A ranger/traitor 91

Halldor aarzelde even, maar natuurlijk liet hij deze zogenaamde kans om aan werk te raken niet voorbij gaan.
“Euhm ja, wat kan ik zeggen. Ik heet Halldor. Ik… euh… ben veertien.” Dat loog hij wist Miko, maar hij kon het hem moeilijk kwalijk nemen. Zelf had hij zijn leeftijd ook overdreven toen Will hem ernaar vroeg om hem aan werk te helpen. “Mijn vader was visser, dus ik heb al heel wat gevaren en ik ben nog nooit zeeziek geworden. Ik heb ook wat leren sturen van hem. Tussen de eilandjes aan de Noordoostkust. Als jullie weten wat ik bedoel.” Will en Miko knikten. Ze wisten heel goed wat hij bedoelde. “Ik had zelf kunnen varen, maar de boot was niet van ons en de eigenaar was niet bereid hem aan mij alleen te verhuren. Daarna heb ik een tijdje voor een herder gewerkt uit de omgeving, maar die zijn zoon is nu oud genoeg om het van mij over te nemen. Daarom dat ik nu werk wil zoeken in de.” De jongen haalde zijn schouders op. “Wat kan ik nog meer zeggen?”
“Ik denk dat je het voornaamste wel gezegd hebt, maar er is misschien iets waar je ons nu even mee kunt helpen. We weten namelijk niet precies waar Miko’s moeder woonde. Alleen dat het vlakbij de plek was, waar men wel eens mensen overzette naar Skandia. Hoewel het zou kunnen dat het nu niet meer gebeurd. Ze zijn op oorlogspad de laatste tijd heb ik gehoord?
“Ze zijn inderdaad met iets anders bezig, want het is opvallend rustig de laatste tijd. En wat die plek betreft, dat kunnen er meerdere zijn, maar misschien bedoelen jullie Yltis. Daar is de eilandenzee het smalst en ook redelijk bevaarbaar.” Will keek naar Miko, die kon wel raden wat er van hem verwacht werd. Hij fronste zijn voorhoofd en deed alsof hij diep nadacht.
“Yltis, dat klinkt bekent.”