035 - P.O.V Anne

Hier zitten we dan. In de trein te wachten tot hij gaat rijden. Tonnie en ik praten wat, maar het is gewoon niet hetzelfde als voor het drama met One Direction. Ik staar wat uit het raam. 'Ik ga even naar de wc hoor, brb.' zegt Tonnie. Ik kijk haar aan en glimlach. 'Oke, succes!' zeg ik met een lach op m'n gezicht. Zodra ze de coupé uit is sta ik op en pak de tas in het bagagerek. Ik leg hem voor me neer en zoek het pakketje. M'n handen zoeken in de tas maar ik kan het niet vinden. Ik voel paniek stijgen, fack fack. Wat nou als ik het kwijt ben? Dat vergeef ik mezelf nooit! Wanneer ik het net wil opgeven vind ik het. Ik zucht opgelucht. Ik haal het strikje wat erom zit eraf. Dan valt me het briefje wat aan het strikje zit me op. Ik haal het er voorzichtig maar tegelijkertijd ook nieuwsgierig van af. Hey Anne! Je bent waarschijnlijk nu al weg en Harry heeft dit als het goed is aan je gegeven. Ik ben te laf om het zelf te geven, sorry. Ik glimlach. Wat een rare is hij ook. Zelf te laf om het te geven, maar wel zo lief om het te kopen. Ik lees verder. Waarschijnlijk ben je benieuwd wat er in zit, en waarom ik dit heb gekocht. Ik wou het je eigenlijk eerder al geven, maar toen zag ik jou en Harry en toen ging je naar een hotel en toen kwam het er eigenlijk niet meer van. Stom van me , waarom ging ik dan ook naar het hotel? Ik kan mezelf wel slaan! Maar ik hoop dat je het leuk vindt, en dat je me niet zal vergeten. Ik vergeet jou namelijk nooit meer. Liefs Niall. De laatste woorden zijn vaak verandert. Ik probeer te lezen wat er eerst stond. "Ik mis je", "Ik hou van je", en nog iets vaags. Ik zou bijna vergeten dat er nog wat bij het briefje zat. Ik wil het dekseltje van het doosje eraf halen maar dan opeens klap ik naar voren op m'n tas. Wow! Wat was dat? Ik zie mensen om me heen verbaast naar elkaar kijken. Ze zijn allemaal geschrokken. Een paar kinderen beginnen te huilen en sommige zaken mensjes beginnen boos te schreeuwen. 'Godverdomme!' 'Wat is dit nou weer?!' 'Stil maar Summer!' Het doosje valt uit m'n handen. 'Shit' zeg ik zachtjes. Ik wil opstaan maar word weer terug geduwd. 'Sorry meisje, even blijven zitten. We moeten de schade opnemen.' roept een conducteur en nog een man naar me. Ik kijk verbijsterd op en ga weer zitten. Niet dat ik echt een keus had. Ik kijk de mensen na. Zodra ze bij de volgende coupé zijn sta ik op en buk ik. Ik pak het doosje op en hou het even in m'n handen. 'Ga zitten zeg, je mag niet staan.' Ik kijk naar achteren en kijk een boze moeder recht in haar ogen aan. Ik haal m'n wenkbrauwen op en ga weer zitten. 'Sorry hoor..' zeg ik terug. Wanneer ik rustig zit en de tas weer goed voor me heb gelegd , maak ik het doosje voorzichtig open. M'n ogen gaan wijd open. M'n mond valt open en ik ben helemaal in shock. Er liggen 4 gouden armbandjes met om 3 armbandjes een bedeltje. Het is zo mooi! Dit is het mooiste cadeau ooit gekregen van iemand. Ik ben in trance en kijk er een tijdje naar tot opeens een kind begint te gillen. Ik kijk op en doe snel het doosje dicht. Ik stop het in m'n tas en kijk om me heen. Zodra ik m'n handen weer op m'n schoot heb gelegd gaat de deur van de coupé open. Tonnie ploft tegen over me. Ik ben verbaast en was d'r eigenlijk vergeten. Ik sta meteen op en geef haar een knuffel. 'Tonnie! Omg ik dacht dat je dood was! Gaat het goed met je?' zeg ik verbaast. Laat ik maar erg enthousiast en overbezorgd doen. 'Ja alles gaat goed met mij. Maar hoe gaat het met jou? Niks bezeerd of zo?' Ik moet lachen. 'Nee gelukkig lag mijn tas voor me op het tafeltje en kwam ik met mijn hoofd daarop terecht.' Ik glimlach naar haar en dan krijg ik door dat er nog 2 jongens achter haar staan. Ik glimlach ook naar hun en kijk Tonnie vragend aan met een frons op m'n gezicht. Waarom heeft ze niks gezegd dat ze mensen mee nam? 'En wie zijn dit?' 'Ik ben Finn en dit hier naast me is mijn broer Jack. Jij bent Anne neem ik aan?' zegt Finn meteen. 'Ja inderdaad.' zeg ik verbaast. Tonnie heeft blijkbaar al over me verteld.
