De 100e Hongerspelen - 139

Vania schrok op van het kanonschot. Wie zou…? De kans dat één van hen vermoord was, was klein, Seija hield immers de wacht en zij zou heus niet zomaar aangevallen worden zonder te kunnen waarschuwen, ze had de kaart.
Toch haastte Vania zich naar buiten, wie het ook was, het was belangrijk. Er waren niet veel tributen meer over.
“Seija?”, vroeg ze zacht.
“Niemand van ons, maak je geen zorgen”, zei die meteen. “Of nou ja, geen zorgen… Het was die gast uit twee, en gezien het feit dat hij al een paar dagen niet meer heeft bewogen op de kaart, was hij zwaar gewond en hield de rest op. De beroeps zijn nu nog maar met vier, verder is de arena zo goed als leeg. We kunnen elk moment een aanval verwachten.”
“Vannacht nog, denk je?”
“Ik hoop van niet, ik denk eerder aan morgenochtend, bij daglicht. Dit is onbekend terrein voor hen, wij zijn met meer, het is te riskant voor hen om ’s nachts aan te vallen.”
“Dan moeten we er morgenochtend vroeg uit om onze tactiek te bespreken, bij het opkomen van de zon.”
“Ja”, knikte Seija. “Ga slapen, Vania, we moeten uitgerust zijn. Ik wek jullie wel.”
“Oké.” Vania zuchtte. Zij waren sterker, maar… Ze kroop terug bij Ian in de slaapzak, beseffend dat ze niet zouden kunnen winnen zonder risico’s te nemen, zonder waarschijnlijk zelf verliezen te lijden.

***

Meteen toen het kanon klonk kropen Parel en Odette hun tenten uit. Met één blik op Adan en Tim wisten ze genoeg.
“Ik wek Jillana”, zuchtte Parel. “Dek me, Odette, ik wil niet riskeren dat ze me aanvalt.” Odette knikte en volgde Parel op de voet.
“Wat is er?”, kreunde Jillana, toen Parel haar wakker schudde.
“Adan”, zuchtte Parel. “Jillana, hij is dood.”
“Dood?”, Jillana keek haar niet-begrijpend aan. Toen sperde ze haar ogen weid open.
“Wat? Dat kan niet.” Ze duwde Parel opzij en haastte zich de tent uit. Toen ze Adan zag liggen stopte abrupt. “Nee…” Tim keek op.
“Sorry Jillana, er was niets aan te doen.”
“Je had me moeten waarschuwen!”, schreeuwde ze meteen.