Hoofdstuk 6

Lea's POV
Ik maakte me veel zorgen over hem, ik wist niet eens hoe hij heette en waar hij vandaan kwam. Maar ondanks dat ik hem net ontmoet had voelde het alsof ik hem al jaren kende. Hij lag nu al een tijdje rustig te slapen, zijn ademhaling was regelmatig en rustig. Ik hoopte dat als hij straks wakker werd het veel beter zou gaan en ook meer bij bewustzijn zou zijn. Ik was eigenlijk wel benieuwd naar zijn naam. Dus ik zocht in zijn zakken of hij iets van een portemonnee bij zicht had. Ik vond alleen een mobiel. Ik begon in zijn mobiel te zoeken naar iets waar zijn naam zou staan. Ik vond niets, behalve een paar hele vreemde smsjes. Dit is het begin van een lange weg terug naar waar je vandaan komt, doe wat ik zeg of je zult voor altijd jezelf kwijt zijn. Ik vroeg me af wat dit te betekenen had. Daaronder stonden er nog een paar, maar veel wijzer werd ik daar ook niet van. Wat mij wel duidelijk was, was dat hij hier niet vrijwillig was, net zoals ik eigenlijk, en dat hij ook niet hier uit de buurt kwam. Ik had medelijden met hem.
Opeens begon hij heel onrustig te bewegen. Ik schrok. Snel stopte ik zijn mobiel weer terug in zijn zak. Ik begon weer over zijn arm te strelen in een poging om hem weer rustig te krijgen. Ik hoorde hem een keer diep zuchten en toen lag hij weer stil. Ik was eigenlijk ook best wel moe, dus ik ging naast hem liggen. Ik had nog steeds zijn arm vast, als hij nu wakker zou worden zou hij het waarschijnlijk wel vreemd vinden. Een wildvreemde die zijn arm vasthield.... Dus ik liet zijn arm los en ging zo comfortabel als mogelijk was naast hem liggen. Ik luisterde naar zijn ademhaling en al snel viel ik in slaap.

Ik werd wakker van een hard geluid. Voorzichtig opende ik mijn ogen en keek recht in de ogen van een man. Ik gokte dat hij in de 30 was. Zijn adem rook naar bier en hijzelf rook verder niet veel beter. De jongen naast mij werd ook wakker. Hij schrok ook en schoot opeens overeind. Hij stond op en ging voor mij staan. De man schrok van deze onverwachte, snelle actie en deinsde een stukje achteruit. Ik hoorde de jongen zachtjes grinniken. "Wat is hier grappig aan als ik dat vragen mag?!" Schreeuwde de man. De jongen gaf geen antwoord en bleef nog steeds voor mij staan. Ondertussen stond ik ook op en ging naast de jongen staan. "Nou, zeg het eens? Ik heb geen uren de tijd hoor?!" Schreeuwde de man weer. Toen er nog steeds geen antwoord kwam haalde de man een pistool uit zijn zak. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen en het leek wel alsof hij bijna uit mijn borstkas zou springen. Ook greep ik van schrik de hand van de jongen. Hij hield me stevig vast en duwde me zachtjes naar achteren, de hoek in. Toen ik de muur tegen mijn rug voelde ging hij beschermend voor mij staan. "Wat schattig, hij beschermd haar! Hé Stef, kom eens kijken, dit moet je echt zien!" Riep hij. De jongen gaf mij een kneepje in mijn hand, hij was overduidelijk niet bang. Toen kwam een andere man binnen, hij was groot met een enorme bierbuik. Ook had hij een snorretje en een ongeschoren baard, zijn haren zaten nogal warrig en hij keek ook niet heel scherp uit zijn ogen. Hij lachte, een harde bulderende lach. Toen hoorde ik een harde knal. Ik bukte en dook weg achter de jongen en kneep mijn ogen dicht. Ik wil weg hier.