Hoofdstuk 73

De laatste dagen voor het laatste avondmaal, proberen we mijn herinneren weer terug te halen. Ze nemen van alles mee, wat van mij is. Foto’s, sieraden, kleding en er komen ook mensen langs. Fred en George, die ik pas de derde keer dat ze langs kwamen herkende. Mijn vader is er elke dag. Ik blijk door hem geadopteerd te zijn, maar dat kon ik me niet meer herinneren. De dag voor het laatste avondmaal, komen al mijn herinneren langzaam weer terug. Stukje, voor stukje, kan ik me bepaalde gebeurtenissen weer herinneren. Ik kan me het schooljaar weer herinneren. Ik kan me mijn vrienden weer herinneren, mijn ouders of wat ik van mijn ouders weet dan, Albus, mijn verjaardag. Het duurde even, maar het is er weer. Toch wil madame Plijster dat ik nog even blijf. Ik haal mijn schouder op en blijf dan toch maar. Als ze dat graag wilt. Zo zit ik die middag dan ook, nog in de ziekenzaal. Mijn vader zit bij me op bed en ik speel wat met zijn vingers. Er was nog een ding dat ik wilde weten. Ik verschoof zijn ringen en keek hem uiteindelijk aan. ‘Je houdt van me,’ vraag ik. ‘Echt of niet echt?’ ‘Echt en dat zal ook altijd zo blijven.’ Glimlachend kijk ik hem aan. ‘Toen ik buitenbewustzijn was,’ fluister ik. ‘Hoorde ik Harry, maar niet als hij praatte. In mijn hoofd. Is dat normaal?’ Mijn vader kijkt me bezorgt aan. ‘Er is iets dat je moet weten. Voel eens achter je oor.’ Ik kijk hem verbaast aan, maar voel achter mijn oor. Ik voel een klein littekentje. Als ik voel naar de vorm, lijkt het een hartje. ‘Een litteken?’ Vraag ik verbaast. ‘Een litteken,’ bevestigd mijn vader. ‘Op de avond dat jullie de Steen zijn gaan zoeken, werd je aan gevallen met de spreuk crucio. Ik weet niet precies wat daar allemaal gebeurd is, maar dat litteken achter jouw oor, staat in verbintenis met die van Harry.’ ‘Hoe kan dat?’ ‘Voldemort zat op het achterhoofd van professor Krinkel. Waarschijnlijk heeft hij een connectie gemaakt, waardoor jullie elkaar kunnen horen.’ ‘Zelfs als een van ons beide dood is?’ ‘Zelfs dan.’ ‘Mag ik wel naar het feestmaal vanavond?’ Mijn vader knikt. ‘Poppy zei dat je vanavond mag gaan.’ Ik knikte. ‘Bedankt.’ ‘Graag gedaan.’


Iets voor het feestmaal stond Hermelien naast mijn bed. Ze legde wat kleren op mijn nachtkastje. ‘Bedankt Lien,’zei ik en ik knuffelde haar even. Ze glimlachte. ‘Ik ben allang blij dat je me weer herkent.’ Ik grinnikte. Madame Plijster plaatste wat schermen om ons heen en ik kleedde me met hulp van Hermelien om. Ze had kleding uitgekozen, waarvan ik niet eens wist dat ik ze had. Ze gooide me een gestreept vest toe en we liepen samen naar de grote zaal. ‘Moeten we geen uniform aan vandaag?’ Vroeg ik Hermelien. ‘Hmm eigenlijk wel,’ antwoordde ze. ‘Jij bent een uitzondering.’ Ik sloeg met mijn hand tegen mijn voorhoofd, vergetend dat dat best wel zeer deed. We ploften tussen Harry en Ron in en ik zag de versiering van Zwadderich hangen. ‘Zwadderich heeft dus gewonnen?’ Vroeg ik. ‘Ja,’ zeiden ze in koor. Ik schudde mijn hoofd en keek naar de blije gezichten van de Zwadderaars. Iets in me zei dat, dat niet lang meer zou duren. ‘Welkom bij dit allerlaatste feestmaal van dit jaar,’ zei mijn vader die was op gestaan. ‘Tot nu toe staat Zwadderich boven aan en winnen zij dus de afdelingsbeker.’ Er barstte luid gejuich op, vanaf de tafel van Zwadderich. ‘Maar,’ riep mijn vader boven alles uit. ‘Gezien de afgelopen omstandigheden, moet ik nog wat punten uitdelen. Voor Hermelien Griffel, voor de juiste beslissingen maken en het helpen van vrienden ken ik haar vijftig punten toe!’ Er werd luid gejuicht en Hermelien bloosde. ‘Voor Ron Wemel, voor het beste potje toverschaak dat ooit is gespeeld op Zweinstein. Ken ik hem vijftig punten toe. Voor Harry Potter, voor de juiste weg kiezen, toen hij moest kiezen tussen de makkelijke weg en de moeilijke weg die juist was. En voor het tonen van moet. Ken ik hem zestig punten toe. En voor Lucinda Perkamentus. Voor het altijd klaar staan voor vrienden en nergens voor terug deinzen. En voor het ondergaan van de spreuk Crucio, ken ik haar zeventig punten toe.’ Er werd hard gejuicht en geschreeuwd. Griffoendor stond gelijk met Zwadderich. De zwadderaars keken heel wat minder blij. ‘En als laatste ken ik Marcel Lubbermans tien punten toe. Want het is moeilijk om vijanden tegen te houden, maar het is nog moeilijker om vrienden tegen te houden.’ Marcel bloosde en iedereen juichte. ‘En als ik dan goed gerekend heb, moet de versiering dus worden aangepast.’ Hij klapte in zijn handen en de versiering van Zwadderich, werd veranderd in die van Griffoendor.