Hoofdstuk 21 (Eindee)

Hoofdstuk 21

Liam’s pov
‘Harry!’ riep ik naar hem toen ik hem eindelijk in de tuin zag zitten, hij was aan het huilen op de stenen bank, maar om eerlijk te zijn boeide me dat niet. Hij moest bij Louis zijn! ‘Wat?’fluisterde hij. ‘Ga naar Louis! Nu!’ riep ik. ‘Nee! Ik ga niet!’ - ‘je gaat wel, ook al moet ik je dwingen!’ – ‘probeer maar!’ riep hij toen hij weg liep, zooo dom! Mensen vergeten dat ik heel snel en lang kan lopen, die jongen had geen kans! Ik liep snel achter hem aan en toen hij sneller begon te lopen liet ik hem op de grond in het gras vallen. ‘Auw! Liam, ga van me af!’ – ‘ik denk er nog niet aan! Jij gaat naar Louis!’. Hij begon hevig te beven onder mij, ik draaide hem om. De tranen stroomden over zijn wangen. ‘ik, ik k-kan het n-niet!’ snikte hij. ‘maar waarom niet?’- ‘Denk je dat ik het niet heb gezien, dat ik zo dom ben?!’ – ik keek hem verbaasd aan – ‘Ik heb ze gezien Liam, zijn blauwe plekken, bulten, bloedvlekken, schrammen, sneden, alles dus!’ snikte hij. Ooow daarmee dat hij niet naar Louis wouw, hij kon hem niet zien omdat hij niet wouw dat hij pijn leed. ‘Maar hij heeft je nodig!’ – ‘ja, weet ik! maar jij hebt niet gezien hoe hij bij de kleinste beweging, de kleinste aanraking zijn tranen moest bedwingen. Hij moest zich inhouden om niet te schreeuwen Liam!’ riep hij.
‘Haz, kom op. Ik ga met je mee, maar doe het voor hem’ goh ik kon me niet voorstellen hoe moeilijk het voor hem was. ik weet dat ik nu harteloos overkom door hem te pushen maar Louis heet hem echt nodig! Ik hielp hem recht en sleurde hem mee naar Louis kamer. Ik klopte op de deur, Harry verstijfde bij het geluid maar ik liet hem niet los. Mary deed open, ze zag Harry en gaf hem een aanmoedigende glimlach. Ik liet hem los en liet hem naar binnen gaan. Mary en ik vonden dat we teveel in de kamer waren en lieten hen alleen.

Harry’s pov
Waarom dwong hij mij?! Ik werd letterlijk door de gangen van het kasteel gesleurd. Begrijp me niet verkeerd, ik wouw bij Louis zijn, meer dan wat dan ook. Maar ik moest die persoon vinden die het had gedaan. Bij het geluid van Liam die op de deur klopte verstijfde mijn hele lichaam. Voor ik binnen ging gaf Mary me nog een glimlach. Ik keek niet op toen ik binnen kwam. ‘H-Haz.’ Fluisterde Louis. Mijn hoofd schoot op, hij was zoo zwak! Zijn stem kwam niet luider als gefluister. Hij lag lijkbleek op het bed met zijn ogen dicht geknepen. Verse tranen stroomden over zijn wangen. Ik ging naast hem op de stoel zitten en begon voorzichtig de tranen van zijn wangen te vegen. ‘Louis, ik ben het. Alsjeblieft vertel me wat er is gebeurd!’ zei ik. Hij zuchtte alleen maar. Ik stopte met de tranen weg te vegen en voorzichtig, om hem niet pijn te doen, leunde ik naar zijn gezicht en plantte een lichte kus op zijn lippen. Hij probeerde te lachen, maar zelfs dat deed te veel pijn. ‘Z-zayn’ zuchtte hij voor hij in slaap viel. Zayn? Wat was er met Z…? Oh God, hij zou toch niet degene zijn..Nee..Of wel?
Wat Louis over hem verteld had was wel nooit goed, maar zou hij zo jaloers geweest zijn om hem dit aan te doen? ‘Louis? Lou, alsjeblieft wordt wakker! Wat is er met Zayn?’ drong ik aan. ‘Z-zayn…straf’ is alles wat eruit kwam. Maar ik wist hiermee genoeg! Ik schoot recht van mijn stoel en liep recht naar Liam. ‘Jij! Meekomen!’ riep ik. hij gehoorzaamde meteen omdat hij wist hoe kwaad ik was. ‘Harry, woow wacht! Waar gaan we naartoe?’ vroeg hij toen hij mijn passen probeerde bij te houden. ‘Zayn.’

