pas startte in oktober, was iets heel negatief. Iedereen wilde mijn aandacht hebben en vroeg zich luidop af waarom ik nu pas begon. Ze fantaseerden over een ernstige ziekte, een sterfgeval, een ongeval en iemand dacht zelf dat ik stiekem op de vlucht was voor een moord die ik gepleegd had. Ik deed echter geen moeite om een vraag te beantwoorden en ik maakte geen vrienden. Ik zat alleen op mijn stoel en staarde voor me uit. Ik had mijn lesje geleerd. Mensen waren vreselijk en ik kon er beter van weg blijven, ook al was ik zelf ook een mens. Misschien was ik wel een monster, wie weet? Ik wist in ieder geval wel dat ik niet normaal was.

De vreemde jongen die ik deze ochtend gezien had, zat niet in mijn klas en ook toen de bel ringde, was hij nergens op de speelplaats te zien. Niet dat ik naar hem aan het zoeken was natuurlijk. Ik ging op een bankje zitten omdat het de enige manier was om ongewenst lichamelijk contact te vermijden. 'Hey, emo!' riep iemand. Automatisch draaide ik me om, ook al was ik geen emo. Een groepje van vier jongens kwam om me heen staan. Andere leerlingen hadden het gezien maar niemand deed iets. Ongeïnteresseerd keek ik ze aan en liet een diepe zucht horen. 'Wat? Denk je dat je iets beter als ons bent?' vroeg de grootste. Hij had kort blond haar dat het potje gel te dichtbij had gezien, blauwe ogen en een lichte huidskleur. Hij had een brede lichaamsbouw maar geen vet, waardoor hij ouder leek dan hij waarschijnlijk was. Daardoor was hij de baas van het groepje en moest hij natuurlijk de nieuwe 'emo' eens goed welkom heten. Het was zo belachelijk en onbelangrijk. 'Eigenlijk, als ik eerlijk moet zijn, ja,' antwoordde ik. Blondie's mond viel verbaasd open maar daarna begon hij luid te lachen en de andere drie deden vrolijk mee. Plots greep Blondie me vast bij mijn kraag en trok me zonder moeite af de grond. Ik was niet bang, ook al was dat de meest logische reactie in deze situatie. Geweld en stomme spreuken deden me niets. Enkel de aanraking deed me rillen want ik wilde geen gedachten lezen. Het kwam echter vanzelf en ik kon het niet tegen houden.

'Ik had niet verwacht dat hij iets zou terug zeggen. Ik mag niet laten zien dat hij beter als mij is. Johnny, David en Theo kijken naar me op. Eigenlijk heb ik niet eens iets tegen emo's maar als ik dat zeg, dan zeggen ze direct dat ik homo ben en willen me niet meer als leider hebben. Dan ben ik weer een buitenbeentje. Sorry, jongen, maar ik heb geen keus.' Hoewel zijn gedachten droevig waren, kon ik geen medelijden voor hem opbrengen. Het was belachelijk hoe mensen zoveel gaven om anderen hun mening. Ze hadden niet eens de ballen om te zijn wie ze echt waren en voor zo'n mensen had ik geen gevoelens over. 'Ik wed dat het leuk is om een buitenstaander in elkaar te slaan, niet? Want dan ben je zo stoer. Je gaat zoveel respect krijgen als je dat later tegen je vrouw verteld, echt waar,' zei ik sarcastisch. Hij keek me een tweede keer aan alsof ik een paars gestreept hoofd had gekregen maar reageerde met geweld. Hij greep mijn kraag beter vast en gooide me hard op de grond. Een scherpe pijn vloog door mijn rug heen, waardoor ik kreunde. 'David, Theo, hou hem vast,' zei Blondie. Hoewel ik terug vocht en een vuist in een van de jongens hun gezicht had geslagen, waren ze sterker als mij. David had mijn rechtse arm achter mijn rug geplooid en Theo had mijn linkse vast. Blondie glimlachte zijn scheve tanden bloot en sloeg hard in mijn maag. Het was de eerste keer dat ik zoiets gevoeld had en eerlijk gezegd had ik het onderschat.

'Waarom moet Glen altijd zo overdrijven. Die jongen heeft niet eens iets verkeerd gedaan. Ik vind het zo erg voor hem maar ik kon maar beter niets zeggen, anders denkt Glen dat ik 'soft' ben geworden.' Dat waren de gedachten van de jongen die mijn rechtse arm pijnlijk geplooid had. 'Jammer dat we op school zijn, want ik had ook wel eens een paar vuisten willen uitdelen. Ik kan hem nu al niet uitstaan. Een vuile emo, een homo, dat is hij. Zo'n mensen horen op de grond te kruipen en te bedelen om genade,' zeiden de gedachten van de andere jongen die me vast had. Enkel de laatste van het groepje deed niets en keek enkel toe. Dat was dan waarschijnlijk Johnny.

Na een tijdje hielden ze op en keken op me neer. Ik zat op handen en knieën en hoestte een beetje bloed op de grond. Alles deed pijn, het voelde aan alsof een auto over mijn buik en borstkas was gereden en dan nog eens achteruit erover was gegaan. Ik spuugde wat bloed voor de jongens hun voeten en keek ze kwaad aan. 'Hoe leuk. Jullie zijn echte mannen nu, wow. Ik wed dat jij, Blondie, vanavond niet kan slapen omdat je altijd maar moet denken dat je me niet pijn wilde doen maar dat je enkel niet wilde dat iemand je leugen zag. En jij! David of hoe je ook heet, je bent soft, zelf als je dit doet. Je bent soft omdat je niet jezelf kan zijn! Je haat Glen's gedrag, dus waarom laat je het dan toe dat hij je zo onderdrukt?' Ik hoestte pijnlijke en staarde dan naar Theo. 'En jij ben echt ziek in je hoofd. Emo's en homo's zijn ook mensen en ze verdienen dezelfde kans als jij! Nee, jij verdient eigenlijk niet eens kans!' riep ik kwaad. Kreunend steunde ik me aan de muur en stond recht. Mijn woorden hadden hun tong gestolen want ze keken me allemaal aan alsof ik een geest was. Nu gingen ze waarschijnlijk zeggen dat ik bullshit sprak terwijl ze innerlijk bang waren dat ik hun leugens had gezien. 'Hmpp, goed. Voordat je de volgende keer iemand pijn doet, denk eerst maar eens goed na. En als je mij nog eens wil welkom heten, wees dan voorzichtig. Misschien ken ik jullie beter dan jullie jezelf kennen,' zei ik kalm. Mysterieus zijn was het beste middel tegen zo'n mensen.