#2 - Brothers And Mothers

We zaten allemaal aan tafel maar niemand zei iets en ik merkte dat de stilte onaangenaam begon te worden. Dit was nog maar de derde keer dat we samen aan het eten waren en waarschijnlijk had het langer tijd nodig om aan elkaar te wennen. Ik kende deze drie mensen niet, het voelde aan alsof ze vreemden waren. Andy, de jongste stiefbroer die 2 jaar jonger als mij was, keek nerveus om zich heen, alsof hij wilde dat iemand van ons begon te praten. Mijn andere stiefbroer, Ben, die twee jaar ouder als mij was, leek niets te voelen en at van zijn spaghetti alsof hij al weken niet gegeten had. Ik paste precies in het midden van mijn nieuwe familieleden want ik was 17 jaar.

'Is het niet lekker, Dylan?' vroeg Denise met een droevige ondertoon in haar stem. Pap keek me streng aan, waarmee hij me zei dat ik lief moest zijn en haar niet kon kwetsen. 'Nee, het is heel lekker, Denise. Sorry, ik was even in gedachten verzonken,' zei ik beleefd. Als ik eerlijk moest zijn, kon ze niet goed koken. Zou pap dat ook gemerkt hebben? Ik keek hem aan en zag dat zijn neusvleugels trilden, iets wat hij deed als hij een vieze smaak in zijn mond had. Ik deed veel moeite om niet te lachen. Het was allemaal zo 'Happy Pretend Family' achtig, het maakte me droevig. 'Als je dat niet eet, dan pak ik het wel!' zei Ben, terwijl hij zijn vork in mijn gehakballetje stak en het stal. 'Hey! Geef terug!' riep ik verontwaardigd. 'Dylan, leer delen. Je krijgt elke dag lekker eten en moet nooit honger lijden, dus geef het aan je grote broer. Dat is wat broers doen,' zei pap streng. Ik klemde mijn tanden stevig op elkaar en slikte mijn sarcastisch antwoord terug in.

Enkele uren later kon ik eindelijk naar mijn slaapkamer gaan zonder dat iemand me zei dat ik meer bij de familie moest zitten. Ik stapte de krakende trap op terwijl ik nog een laatste keer naar pap en Denise keek. Zij lag in zijn armen en had een schaapachtige glimlach op haar gezicht. Dacht ze dat ze nog een tiener was? Het zag er overdreven nep en belachelijk uit. Pap keek haar terug aan met een blik die zei dat hij ook last had van late tiener hormonen. Andy en Ben letten er niet op en waren een actiefilm aan het zien. Ik rolde met mijn ogen en ging naar boven. Dit was niet meer mijn familie, ik paste hier niet meer in. In plaats van dat die drie de vreemden waren, voelde het alsof ik de vreemde was.

Ik zette het volume van mijn brede stereo op 10, wat redelijk laag was, en liet me vallen in mijn oranje Fatboy. Ik sloot mijn ogen en zuchtte diep uit. De stem van Chad Kroeger, de zanger van Nickleback, zweefde zacht door mijn kamer. Zijn ruwe stem deed dikwijls de haartjes op mijn arm omhoog staan, in een positieve manier. Soms deed ik wel eens oortjes in mijn oren en drukte erop, zodat het geluid klonk alsof hij naast me stond. Wat had hij een prachtige stem.
Ik pakte de foto die op het kleine kastje naast mijn Fatboy stond en wreef over het gezicht van mijn echte moeder. Ze keek me glimlachend aan en had onze Labrador Dobby half op haar schoot. Ik wist nog goed wat we die dag allemaal gedaan hadden. We waren naar een pretpark gegaan, waar mijn vader moest overgeven door de rollercoasters, en hadden achteraf in het park gespeeld met Dobby. Daarna keken we een film thuis terwijl ik gezellig tegen mam aan lag. Ik schaamde me er toen niet voor dat ik 16 was en nog steeds aanhankelijk als een baby was. Ze was niet enkel mijn moeder maar ook mijn beste vriendin. Een week na die leuke dag, voelde ze zich niet goed en was naar de dokter gegaan. De volgende dag had mam een papier in haar handen dat alles kapot maakte. Ze had een agressieve vorm van kanker en ze had nog maar een maand te leven. Natuurlijk wist ik dat al lang en was daarom zo aanhankelijk tegenover haar. Ik kon namelijk niet alleen zien hoe dikwijls iemand gelogen had maar ook hoelang die persoon nog te leven had. Boven iedereen hun hoofd kon ik een vreemde klok zien die aftelde. In het begin was het vervelend en was het moeilijk om uit te rekenen hoeveel tijd iemand nog had, want er stond geen datum. Het waren enkel seconden.

Ik schreeuwde heel luid toen ik zag hoe de laatste vijf seconden boven haar hoofd aan het aftellen waren. Mam, pap en Dobby schrokken en wisten natuurlijk niet waarom ik dat deed. En toen viel mam op de grond en werd niet meer wakker. Het was de ergste dag van mijn leven en sinds toen vervloekte ik mijn paranormale kracht elke dag. Ik wilde niet weten wanneer iemand stierf, zeker niet als ik van die persoon hield. Daardoor kon ik nooit ontspannen omdat de vreemde klok me er altijd aan herinnerde dat de tijd aan het verlopen was.

'Dylaaaaan!' Ik schrok brutaal op en keek naar Andy, die een bloedneus had en een aantal schrammen op zijn gezicht. 'Wat?' vroeg ik ongeïnteresseerd. 'Zeg jij iets tegen die asshole!' schreeuwde hij kwaad. Ik zuchtte en legde Chad Kroeger het zwijgen op. 'Wat is er aan de hand?' vroeg ik. 'Ik had zijn rekenmachine gepakt omdat die van mij nog in school ligt en hij nam het terug af. En toen ik het terug pakte, trok hij het weer uit mijn handen en sloeg me ermee op het hoofd. Dan heb ik hem terug geslagen en hij sloeg terug! Kan je dat geloven? Hij had het recht niet! En nu wil hij dat stom rekenmachine niet meer geven!' Ik rolde met mijn ogen. 'Andy, ga iemand anders lastig vallen met je kinderachtig gedoe. Trouwens, waarom heeft Ben zijn rekenmachine nog nodig? Hij is al 19 en heeft twee keer hetzelfde jaar moeten overdoen, dus moet hij het nu ondertussen al wel kennen,' antwoordde ik. 'Precies! Hij is gewoon dom!' zei hij. 'Wat? Wie is hier dom, jij dwerg!' riep Ben plots. Hij gooide mijn deur open en duwde zijn jongere broer in de rug. Nog geen vijf seconden later waren ze aan het vechten en ik vroeg me af wie er eigenlijk de oudste was hier. Had ik ooit zo kinderachtig gedaan? Ik kon me niet herinneren.