28.

Vanuit Linde

Ik lig eventjes stil en dan kijkt Daan om, hij kijkt me aan begint te lachen en zegt “Linde, je leeft, gelukkig, ik was zo ongerust” en hij geeft me een knuffel. “aaauuwww” een pijn scheut gaat door me heen als hij me knuffelt, “ooh sorry, sorry, was niet de bedoeling!” zegt hij en hij kijkt me bezorgd aan. “is niet erg, is fijne pijn” zeg ik en ik begin zachtjes te lachen. De dokter komt binnen en zegt “ooh, eindelijk je bent wakker, dat is mooi! Je hebt een lichte hersenschudding, een gebroken arm en 2 gekneusde ribben, maar verder ben je er goed vanaf gekomen opzich. Je mag de komende 3 dagen alleen nog niet lopen en je krijgt pijnstillers voor je ribben en je hoofdpijn.” Ik kijk de dokter even aan en vraag dan “wanneer mag ik uit het ziekenhuis?” “wat mij betreft mag je vandaag weg, als je maar onder goede handen bent en ik er op kan rekenen dat je niet gaat lopen als het niet mag!” zegt hij en ik hoor Daan naast me zeggen “nou, daar kunt u op rekenen hoor, ik zorg er wel voor haha!”. Ik kijk even naar Daan en dan zegt de dokter “nou, oke, ik bespreek de dingen straks nog wel even met je ouders” en dan loopt hij mijn kamer uit. Ik staar even voor me uit, als ik bedenk waarom ik hier eigenlijk lig.. Daan zoende een ander meisje.. Ik haal mijn hand weg van Daan’s hand die hem nog steeds vast had en Daan kijkt me vreemd aan “wat is er?” vraagt hij dan verbaasd en ik zeg “dat kun jij denk ik beter uitleggen, want de reden dat ik hier lig is volgens mij ook gedeeltelijk jou schuld..” en kijk de andere kant op. “Linde, nee dat kan ik uitleggen, Linde kijk me eens aan” zegt hij en ik blijf stug de andere kant op kijken. “Linde, alsjeblieft, ik zou je nooit bedriegen, echt nooit!” zegt hij dan en ik kijk hem toch maar aan, want het lijkt erop dat hij het echt meent. Hij pakt mijn hand weer vast en begint te praten “lieve Linde, ik zou je nooit maar dan ook echt nooit laten gaan en ik hoop dat je dat weet, dat meisje waarmee je mij zag kon ik niks aan doen! Ik kwam van de wc en toen begon ze me zomaar te zoenen! Ik wilde het helemaal niet!! Kom op Linde alsjeblieft geloof me?!” aan de ene kant wil ik hem geloven, maar er is een deel in me dat toch tegen werkt. Ja, ik moet er dan maar tegen kunnen, denk ik dan bij mezelf, want ja er zijn genoeg mainiacs die Daan als vriendje zouden willen! Maar toch voelt het niet helemaal goed op de een of andere manier. “Daan, ik wil je heel graag geloven, want ik hou van je met heel mijn hard, maar het voelt gewoon niet goed, ik lig in het ziekenhuis omdat ik ben aangereden en ik ben aangereden omdat ik JOU zag zoenen met een ander meisje.. ik weet gewoon niet wat ik moet geloven” zeg ik en ik voel een traan over mijn wang lopen. “ik wil gewoon even nadenken oke?” zeg ik en Daan staat op “is goed, ik snap het ook wel” zegt hij en hij loopt de kamer uit. Dan komen pap en mam binnen lopen “ooh, meisje, je bent wakker! Wat ben ik daar ongelooflijk blij mee!!” zegt mama en ze komt naar me toe gelopen, “hoe gaat het met je?” vraagt pap dan, “het gaat wel, de dokter zei dat ik vanmiddag naar huis mocht! Ik heb alleen wel een lichte hersenschudding, een gebroken arm en 2 gekneusde ribben dus ik mag de aankomende 3 dagen nog niet lopen enzo, maar dat zou de dokter nog met jullie bespreken.” Zeg ik. Ik zie mijn moeder de kamer rond kijken en haar blik blijft op mij weer hangen “waar is Daan?” vraagt ze dan, ik voel dat de tranen weer over mijn wangen lopen en ik zeg “ik weet het allemaal gewoon even niet.. ik weet niet wat ik moet geloven en het voelde gewoon niet goed. Hij vroeg of ik het hem kon vergeven maar ik heb gezegd dat ik na moest denken.. dat snapte hij en toen is hij de kamer uit gelopen” dan doen mijn tranen echt zijn eigen ding, want ik weet dat ik het hem moet vergeven, maar ik kan het gewoon niet! “ach, meisje toch” zegt mijn moeder en ze geeft een kus op me voorhoofd, “Paul, ga jij even Daan zoeken?” zegt mijn moeder dan tegen mijn vader en mijn vader loopt de kamer uit. “Meis, je moet weten dat Daan de hele tijd bij je heeft gezeten, nee, dat is niet waar.. hij is een keer weg gelopen omdat hij dacht dat het allemaal zijn schuld was en hij het niet meer aan kon zien. Hij wil je echt niet kwijt!” zegt me moeder en ik kijk haar aan “ik weet dat ik het hem moet vergeven, maar dat is gewoon moeilijk..” zeg ik. Dan komen de jongens binnen, “OMG, LINDE JE BENT WAKKER” zegt Rein en hij krijgt een mega lach op zijn gezicht en wil naar me toe rennen om me een knuffel te geven, maar mijn moeder houd hem tegen, “dat doet haar pijn haha” zegt ze en ze staat op “ik ga wel even kijken waar je vader blijft” zegt ze nog snel en dan loop ze de deur uit. “hee, maar waar is Daan?” vraagt Nils dan en ik leg weer het verhaal uit. Als ik klaar ben met vertellen zitten ze me met z’n 3en aan te kijken en begint Rein “ja, ik snap het wel dat je dat denkt, ik bedoel als ik Fleur zag zoenen met iemand anders zou ik haar ook niet zomaar vergeven, maar weet wel dat Daan het echt meent en je echt niet kwijt wil” en de andere knikken bij die laatste zin, “uhm wij gaan ook wel even mee Daan zoeken” zegt Owen dan en ze lopen allemaal de kamer uit. Ongeveer 10 minuten komt Daan alleen binnen lopen, hij wil wat gaan zeggen, maar dan begin ik al te praten “Daan, ik heb er over na gedacht en ik weet met behulp van de jongens en mijn moeder dat je het echt meent dus ik vergeef het je..”