015

Ik ijsbeer rusteloos door de kamer. Waar blijft dat kind nou? Ze had hier allang moeten zijn. De school is al een uur uit. Ik heb me ziek gemeld. Ik kon me toch niet concentreren en zo mis ik lekker mijn wiskunde repetitie. Ik had niet voor wiskunde geleerd door mijn verjaardagsfeest maar dat had sowieso niet goed uitgepakt op mijn cijfer denk ik.
‘Ik ben er, sorry dat het zolang duurde,’ zegt Maddie met een zachte stem.
Mij blik gaat over haar kleren en een steek van jaloezie overvalt me. Ik wil ook mijn zelfgemaakte kleren dragen, waarom durf ik dat nou niet?
‘Ik weet niet precies wat we moeten doen.’
Maddie kijkt naar mijn foto’s op het prikbord. Er staan foto’s van mij, Kim en Scarlett maar ook een foto van Ryan die ik stiekem tijdens de les van hem heb gemaakt.
‘Ik weet het ook niet. Weetje, er moet een reden voor dit alles zijn. Ik denk dat we van elkaar moeten leren. Jij kan best wat aardiger doen en wat minder bitchie.’
‘En jij wat minder aardig en wat meer bitchie,’ zeg ik glimlachend.
‘Precies.’
‘Zullen we naar de Starbucks gaan om daar wat de drinken?’ hoor ik mezelf vragen .
Maddie knikt dat het een goed plan is.
‘Heb jij ook een kat?’
‘Nee. Papa en mama vonden dat ik daarvoor te veel weg was en misschien hebben ze wel gelijk.’
Toen was het stil. Waarom kan ik met Maddie, die mij notabene is, niet net zoveel lol hebben als met Scarlett en Kim?’.
Opeens besef ik me dat we wel stil zijn, maar dat de stilte niet ongemakkelijk is. Het voelt vertrouwt.
‘Kunnen andere mensen jou ook zien?’
‘Alsof ik dat weet,’ zegt Maddie geïrriteerd.
Ik schiet in de lach door haar opgefokte houding. En ik moet nog harder lachen om haar boze blik.
‘Wat is er nou zo grappig?’ zegt ze nog steeds op een boze toon.
Ik kijk haar verbijsterd aan. Merkt ze het zelf dan niet? Merkt ze zelf niet dat ze tegen mij wel voor haar zelf op kan komen?
‘Tegen mij doe je helemaal niet zo verlegen.’
Maddie slaat haar blik neer. ‘Bij jou is het anders. Ik ben misschien meer mezelf dan jij. Ik durf wel mijn eigen kleding te dragen. Maar ik durf niet voor mezelf op te komen. Of mijn mening te geven. Ik wil niet dat ze nog meer om me lachen. ‘
Haar woorden zetten me aan het denken. Ik kan geen kritiek op haar geven, omdat ik precies hetzelfde doe. Ik huiver omdat we bizar veel op elkaar lijken. Alleen één keuze heeft ons verschillend gemaakt. Ik heb gekozen om nep te doen, om mezelf als voor iemand anders voor te doen. Zij heeft gekozen om wel haar zelf te zijn, alleen drukt ze haar emoties niet altijd even eerlijk uit tegenover anderen.
‘Kijk, we zijn er! Wat wil jij? Wil jij koffie? Ik ben gek op koffie, alleen het is zo jammer dat je tanden er lelijk van worden. Van koffie gaat ook je adem stinken, misschien kunnen we beter chocolademelk nemen. Wat vind jij?’ ratel ik.
Ik kijk recht in Maddie haar verbijsterde gezicht en ik zie hoe ze langzaam boos wordt. Ik heb toch niets verkeerds gedaan? Ik wil haar alleen maar trakteren op iets van Starbucks, dat is toch juist aardig?
‘Begrijp je er dan helemaal niets van? Hoe kun je nou zo oppervlakkig doen als ik net mijn gevoelens tegen je vertel? Ik dacht dat jij anders was, dat jij wel zou luisteren. Dat je me zou begrijpen. Maar jij bent precies hetzelfde als al die anderen.’
Voordat ik kan reageren draait ze zich om en rent ze weg. Fijn, denk ik bij mezelf. Heb ik het alweer verpest.
Eigenlijk moet ik haar achterna gaan. Ze kan toch niet het huis binnen omdat ze geen sleutels mee heeft. Maar ik kan het me niet opbrengen om haar achterna te gaan. Ik maak het straks wel goed met haar. Misschien.