Een kort verhaal over Verdwenen

Ik was anders, dat geef ik toe, droeg grote brillen, praatte anders en had bijna geen vrienden. Maar gek?
Ik word gepest in mijn klas, kinderen roddelen over mij en wijzen mij na. Ik ben het gewend. In het begin vond ik het erg,
maar nu kan ik er mee leven. Toen was er die dag dat ik tot gek werd verklaard door mijn enige vriendin. Het is niet grappig, dit verhaal.
Misschien geloof je me niet. Ik kan er mee leven. Nee, ik kan er niet mee leven. Geloof me.
Genoeg met mijn gepraat. Hier is mijn verhaal.

Er was niks vreemd aan de hand vandaag. Echt niks. Het was winter en het was koud en ik blies wolkjes uit mijn mond.
Mijn oren waren rood van de kou en ik wachtte op Ilse en Lotte. Mijn enige vriendinnen. Ilse was niet echt mijn vriendin,
nodigde mij niet uit voor feestjes, praatte niet vaak met mij en lachtte me uit als ik werd geduwd. Ze liep alleen mee omdat
ze me zielig vond. Ik ben niet zielig. Ook vond ze Lotte aardig. In ieder geval aardiger dan mij. Ik wachte voor Ilse, het was al laat.
Eindelijk kwam ze. We waren bijna te laat. Ze zei niks en liep verder zonder mij ook maar iets te zeggen. Lotte was er niet. Vreemd.
Volgens mij was ze ziek. Had ze dan niet gebeld? Ik vroeg niks aan Ilse. Ze liep voor me uit en wachtte niet op mij.





Op school werd ik geduwd. Niks van aantrekken. Niet kijken. Ik was al bijna in de klas. Bijna.
Toen werd ik door een jongen zo hard geduwd dat ik op de grond viel.
Iedereen had het gezien. Ze lachten me uit. De leraar keek toevallig de andere kant op. Ik wist het wel hoor.
Ik wist wel dat de leraren mij ook niet mochten.
Maar toch. Het was niet aardig. Nee. Daarom haat ik leraren. Ik haat ze.
Ik stond op. Veegde mijn kleren schoon en liep de klas binnen. Ze lachten niet meer. Vergaten mij gewoon.
Ilse keek de andere kant op. Ik staarde haar aan maar ze keek niet. Ik liep naar een lege plek voorin de klas.
Alleen. Geeft niet. Was Lotte maar hier. Maar ze was er niet. Waar was ze? Zou ik het toch nog aan Ilse vragen?
Ik twijfelde, de les was nog niet begonnen. Zou ik? Ja? Ik waagde de gok. `waar is Lotte?, vroeg ik.
'Lotte?' Ze lachte. Ik ken helemaal geen Lotte. Het was een grapje. Ja toch? De andere vriendinnen keken naar me.
'Lotte, waar is Lotte?'
Ze lachten me allemaal uit. Opeens werd ik boos. Ik werd nooit boos. Nooit. 'Waar is Lotte?!' ik schreeuwde bijna. Waarom was ik nu boos?
Opeens hoorde ik het. De stilte. Iedereen had het gehoord. Ze staarden me aan. Iedereen. Ik was boos en riep: 'je weet wel, jullie klasgenoot. Mijn vriendin.'
Ze begonnen te lachen. Wat was er zo grappig? Wat? De leraar keek me aan. Hij zei niks over mijn klas. Die mij aan het uitlachen was.
Toen zei iemand: Lotte? Er is nooit een Lotte geweest in onze klas! Ze is gek geworden!' Toen begon iedereen te lachen. Eerst zacht. Toen harder.
De leraar keek naar mij. Hij keek me aan met een Ik-wist-wel-dat-ze-gek-was-blik. De les was al 10 minuten begonnen. Opeens kon het me niet meer schelen.
Ik rende de klas uit en liep naar huis.



Ik vroeg het aan mijn moeder. Ze is aardig. Heus. Maar ze zei: 'liefje, Lotte bestaat niet'.

Ik rende naar mijn kamer en deed de deur op slot.

Een paar weken later.
Ik moest naar therapie.
Iedereen vond me gek. Ik haat mezelf. Lotte niet. Bestond ze wel? Ik begon te twijfelen. Was ik gek?
Toen zag ik zag haar. Echt. Haar ogen waren rood. Ze zag op mijn bed. Lotte. Ik wilde haar aanraken. Ze keek me aan. Toen was ze weg. Ik keek naar de lege plek op mijn bed. Ik keek weg. Op dat moment zag ik een klein briefje op mijn bureau liggen. Lag het daar al? Ik liep erheen. Ik had een raar voorgevoel. Over mijn rug kroop een rilling. Ik pakte het op met mijn trillende handen en las:


Ik ben vermoord. Pas op. Lotte.

Het waren rode letters. Alles werd wazig.
Ik draaide me om. Een mes flitste.
Het briefje viel uit mijn handen.
Ik schreeuwe niet.
Mijn lippen fluisterde:'lotte....'



Kijk niet achter je...