Neuf.

Pralines.
Ik slik
"Ik weet dat mijn favoriete kleindochter dit erg graag lust."
Ja ik lust het graag, maar ik ga het niet eten. Ik moet volhouden, hoe graag ik de gevulde chocolaatjes ook wil proeven.
Ik knik.
"Maar... Ik heb nu niet veel honger."
Oma knikt waarna ze een heel gesprek met me aanknoopt.
Als we even hebben gekletst moet ze weg.
Ik neem afscheid van haar en zet de doos pralines op het kastje naast mijn bed.
"Vergeet niet aan mij te denken als je van ze eet." Ook al hoop ik dat ik niet van ze ga eten.
Ze geeft een kus op mijn hoofd.
"Ik zal het doen."
Ze knikt en loopt dan de kamer uit waarna ik de pralines opberg ín mijn nachtkastje.
Ik zet de televisie aan en kijk Spongebob.
Maar hoe langer ik kijk, hoe vaker mijn ogen afdwalen naar het kastje.
De drang om het kastje te open en van een pralines te proeven is zo groot dat ik het niet meer houd. Ééntje kan toch geen kwaad.
Ongeduldig trek ik de la open en meteen verschijnt het doosje pralines in mijn beeld.
Ik haal het deksel van het rood met goud versierde doosje en 5 rijen, mooi geschikte pralines zijn zichtbaar.
Het water loopt in mijn mond en ik laat mijn vingertoppen alle pralines een voor een betasten tot ik de geschikte heb gevonden; een ovaal-vormig figuurtje gemaakt door melkchocolade waar rond een strikje zit van witte chocolade.
Keurig.
Ik neem het uit de doos en leg het op mijn tong.
Ik proef chocolade
Ik bijt een keer en bananensmaak verspreid zich in mijn mond.
Yes, juist gekozen, banaan is mijn favoriet.
Ik slik het heerlijk boeltje door dwing mezelf de rest van de pralines op te bergen.
Wat lukt.
Voor een tijdje, want de drang wordt steeds weer te groot tot ik uiteindelijk heel het doosje op heb.
En dan, dan beginnen een voor een tranen geruisloos over mijn wangen te lopen.
Ik heb mezelf weken geleden belooft nooit meer te snoepen, en soms faalt dat, wat hard aan komt. Ik voel mezelf dan een mistlukkeling, omdat ik zelfs eten niet kan weerstaan. Ik zal dan niet afvallen; mijn straf.
Ik trek mijn deken tot over mijn hoofd, zodat niemand mij kan zien, ook al is dat nu niet mogelijk.
Het enige geluid dat de kamer vult is mijn gesnik het de aanstekelijke lach van spongebob, de televisie staat nog steeds op-.
Mijn intense eenzaamheid wordt verstoort door geklop op mijn deur...