#5 - The Honest Gay Punkrocker

De vrije week kwam tot een einde maar de relatie tussen mij en mijn vader werd niet beter. We spraken bijna niet meer tegen elkaar en dat was het meeste mijn eigen schuld, want ik kon niet vergeten wat hij over mij gedacht had. Als je zoiets hoort, kan je niet meer normaal tegen die persoon doen. Gefrustreerd keek ik naar de klok, de klok die naast mijn bed stond, en smeekte om nog vijf minuten langer. Jammer genoeg kwam Denise binnen en vertelde me dat ik me klaar moest maken voor school. 'Ik voel me niet zo lekker,' loog ik kreunend. Ze voelde moederlijk aan mijn hoofd, een klein gebaar dat me emotioneel maakte, en gaf me een speelse tik tegen mijn neus. 'Kleine leugenaar. Je wil enkel niet naar school gaan,' lachte ze. De aanraking van de tik, vertelde me dat ze dacht dat ik schattig bezig was. Eigenlijk was ze wel een lieve vrouw en voor eventjes voelde ik me schuldig. Ik kon het haar niet zo moeilijk maken want dat verdiende ze niet. 'Moet ik echt gaan? Ik ben al 17 en dit laatste jaar moet ik in een nieuwe school doen, dat is echt belachelijk. Kan ik dit jaar thuis blijven?' vroeg ik. 'Haha, nee, dat gaat niet. Goed geprobeerd, schat. Hop hop, de douche in jij!' lachte ze. Hoewel ik niet vrolijk wilde zijn, was haar lach als een besmettelijk virus dat me ook deed lachen. 'Vanavond maak ik iets lekker om je weer vrolijk te maken, goed?' vroeg ze lief. 'Mmm, lekker, ik kan al niet wachten,' loog ik. Stiekem vroeg ik mezelf af of dat dit soort leugens ook als echte leugens telden.

De school zag eruit zoals elke andere school, niets speciaal. Er waren ook typische groepjes mensen. De emo's, de nerds, de stoere, enz, je kent het wel. Het beloofde een saai jaar te worden, dat wist ik nu al. Ik keek wat om me heen om te zien hoe verschillend hun doodsklokken waren. De persoon die het snelst ging sterven, bleek een jongen met felblauw haar te zijn. Hij had nog maar 12 jaar. 'Aargh!' Gefrustreerd greep ik in mijn haar. Waarom deed ik dat? Ik wilde het helemaal niet weten! 'Al gek geworden door school? Dat is vroeg,' lachte iemand. Geschrokken draaide ik me om en zag iemand die me bekend voorkwam maar ik kon geen naam om hem kleven. Waarschijnlijk zag hij me denken want hij lachte. 'Ik ben de persoon die je van de grond wilde trekken maar je negeerde mijn hand en keek me aan alsof ik een geit was met drie draken hoofden,' zei hij. Ik zag de nummer 1 in zijn ogen en herkende hem direct. Hoe kwam het dat er nog steeds geen leugen bij was gekomen? Er bestond geen mens die nooit loog! 'En nu kijk je weer zo. Is het omdat ik een punkrocker ben?' Nu pas kwam het in me op om hem eens beter te bekijken. Hij zag er inderdaad uit als een punkrocker. Hij had een brede zwarte broek aan waar een aantal kettingen aan hingen. Hij had oude All Stars aan die betere dagen gezien hadden en in zijn linkse schoen zat zelf een gat aan de zijkant. Hij had ook een strak rood t-shirt aan waarop 'Give me money or head, or else Drop Dead' stond geschreven. Bedoelde hij de band Drop Dead ermee, want het stond in hoofdletters geschreven? In ieder geval was het provocerend en ik vroeg me af wat leerkrachten ervan gingen zeggen. Zijn haar was bruin met een soort oranje of rode glans en het hing tot aan zijn schouderbladen, wat het dus iets langer maakte als mijn schouder lengte haar. Zijn ogen waren de raarste kleur die ik ooit al gezien had maar ook de mooiste. Bruin, groen en een soort goud geel leken in elkaar vermengd te zijn, het was een unieke combinatie. 'Eh, sorry. Eh, nee, het is niet omdat je een punkrocker bent. Zoals je kan zien, ben ik ook een rocker,' zei ik verlegen. 'Je bent schattig,' lachte hij. Ik was geschrokken om die commentaar maar nog vreemder was het getal in zijn ogen. Het bleef een 1. Welke jongen noemde een andere jongen schattig zonder te liegen? Was hij homo? 'En nu denk je waarschijnlijk dat ik homo ben,' grinnikte hij. 'Ben je?' vroeg ik. 'Yup, volle 100%!' Die had iets verkeerd in zijn hoofd zitten, dat was duidelijk. 'Jij?' vroeg hij. 'Wat ik?' vroeg ik verward. 'Ben jij homo?' Die vraag had ik niet verwacht. 'Eh, nee, ik bedoel, eh, ik weet niet, eh, nee, ik bedoel, wacht, eh...,' stotterde ik nerveus. Ik voelde me rood worden. De glimlach op zijn gezicht verdween en plots keek hij serieus. 'Maakt niet uit. Vergeet dat ik gevraagd heb' Daarna glimlachte hij terug. Ik wou dat ik door de grond kon zakken.

In de klas was het al niet veel beter. Verschillende klasgenoten keken me raar aan en dat was de schuld van de rare scheur in mijn oog. Je kon het enkel zien als je dicht bij me stond dus waarschijnlijk was dat niet de enige reden. Mijn zelfvertrouwen was niet erg groot en ik hield zoveel mogelijk afstand van iedereen, uit angst om ze aan te raken, dus misschien dachten ze dat ik een freak was. Ik kon niemand ongelijk geven.