Hoofdstuk 74

Die ochtend moesten we vroeg op, om mee te gaan met de Zweinsteinexpress. Ik gooide de laatste spullen nog in mijn hutkoffer en klikte hem met moeite dicht. Ik ritste mijn gestreepte vest dicht en trok mijn zwarte gympen weer aan. Ik trok mijn hutkoffer naar beneden en gooide hem ergens in een coupé. Ik rende vlug terug naar Zweinstein om mijn vader nog even gedag te zeggen. Ik omhelsde hem stevig en drukte een kus op zijn wang. ‘Ik ben er over drie dagen,’ zei hij. ‘Remus komt op je passen. Ik heb liever niet dat je het huis afbreekt.’ Ik grinnikte en omhelsde hem nog even stevig. ‘Ik zal mijn best doen.’ Ik rende terug naar het perron en zag Harry net Hagrid omhelzen. Harry sprong de trein in en ik liep naar Hagrid toe. ‘Ik zie je volgend jaar,’ zei ik met een glimlach. Hij schudde mijn hand, maar ik knuffelde hem stevig en ik voelde mijn botten breken, toen hij mij ook omhelsde. Hagrid drukte nog iets in mijn hand. Het was een ketting met een wapen van Zweinstein erop. ‘Als aandenken,’ grinnikte hij. ‘Bedankt Hagrid,’ zei ik me een glimlach en ik sprong de trein in. We zwaaide vanuit de trein naar Hagrid en mijn vader die naast hem verschenen was. Uiteindelijk reden we de hoek om en konden we hen niet meer zien. We ploften neer in de coupé waar onze koffer stonden en ik zuchtte diep. ‘Nou dat was weer eens een bijzonder jaar,’ mompelde ik en ik wreef even over het litteken achter mijn oor. Het was zo raar dat ik en Harry gewoon altijd konden praten. ‘Ik weet dat het raar is,’ klonk Harry’s stem in mijn hoofd. ‘Weten Ron en Hermelien het eigenlijk al?’ Vroeg ik hem in mijn hoofd. Ik was helemaal vergeten het te vertellen. ‘Ja die weten het al,’ grinnikte Harry. Beide barstten we in lachen uit. Het was ook zo vreemd allemaal. ‘Wat is er zo leuk?’ Vroeg Ron en hij staarde ons verbijsterd aan. ‘Jullie communiceren toch niet via jullie hoofd hè?’ Vroeg hij achterdochtig. We keken hem onschuldig aan. ‘Weetje het is wel handig voor toetsen,’ zei ik onschuldig en ik knipoogde naar Harry. ‘Als je het maar laat,’ zei Hermelien streng. ‘Ja mamma,’ zeiden Harry en ik in koor. Hermelien sloeg met haar hand tegen haar voorhoofd en we barstte daarna in lachen uit. De rest van de treinreis verliep snel. We kochten snoep van het snoepkarretje en speelde knalpoker en toverschaak, wat Ron uiteraard won. We sleepten onze koffers uit de trein en gingen door de muur heen. Remus zou op het dreuzelperron wachten, de ouders van Ron ook en de oom en tante van Harry, konden niet op perron negen driekwart komen net als de ouders van Hermelien. Remus stond te praten met de ouders van Ron. Ik omhelsde Harry, die daarna naar zijn oom en tante ging. Ik zag hem met een brede grijns, weglopen. Ik hoorde hem denken. ‘Dit wordt zoveel beter, Dirk weet niet dat ik niet mag toveren.’ Ik glimlachte. ‘Pest hem ook een beetje voor mij,’ zei ik in mijn hoofd tegen Harry. ‘Met alle liefde.’ Ik grinnikte en omhelsde Hermelien. ‘Wel schrijven hè,’ vroeg ik haar. ‘Altijd.’ We lieten elkaar los en Hermelien liep naar haar ouders toe. Samen met Ron wurmden we ons door de dreuzels heen, naar zijn ouders en Remus. ‘Rem!’ Riep ik en ik stormde op hem af. Ik omhelsde hem en ik zag de moeder van Ron, Ron nog net in zijn wang knijpen. Ik smoorde een lach, maar dat was niet zo succes vol. De moeder van Ron hoorde me lachen en draaide zich naar me om. ‘Ah dan moet jij Lucinda zijn,’ zei ze. ‘Ik ben Molly, moeder van Ron en Fred en George. Ze hebben veel over je verteld.’ Ik schudde de uitgestoken hand. ‘Leuk u te ontmoeten mevrouw Wemel,’ antwoordde ik bleefd. ‘U mag wel Luce zeggen hoor. Dat doet iedereen en u heeft dan meer kans dat ik reageer.’ Ze glimlachte en kneep even in mijn wang. ‘Zo beleeft en zo lief.’ ‘Zo ben ik opgevoed.’ ‘Zullen we gaan?’ Kwam Remus tussen ons in. Ik knikte omhelsde Ron en zei; ‘Wel schrijven!’ Hij knikte braaf en Remus stak zijn hand naar me uit. Ik pakte zijn hand vast en voelde een ruk achter mijn navel. Binnen een paar seconde stond ik weer thuis.