Chapitre Cinq

Amelia Rousseau

De wekker gaat en ik probeer het zo goed mogelijk te negeren. Met een zucht draai ik me om en trek ik het dekbed nog wat verder over me heen. Het ligt zo lekker warm, en ik ben zo moe.
"AMELIA!", hoor ik Ines roepen.
"Ja?", vraag ik schor.
"JE MOET JE BED UIT!", roept ze vanuit de keuken, of waar ze dan ook is.
"Hmm", zucht ik. Ik wil m'n lekkere bedje niet uit.
"Ooh, echt! Altijd, he!", zegt Ines die binnen komt stommelen en de gordijnen open rukt. Meteen wordt de hele kamer door het felle ochtend licht gevuld. Hier kunnen mijn ogen echt niet tegen.
"Neee!", kraakt mijn stem. Ik trek m'n dekbed tot over mijn hoofd, maar Ines heeft het al te pakken en gooit het van me af. "Godverdomme!", grom ik, maar ik krijg mijn dekbed niet meer terug, tenzij ik uit mijn bed stap.
"Het is al kwart over 8. Ik vraag me af hoe je het voor elkaar gaat krijgen om nog op tijd te komen", zegt Ines.
"Kwart over 8? Toch pas kwart over 7?", vraag ik nog half slapend.
"Nee! Het is eigenlijk al twintig over 8", zegt Ines. "Dus ik moet gaan. Ik zie je wel na school, ik moet werken nu." Ik schiet overeind en kijk op m'n wekker. Het is echt twintig over 8. Godverdomme!
"INES!", roep ik. Ines komt terug terwijl ze haar jas al aan trekt. "Wil je alsjeblieft koffie voor me zetten? Alsjeblieft?", smeek ik haar.
"Heb ik al gemaakt. Je hoeft het alleen nog uit het apparaat te halen", zegt ze.
"Thanks", zeg ik. Ze verdwijnt weer en ik strompel naar m'n kast. Eigenlijk moet ik me nu haasten, maar dat kan ik gewoon niet. Dan ga ik over honderdduizend dingen struikelen, en vanalles vergeten, dus dan sla ik m'n make-up rondje wel over. Dat kan altijd nog als ik op school ben, en ik tijd over heb, of in de pauze. Ik neem een set kleren uit mijn kast en trek het zo snel mogelijk aan. Snel werp ik nog een blik op de spiegel, en vind het wel oke. Na nog een keer op de wekker gekeken te hebben, versnel ik mijn tempo. Ik pak mijn tas waar ik snel wat spullen in stop, en neem een slok van de koffie. Meteen spuug ik die weer in de wasbak. Gadverdamme, dat is al koud. Dan maar niks. Uiteindelijk ben ik me dus nog helemaal aan het haasten, maar daardoor kom ik wel nog net op tijd op school.

"Nou, nog net op tijd, mevrouw Rousseau", zegt de onderwijzer. Ik zet me snel vooraan neer aan een bankje, wanneer hij de les begint, en als ik m'n boeken wil pakken kom ik tot de conclusie dat ik die niet bij me heb. Ik steek m'n hand op, en de onderwijzer weet vast al hoe laat het is. "Geen boeken?", vraagt hij. Ik knik. "Dan kun je vertrekken, je weet hoe het hier werkt", zegt hij streng. Ik zucht en sta weer op. Alsnog voor niks zo gehaast dus. Met tegenzin loop ik het lokaal uit. Nu mis ik weer een les, terwijl ik er juist niet zo veel van snapte. Ik ga naar de wc's toe, om dan maar m'n haar en m'n make-up goed te doen, maar kom dan tot de conclusie dat ik dat dus ook vergeten ben. Great! Het kan echt niet beter. Ik haal m'n mobiel erbij en sms Ines.
Amelia: Fijn! Ik zit op de toiletten, omdat ik geen boeken bij me heb, en ik ben ook m'n make-up vergeten, en deze schoenen blijken van jou te zijn, en doen dus pijn. Hoe is het bij jou?
Ik zucht en strompel de toiletten dan toch maar weer uit. Dit heeft ook geen zin. Ik ga wel naar buiten, of zo. Misschien is daar wat te beleven. Ik loop over het plein, tot ik een sms terug krijg.
Ines: Hier is alles prima! haha. Ga gewoon even snel naar huis
Amelia: Geen tijd voor, dat is te ver, ik heb dadelijk wel weer les, waarvan ik de boeken wel heb
Ines: Kom hier dan even heen. Ik kan niks aan je (mijn) schoenen doen, maar ik heb wel een kam en make-up, en het ligt toch maar een straat verder
Amelia: En dat vindt jou baas niet erg of zo?
Ines: Nee joh
Ik zucht opgelucht, en loop op de schoenen, die knellen, omdat ze een maat te klein zijn, en eigenlijk van Ines zijn, het schoolterrein af. Het gebouw van de hogeschool past eigenlijk helemaal niet tussen alle andere gebouwen in Parijs, maar het is toch best mooi.

Al snel ben ik bij het kantoor van Financial Times Paris, en ik loop langs de balie. Ik ben wel eens vaker hier geweest, voor Ines. Ze is nogal lui, en als ik toch niks te doen heb, kom ik haar wel eens wat langs brengen. Schijnbaar ben ik niet de enige die met de lift moet, want de grote lift staat vol, en ik kan me er nog net bij proppen. Argh! Die schoenen doen pijn! Wat een rotdag is dit. Het is doodstil in de lift, en ik ben blij als ik dan ook op de juiste verdieping ben, en eruit kan.
"Ines!", zeg ik, als ik haar zie zitten.
"Oh, Amelia! Hier is het- waarom heb je die schoenen aan gedaan?! Waar lagen die? Ik ben die al weken kwijt", roept Ines.
"In mijn kamer", zeg ik.
"Ik ben ook mijn beige blazer, rode cocktailjurk en zwarte skinny kwijt. Liggen die ook in jou kamer?", vraagt ze streng.
"Zou best kunnen", zeg ik schouderophalend.
"Oh, echt, Amelia", zucht ze.
"Sorry, maar ik moet weer gaan", zeg ik.
"Neem maar mee, ik heb het toch niet meer nodig", zegt Ines nog.
"Dankjewel", zeg ik. Ik zeg haar gedag en ik ga weer terug naar buiten.
Nog snel ben ik even langs een broodjeszaak geweest, omdat ik nog niet ontbeten had, en ik ben nu weer terug op het schoolplein. Ik zit op een muurtje en heb m'n schoenen uitgetrokken. Over vijf minuten begint de volgende les weer, maar ik eet gewoon op m'n gemakje verder. Ik heb me vanochtend al te erg gehaast.