Zodra de jongens weg zijn om hun spullen te halen begin ik meteen tegen Tonnie te praten. 'Dus jij komt een geweldig schattige tweeling tegen terwijl ik hier heel lonely zit te wachten tot jij terug bent.. Dat is echt totaal niet eerlijk..' zeg ik gefrustreerd met een pruillipje. Ze moet lachen en ze steekt me aan. 'Ja sorry, daar kan ik ook niks aan doen. Het was vast het lot!' zegt ze lachend terug. Pfff ja vast het lot. Daar hebben we de laatste tijd dan wel heel vaak mee te maken. Ik irriteer me aan haar. Waarom zegt ze dat nou weer? Vindt ze het opeens niet meer erg dat ze Harry kwijt is? En Zayn niet te vergeten, hoewel ze dat waarschijnlijk minder erg vindt. 'Ja vast..' zeg ik lichtelijk geïrriteerd. Ze merkt het niet op en dan komen de 2 jongens de coupé binnen. Finn gaat naast me zitten en kijkt me met een lach aan. Jack ploft naast Tonnie neer en begint meteen te praten. Finn ook, tegen mij. 'Dus jij bent Anne?' vraagt hij met een lach. Ik lach en kijk naar beneden. 'Haha, jup that's me!' zeg ik met een lach. 'Hoe ken jij Tonnie eigenlijk? Zitten jullie bij elkaar in de klas?' zegt hij geinteresseerd. Ik schud m'n hoofd. 'Nee, Tonnie is een jaar jonger dan ik. We zijn stiefzusjes en goede vriendinnen geworden.' Hij opent z'n mond en er komt een 'Ooh' geluid uit. Ik moet lachen. 'Dat verklaart een hoop!' zegt hij vrolijk. 'Je komt me echt zo bekend voor !' zeg ik tegen Finn. Ik heb hem wel eens gezien met Jack volgens mij. 'Dat zou kunnen, ik maak filmpjes met Jack. Op youtube' Nu maak ik het 'Ooh' geluid en we beginnen te lachen. 'Wat vind je van ons?' vraagt hij hopend op een positieve reactie. Ik steek m'n duimen op. 'Top!' zeg ik met een overdreven big smile. Hij doet me na en trekt een grappig gezicht. Wanneer hij iets wilt zeggen begint een vrouw er doorheen te praten. 'Dames en Heren, iedereen kan nu overstappen op een andere trein die hiernaast staat. Hij blijft gewoon dezelfde route rijden. Excuses voor het ongemak. En een prettige reis verder met de RET.' ik zucht. Ik kijk Finn aan met een vermoeide blik aan. Hij glimlacht eventjes en legt z'n hand op mijn hand die op m'n been licht. Ik word rood en krijg het warm. Dit is genant! Wat moet ik doen ? Moet ik hem zoenen? Moet ik dichter tegen hem aan gaan zitten? 'We blijven nog wel even zitten tot het iets minder druk is,' zegt Tonnie. Finn haalt z'n hand weg. Ik werp hem een snelle blik en hij mij ook. We kijk dan Tonnie weer aan en stemmen toe. Ik kijk even naar buiten zodat ik niet naar Finn hoef te kijken. Tonnie en Jack staan op en Finn en ik volgen het voorbeeld. Wanneer Jack en Tonnie elkaar een knuffel geven, geeft Finn mij ook een knuffel. Hij slaat z'n armen om m'n middel heen die al snel ietsje naar beneden gaan. Ik maak me los uit z'n knuffel en kijk hem vragend aan. Hij kijkt lief en ook vragend. Hij snapt het niet. Hij weet niet wat er in de tussentijd is gebeurd in Amsterdam met de jongens. Ik kan het goed met Finn vinden en er is echt een klik alleen ik kan Niall niet uit m'n hoofd zetten. Zeker niet na het cadeautje wat hij me heeft gegeven.