017

‘Verdomme!’ vloek ik boos. Ik sta voor een dichte deur, juist vandaag heb ik mijn huissleutel niet mee. Niet dat ik zeker weet dat mijn sleutel ook op deze deur past maar ik vermoed van wel.
Als ik om me heen kijk of ik een sleutel zie liggen, onder een bloempot of zo, valt me iets anders op. Op het bankje naast de deur staat een roze glittertasje. Vast een laat cadeautje voor Madison denk ik verbitterd. In een opwelling open ik het en tot mijn verbazing zie ik alleen maar make-up. Maar als ik aan Madison denk besef ik dat ze veel meer make-up draagt dan mij. Nu ik toch niets te doen heb kan ik beter maar experimenteren. Ik doe overdreven veel make-up op. Net zoveel als Scarlett altijd draagt, té veel.
‘Sleutel vergeten?’ hoor ik een bekende stem achter me.
‘Ryan!’zeg ik verrast. Grappig, Madison had het er nog over of andere mensen mij konden zien. Nou hier is het antwoord. Geweldig straks is deze Ryan heel anders. Hoe is Madison haar relatie met Ryan eigenlijk?
‘Kom gezellig met mij mee. Het duurt waarschijnlijk nog wel even voordat je ouders thuis zijn.’
Mijn hart zegt ja, maar mijn hoofd zegt nee. Ik moet mijn verstand er bij houden. Ik weet niet of ik heel lang in deze wereld kan blijven. Eerlijk gezegd voel ik mij niet zo gezond hier.
‘Uh, nee bedankt. Mijn ouders komen vandaag vroeg thuis, zeiden ze vanochtend,’ lieg ik soepel.
‘Oke, dan blijf ik hier met jou wachten.’
Verdomme, denk ik bij mezelf. Hoe kom ik van hem af?
‘Wat draag jij eigenlijk? Het ziet er niet uit alsof dat jurkje uit een winkel komt waar je normaal je kleding koopt.’
Zie je wel? In deze wereld pas ik dus ook niet thuis. Moet ik dan doen wat Madison doet? Niet mezelf zijn? Ik ben juist heel trots op dit jurkje. Tranen springen in mijn ogen. Waarom huil ik zo snel? Dat is wel iets dat ik aan mezelf moet veranderen. Tranen zijn een teken van zwakte.
‘Hé, waarom huil je nou? Ik bedoel er toch helemaal niets mee? Het viel me gewoon op. Het is een mooie jurk hoor.’
Snel veeg ik de tranen weg. ‘Ik ben gewoon verkouden. Mijn ogen tranen, ik huil niet.’
‘Hou jezelf voor de gek, Madison,’ zegt Ryan afkeurend. ‘Ik dacht dat we een klik hadden samen. Dat je mij wel zag zitten. Maar kijk nou hoeveel make-up je draagt. Ik wil niet iemand met alleen maar een mooi uiterlijk. Eerlijk gezegd vind ik te veel make-up helemaal niet mooi. Nee, ik wil een vriendin waar ik trots op kan zijn, die geen kapsones heeft. Iemand waarmee ik over emoties kan praten.’
Als ik luister naar zijn preek, besef ik dat ik zo wel ben. Hij beschrijft mij, alleen hij ziet de verkeerde Madison voor zich. Moet ik hem alles vertellen? Nee, die beslissing kan ik niet nemen. Madison moet het vertellen, Madison uit deze wereld.
Voordat ik ook maar één woord kan zeggen draait hij zich om en loopt hij weg. Fijn, nu wordt Madison al helemaal boos op mij.
‘Maddie! Was dat nou Ryan? Wat kwam hij doen? Ben je nog boos op me? Sorry van net, het was echt niet mijn bedoeling om je kwaad te maken.’
Ik laat de woordenstroom over me heen komen. Wat kan dat kind praten zeg. Het lijkt net alsof ze precies het tegenovergestelde van mij is. Alleen diep van binnen zijn we dezelfde Madison. En we moeten allebei het pad vinden om die Madison te worden.
‘Nee, ik ben niet boos. Ik denk dat we quitte staan nu.’
‘Hoe bedoel je?’.
Ik aarzel even voordat ik verder ga. ‘Ik heb, of eigenlijk jij hebt ruzie met Ryan.’