‘Harry! Wacht nu toch eens! Je kan niet weg!’ riep Liam. Zijn laatste worden bleven even in mijn gedachten hangen. Urgh hij had gelijk, ik kon niet weg! Ik bleef abrupt staan zodat ik Liam tegen mij aankreeg. ‘kijk uit!’ snauwde ik. Hij mompelde sorry terug. ‘Haz, jij zit hier vast….maar nu Louis ook’ zei hij zacht. Oke..Wat? ik snap echt soms geen zak van wat die jongen zegt -_- ‘Luister, jij liet Louis gaan omdat je niet wouw dat hij hier vast zat toch?...’ik knikte. ‘maar nu is hij terug…en als hij blijft tot de volgende volle maan zit hij hier ook vast’ zei Liam. Ik dacht na, hij had gelijk! Maar ik kon toch Louis niet dwingen om te blijven?! Ik moest met hem praten. ‘wanneer is de nieuwe volle maan?’ vroeg ik aan Liam. ‘Wel…euhm vandaag’ zei hij. Mijn ogen werden groot. Het was al bijna avond ik had wel nog tijd maar als Louis niet hier wouw blijven moest hij weg, en moest ik hem een veilig onderkomen geven.
Ik kwam aan zijn kamerdeur. ‘Lou, ik moet met je praten’ zei ik toen ik de kamer binnen liep. Hij zat op zijn bed een boek te lezen. Zo te zien ging het al veel beter met hem. ‘Haz! Oh god wat ben ik blij je te zien, ik dacht dat je iets stom ging doen!’ zei hij toen ik naast hem ging zitten, hij knuffelde me meteen en ging dicht tegen mij aan liggen. ‘bijna, maar ik kan hier niet weg..Louis luister, als je voor vanavond niet uit dit kasteel verdwijnt zit je hier vast voor altijd, wel met mij en de rest maar je kan niet naar buiten. ‘ zei ik rustig, hij keek mij vragend aan. ‘dat is een ander deel van de vloek, een deel dat niet opgeheven kan worden.’ Legde ik uit. Hij dacht even na. ‘Paul?’ vroeg hij. ‘Paul kan altijd langskomen, hij kan binnen en buiten zonder problemen maar jij niet.’ Zei ik droevig. ‘ik..ik blijf!’ zei hij plots.

‘m-maar Louis, wat met je dromen?’ vroeg ik. ‘boeit ni, ik wil bij jou zijn Haz! Jij bent mijn droom, ik ga hier niet weg!’ zei hij, en hij drukte zijn lippen stevig op de mijne. ‘gaat het al wat beter?’ vroeg ik toen we na een paar minuten zoenen nast elkaar in het bed lagen, zijn hoofd lag op mijn borst en ik speelde met zijn haar. ‘veel beter’ zei hij simpel ik lachte. ‘niet lachen, dan beweeg ik’ mompelde hij. ‘sorry’ fluisterde ik. hij keek op en glimlachte. Die avond stonden we allemaal tezamen op het balkon. Iedereen was er. Ik, Louis, Liam, Niall, Mary, Justin, Josh en anderen. De zon gleed langzaam onder en de maan kwam tevoorschijn. ‘weet je het zeker Louis?’ vroeg ik. ‘Ja Haz, heel zeker’ zei hij en hij legde zijn hoofd op mijn schouder. Toen de maan bovenaan stond schoot er een vreemde flits over het domein. Toen wist ik dat ik de rest van mijn leven met Louis kon doorbrengen, in dit kasteel, hij zou veilig zijn, en hij zou gelukkig zijn. Hij keek glimlachend op ‘voor altijd samen’ fluisterde hij. ‘Voor altijd en eeuwig’ zei ik terug voordat we een passionele kus deelde.
*EINDE*