#1 - Surrounded By Lies

Denise, mijn stiefmoeder, legde borden en bestek op de oude tafel die in de woonkamer stond. Ze neuriede een liedje dat ze waarschijnlijk eens op de radio gehoord had. Ze was altijd het zonnetje in huis en ze had een positief effect op iedereen die met een zuur gezicht de keuken binnen kwam. Bij iedereen, bedoelde ik mijn twee stiefbroers, die juist een dag school achter de rug hadden. 'Hoe was jullie dag?' vroeg mijn moeder met een zingende stem. Een antwoord kon ze niet verwachten, ik wist dat het hopeloos was om ze aan te spreken voordat er een uur voorbij was gegaan. 'Hmpp, die asshole gooide een krijtje naar mijn hoofd omdat ik sliep en ik sliep niet eens! Ik was enkel aan het dromen!' zei Andy, de jongste stiefbroer. Ik rolde met mijn ogen want het was duidelijk dat hij loog, dat kon ik zelf weten zonder mijn speciale kracht.

Zolang ik me kon herinneren, was ik in staat om te zien wanneer iemand loog. Het aantal leugens stond altijd geschreven in de pupillen van hun ogen en als er een nummertje bij kwam, dan wist ik dat die persoon weer een leugen had verteld. Voordat je zegt dat je die kracht ook wel wil hebben, denk er maar anders over na. Het was helemaal niet leuk en zelf misbruik ervan maken klonk niet zo verleidelijk als ik eerst dacht. Het was vreselijk om vast te stellen dat iedereen loog. En nog erger was het aantal keren dat iemand loog, onvoorstelbaar. Mensen logen niet 100 keer, zelf geen 1000 keer in heel hun leven, maar het was meer in de richting van een miljard. Het klonk onlogisch maar een mensenleven kon lang zijn. Tel zelf maar eens hoe dikwijls je op 1 dag of 1 week liegt en tel dan maar eens hoe dikwijls je zal gelogen hebben als je 80 bent.

'Dylan, schat, ik weet dat het allemaal anders is dat je gewend bent, maar kijk alsjeblieft niet zo droevig. Ik doe mijn best,' zei mijn stiefmoeder plots. Ik schrok op uit mijn gedachten en keek ze verontschuldigend aan. 'Sorry, Denise, ik ben enkel een beetje moe,' antwoordde ik schuldbewust. Soms vergat ik dat ik de enige was die kon zien wanneer iemand loog. Zij kon niet zien dat ik de waarheid nu niet zei. Ze wist immers niets van mijn paranormale krachten. Niemand wist het. 'Zou je alsjeblieft je vader willen roepen? Het eten is klaar.' Ik knikte kort en rende de trap op, die kraakte bij elke trede die ik opging. Zachtjes klopte ik op de houten deur van mijn vader's werkplaats en ging binnen toen hij antwoordde. 'Kom je? Eten is klaar,' zei ik. 'Wacht! Kom eens, ik wil iets met je bespreken.' Ik zuchtte want ik wist waarover hij ging praten, hij had het nog maar 30 keren gevraagd. 'Wat, pap?' vroeg ik verveeld. 'Ik weet dat het allemaal snel is gegaan met mij en Denise. Ik had ook niet verwacht dat we na 5 maanden al zouden trouwen en samen zouden wonen. Ik ben vergeten te vragen naar je mening over dit allemaal want tenslotte heb je ineens een nieuwe moeder en twee broers. Ik kan me voorstellen dat het een grote aanpassing is,' zei hij. Ik rolde met mijn ogen. Dat leek wel een gewoonte van me te zijn. 'Pap, het is goed. Maak je om mij geen zorgen. Denise is een lieve vrouw. Ze is geweldig en lief en probeert altijd alles naar mijn zin te maken. Ik heb niets te klagen. Ik ben zeker dat we een gelukkige familie zullen worden,' loog ik. Hij zag er plots zo opgelucht uit en glimlachte naar me. Het voelde vreemd aan om tegen mijn vader te liegen maar eigenlijk wilde hij mijn mening niet eens weten en was hij het ook niet vergeten om me te vragen wat ik ervan dacht. Ik zag het allemaal in zijn ogen, waar twee nieuwe leugens waren bij gekomen. 'Dank je, Dylan. Je weet niet hoeveel dat voor me betekend. Het is niet mijn bedoeling om mama te vervangen, dat weet je toch wel, niet?' vroeg hij met een gezicht dat vol hoop was. Zijn ogen vertelden de nieuwe leugen echter, wat me innerlijk pijn deed. Hij wilde mam vergeten, alsof ze nooit bestaan had. Ze was nog maar een jaar dood en hij was al opnieuw getrouwd. 'Natuurlijk, pap. Ik weet het,' lachte ik. 'Ik hou van je, Dylan.' Mijn hart brak in duizenden stukjes en de tranen probeerde zich door mijn ogen te wringen. Het was een leugen.