#3 - Strange Guy

De volgende dag was ik gelukkig alleen want Andy en Ben moesten naar school, pap moest gaan werken en Denise ging naar haar vorige thuis omdat ze nog een paar spullen moest hebben. Ik sloot de deur achter me en besloot een wandeling te maken. Ik had nog een week tijd en daarna moest ik naar mijn nieuwe school gaan. We waren verhuisd naar een nieuwe stad om een nieuwe begin te maken en pap was zo lief om me een week te geven om aan de situatie te wennen. Of dat ik me hier ooit thuis ging voelen, dat was heel onwaarschijnlijk. Ik voelde me eigenlijk nergens thuis en dat was de schuld van mijn paranormale krachten. Ik keek naar de klokken die boven iedereen zijn of haar hoofd hing. Ik schonk er niet veel aandacht aan omdat ik niet wilde weten wanneer iemand ging sterven. Dan voelde het zo persoonlijk aan. Ik schrok even toen ik een klok zag die aangaf dat die persoon nog maar 3 dagen te leven had. Mijn hart vulde zich met pijn toen ik zag dat de klok toebehoorde aan een klein meisje met vrolijke gouden krullen en een lach die de doden konden doen opstaan. Ze zag er niet eens ziek uit dus waarschijnlijk ging ze in een accident sterven of kreeg een ander soort ongeluk. Ook al wilde ik niets met haar te maken hebben, kon ik niet weerstaan om haar aan te raken. Niet op de vuile manier natuurlijk, ik was geen pedofiel. Dit was mijn derde en laatste paranormale kracht. Met een aanraking kon ik iemand zijn of haar gedachten lezen. Niet enkel wat ze op die moment dachten maar ook diepere gedachten die al jaren oud konden zijn. Alles werd aan mij bloot gesteld als ik iemand aanraakte.

'Mama gaat zo blij zijn met haar geschenk. Misschien kan ik ook proberen om dan een taart te maken? Hopelijk gaat ze niet boos zijn als ik de keuken vuil maak. Hihi, mama is nooit boos op me. Ik hou zo van haar.' Haar gedachten klonken zo duidelijk door mijn eigen hoofd, dat het bijna leek alsof ze het luidop had gezegd. Ik hoorde ook dat de verjaardag van haar moeder over twee weken was, wat heel droevig was. Tegen dan was dit meisje er niet meer en de moeder zou haar verjaardag vieren met tranen en een rekening voor de begrafenis. Wat een droevige wereld.

Plots botste ik tegen iemand op en een schreeuw klonk door mijn hoofd. Ik schrok en struikelde achteruit, waarbij ik op de grond viel. Een oude en gespierde man keek me kwaad aan en liep me voorbij. Was dat een schreeuw van een vrouw? Ik kon zweren dat het vrouwelijk klonk en ze was bang, doodsbang. Een rilling liep over mijn rug toen ik verder erover nadacht en bijna met zekerheid kon zeggen dat die man iemand heel pijn had gedaan. Was ze in orde, was ze dood? Waarom klonk die schreeuw in zijn hoofd? Dat kon enkel betekenen dat hij erover aan het nadenken was, wat niet veel goeds kon zijn.

'Gaat het?' vroeg een vreemde stem. Ik schrok weer op. Ik moest echt eens leren om mijn hoofd uit de wolken te houden. Ooit ging ik wel eens tegen een muur lopen als ik zo verder deed. Verward keek ik naar de uitgestoken hand en herinnerde me dat ik nog steeds op de grond zat. De hand behoorde toe aan een jongen van mijn leeftijd met lang haar en extreem mooie ogen. Ik bekeek hem nog beter en toen zag ik de nummer van leugens die in zijn ogen geschreven stond. Het was een 1. Dat was onmogelijk, zoiets bestond niet. Iedereen loog! 'Heb je je pijn gedaan?' vroeg hij weer. Ik viel voor de zoveelste keer uit de lucht en stond zelf recht, zonder de hand aan te nemen. Ik wilde niet weten wat hij dacht. 'Nee, ik denk het niet,' zei ik, terwijl ik denkbeeldig stof af mijn broek veegde. Hij keek me vreemd aan, waarbij hij zijn hoofd een beetje draaide, zoals een hond die een koekje wilde hebben. Snel keek ik naar de grond, me bewust van wat hij zag. Mijn ogen waren namelijk niet zoals de meeste mensen. Ze waren felblauw maar in mijn rechtse oog zat een scheur. Daarmee bedoelde ik een zwarte lijn die zich door mijn oogkleur had gewrongen. Het zag er raar en onnatuurlijk uit. Daarom wilde ik niet echt dat iemand me te diep in de ogen keek want dan merkte hij het direct. 'Wow, jij hebt speciale ogen! Dat is super mooi,' zei hij met een overdreven enthousiasme. Uit automatisme keek ik naar zijn ogen maar het verbaasde me toen ik zag dat de cijfer in zijn ogen niet veranderde. Hij vond mijn ogen dus echt mooi. Was er iets mis met mijn krachten? Was het een defect? Zoiets kon onmogelijk waar zijn. 'Eh, dank je, denk ik. Ik ga dan maar weer,' zei ik ongemakkelijk. 'Ok. Kijk uit voor griezelige mannen die eruit zien als beren,' grapte hij. Hij sloeg zacht op mijn rug voordat hij weg ging, waardoor ik nog kort een gedachte kon horen. 'Jammer, ik had zijn nummer moeten vragen.' Ik wreef vermoeid over mijn hoofd. Wat een rare jongen.