#4 - I Wish You Were Never Born

Om zes uur kwam ik thuis, zoals het van me verwacht werd. De geur van verbrand brood drong mijn neus binnen en ik wist direct dat we chinees gingen bestellen. Ik sloot de deur achter me en hing mijn jas op aan de haak die half in de muur stak. 'Dylan, ben jij dat?' hoorde ik pap vanuit de woonkamer roepen. 'Nee, ik ben Sinterklaas,' grinnikte ik. 'Grapjas. Kom je zeggen wat je wil eten? Denise heeft per ongeluk iets verkeerd gedaan en het eten was voor de vuilbak. We gaan chinees bestellen,' zei hij. Hoe voorspelbaar. Ik stapte de woonkamer binnen en rolde mijn ogen zelf voordat Andy of Ben iets deden dat me irriteerde. 'Mam, hij zit altijd met zijn ogen te rollen!' riep Andy. Wat was hij toch een kinderachtige persoon. 'Dylan, probeer vriendelijk te zijn,' waarschuwde pap. Ik rolde voor mijn ogen voordat ik het wist, wat me een boze blik bezorgde. 'Sorry,' zuchtte ik gefrustreerd. 'Geeft niet, Dylan,' zei hij lief. De cijfer in zijn ogen veranderde weer, waardoor ik me nog slechter ging voelen. Deed hij niets anders dan liegen tegen me? Ik ging op de bank naast hem zitten en keek mee naar Spongebob, ook al was het een aflevering die ik al 4 keer gezien had. Andy leek het leuk te vinden en Ben keek verveeld, zoals hij altijd keek. 'Wat is er, Dylan? Je ziet eruit alsof je de wereld ondergang gezien hebt,' zei Denise, die juist de trap af kwam en naast me ging zitten. Haar arm raakte mijn bovenbeen. 'Hij ziet er zo droevig uit. Kon ik maar iets doen. Misschien vind hij me niet leuk. Misschien denkt hij dat ik zijn moeder wil vervangen. Hopelijk kan hij me accepteren. Hij ziet er zo lief en schattig uit, ik wou dat ik hem kon knuffelen.' Haar gedachten bezorgden me schuldgevoelens. Ik had het haar niet gemakkelijk gemaakt. Vanaf ze met mijn vader uit ging, probeerde ik ze uit elkaar te krijgen. Wat wilde je, ik had net mijn moeder verloren en een vreemde pakte haar plaats in. Het was veel te vroeg. 'Het is niks, Denise. Ik verheugde me eigenlijk op je lekkere eten en nu is het enkel maar chinees,' loog ik. Direct kroop er een glimlach op haar gezicht. Ik keek naar pap en zag dat hij trots op me was. Ik zuchtte kort en voelde me steeds meer verloren gaan in mijn eigen leugens. Het was echter de enige manier om iedereen blij te maken. Het maakte niet uit dat ik daardoor droeviger werd.

'Nee, blijf eraf! Je had het zelf maar moeten bestellen!' schreeuwde ik tegen Andy, die een vork in mijn kartonnen doosje stak en mijn voedsel stal. 'Broederlijk delen,' zei hij, terwijl hij zijn tong uit stak. 'Pap,' smeekte ik. 'Wees niet zo kinderachtig, Dylan. Jij bent ouder, hij is de jongste, dus geef een beetje aan hem.' Ik gooide mijn vork weg en duwde het doosje hard in Andy's handen, waardoor de helft eruit viel. Ik was gefrustreerd, kwaad en voelde me in de steek gelaten door mijn eigen vader, die vroeger altijd aan mijn kant stond. 'Dylan! Ruim dat op!' riep pap. 'Fuck you!' riep ik. Denise keek gekwetst maar het kon me even niet schelen. Ik stond woedend op, klaar om naar mijn kamer te lopen, maar pap pakte mijn arm vast en keek me kwaad aan. Nog voordat hij iets kon zeggen, hoorde ik wat zijn gedachten zeiden. 'Waarom doet hij altijd zo lastig! Hij is al zo goed als volwassen en hij gedraagt zich als een kind! Hij laat me eruit zien als een slechte vader die zijn kind niet eens kan opvoeden. Waarom kan hij niet een keertje normaal doen! Sinds Daniella's dood doet hij zo raar. Het was beter dat hij ineens mee weg was gegaan, dan zat ik nu niet met hem opgescheept! Ik wou dat hij nooit geboren was! Hij maakt mijn nieuw huwelijk kapot!' Met open mond keek ik hem aan en dan trok ik mijn arm uit zijn grip, duwde hem tegen zijn borstkas en liep naar mijn kamer. De deur knalde hard achter me dicht. Daarna stroomden de tranen onophoudelijk over mijn wangen.

Dacht hij altijd al zo over me? Nee, dat kon niet. Vroeger raakte ik hem ook aan en hij dacht altijd dat hij van me hield en dat hij trots was op me. Hij wilde mij liever als een dochter en hij wilde me allerlei dingen leren. Hij dacht dat hij van mijn donkerblond haar hield. Sinds wanneer waren zijn gedachten veranderd? Zo dikwijls raakte ik hem niet meer aan want we knuffelden niet meer en als we op de bank zaten, zaten we meestal ver genoeg uit elkaar. Mam was de enige die nooit iets slecht over me zei of dacht. Haar gevoelens voor me waren eerlijk en echt. Ik mistte ze zo erg. Misschien was het inderdaad beter dat ik mee met haar weg was gegaan. Verdwijnen klonk zo goed en verleidelijk. Ik was echter nog maar 17, ik wist dat ik niet voor mezelf kon zorgen. De wereld was te hard en dat wist ik dankzij mijn paranormale krachten. Niet 1 keer hadden ze iets positief veroorzaakt. Ik leerde enkel dat mensen snel stierven en meestal waren het mensen die de dood niet eens verdienden. Ik leerde ook dat mensen dagelijks logen, soms zelf meerdere leugens in een zin. En dan hun gedachten. Zo duister en vol haat. Het was vreselijk om iedereen van hun slechtste kant te zien. Ik kon niet eens een mens normaal aanspreken zonder de gevolgen van mijn krachten te negeren.

Ik veegde mijn tranen af aan mijn mouw en ging dan voor mijn spiegel staan. Mijn ogen waren leeg, er stond geen cijfer in. Er hing ook geen vreemde klonk boven mijn hoofd. De enige bij wie mijn krachten niet werkten, was bij mezelf. Daar was ik dankbaar voor want het zou vreselijk zijn om te weten wanneer ik ging sterven. Ik draaide mijn hoofd een beetje opzij, pakte een beetje haar vast en trok het naar boven, zodat ik iets kon zien. Er was een groot litteken op mijn achterhoofd. Het was ongeveer zo'n 12 cm lang maar gelukkig kon ik het verstoppen met mijn haar. Dit was de oorzaak voor alles. Ik was vier toen ik ongelukkig viel. Het bloedde heel erg. Ik kon me niet herinneren wat er precies was gebeurd en ook wist ik niets meer van de operatie of de paar dagen die erna kwamen. Ik wist enkel dat ik plots die krachten had. Ik vroeg me af of dat ik gek was want de verpleegsters zagen de vreemde klokken niet. 2 weken moest ik pillen nemen om hallucinaties te onderdrukken maar die hielpen niet. Ik deed echter alsof het verdwenen was en ook toen ze de pillen stopte, zei ik niet dat ik het nog steeds zag. Dus iedereen dacht dat ik terug normaal was.